Maandag 9 April
Oef, vandaag een hele vroege vlucht. Om maar liefst half 5 in de ochtend vliegen wij naar Antalya in Turkije. Dit keer is de reis geboekt bij Baobab/Summum en wij hebben gebruik kunnen maken van een mooie en lekker Hollandse actie, twee voor de prijs van één! Stipt half 5 namen wij plaats op onze stoelen in het vliegtuig van Corendon. Niet veel beenruimte maar voor de komende vlieguren, goed te doen.
De vlucht was prima en een kleine vijf uur later landden wij veilig op de luchthaven van Antalya. Op het vliegveld werden wij welkom geheten door onze reisbegeleider van Summum. Wij werden naar de bus gewezen, kregen onze reisenveloppe en stapten niet veel later uit bij ons hotel, Hadrianus aan de Turkse Riviera. De groep waarmee wij reizen is over het algemeen wat ouder en zij besloten lekker te gaan chillen aan het zwembad van ons hotel. Chantal en ik wilde er nog wel even op uit en besloten de omgeving van het hotel te gaan verkennen.
De weg naar het strand was vrij makkelijk en al snel liepen wij langs het redelijk verlaten strand. De zon schijnt, maar echt strandweer lijkt het nog lang niet. De wind waaide best stevig en dat maakte dat een vestje nog echt wel nodig was. Na een stevige strandwandeling en lekker te zijn uitgewaaid kwamen wij terug in ons hotel. Omdat wij inmiddels ook wel wat moe begonnen te worden, besloten wij gebruik te maken van het diner buffet dat in het hotel werd geserveerd. Veel geproefd, maar het smaakte allemaal wat mat, denk ook niet dat wij hier de echte Turkse keuken hebben geproefd, maar eentje die aangepast is op onze westerse smaakpapillen.
Moe en voldaan van onze eerste indrukken in Turkije doken wij al vroeg ons bedje in.
Dinsdag 10 april
Vandaag bijtijds weer op voor onze reis naar Cappadocië. De koffers en onze rugzakken werden in de bus geladen en wij gingen op weg. In de bus werden meteen al stevige afspraken gemaakt dat het niet de bedoeling was dat mensen hun plekken opeisten. Wauw, gaat dat zo bij reizen met senioren en grotere groepen, dat zijn wij niet helemaal gewend, maar oké geen probleem en wij passen ons graag aan. De motor werd gestart en wij verlieten Antalya. De weg was goed en niet veel later kwamen wij aan in het Taurusgebergte. Op het hoogste punt, bij Rakim 1825 meter, mochten wij de bus uit en de diepe laag sneeuw in. Op dat moment sneeuwde het ook hevig. Eigenlijk was het de bedoeling terecht te komen in het ZONnige Turkije, maar deze mooie besneeuwde route was toch een leuke bijkomstigheid.
Na nog even lekker door de mooie besneeuwde bergen gereden te hebben, kwamen wij aan in het lager gelegen Konya, overigens bevindt deze stad zich ook nog steeds op 1.000 meter. Het was dan ook een beetje twijfelachtig wat je moest dragen, de zon deed goed zijn best, maar bij het uitstappen uit de bus was het nog best frisjes. Truitje en vestje aan en we zien wel! Konya zou de eerste stad zijn die na de zondvloed werd gebouwd. Net als vele andere steden werd ook Konya door de Romeinen bezet, gevolgd door een rustige periode tot de vestiging van het machtige Seldjoekse sultanaat. De stad werd in die tijd verfraaid met moskeeën, madrassa’s en paleizen. In de 13e eeuw wordt de stad verwoest door de Mongoolse invallen en tegelijkertijd vestigt de stichting van de orde van de dansende Derwisjen zich hier. Djaläl al-Din al Rümi (Mevlana) is theoloog en wordt niet veel later het dansende, spirituele middelpunt van de stad. Om meer over de geschiedenis van de Derwisjen te weten te komen, gingen wij naar het Mevlana museum. De Tekke van Mevlana is een mooi gebouw met een groene geribde toren. Vroeger was dit het klooster van de orde van de dansende derwisjen. In het klooster ligt Mevlana zelf begraven en enkele volgelingen en familieleden. Het graf van Mevlana is uiteraard het grootste en hier houden veel mensen stil om een bidden. In de bijgebouwen kun je de geschiedenis van de derwisjen zien, de instrumenten en de kleding, allemaal mooi uitgebeeld met levensgrote poppen.
Helaas weinig tijd gehad om zelf nog even rond te lopen, ons reisschema van vandaag is behoorlijk strak gepland. Moeten nog een flink eind rijden naar de streek Cappadocië. Tegen het eind van de middag kwamen wij daar dan ook aan. Ons hotel, Gomeda, is een mooie blokkendoos en met uitzicht op de mooie en wat rare omgeving van Cappadocië. Het diner is vandaag inbegrepen en dus gezellig met de groep getafeld in het hotel.
Woensdag 11 april
Na een fijn ontbijt mochten wij weer plaatsnemen (op een andere plek uiteraard) in onze bus. Wij reden door een uitgestrekte vlakte en kwamen aan in een ogenschijnlijk een simpel dorpje, met niet veel bijzonders, maar dat bleek niet helemaal te kloppen. Wij waren aangekomen bij de grote ondergrondse stad van Kaymakli. De ondergrondse stad bestaat oorspronkelijk uit tien verdiepingen, tegenwoordig kun je er nog acht bezoeken. In de ondergrondse stad veel holen die dienst deden als woonvertrekken, stallen, kerken en voorraadkamers. De holen werden met elkaar verbonden door smalle en lage gangen. De gangen en de holen werden van frisse lucht voorzien door de luchtkokers die boven de grond uitstaken. Een leuke uitstap, waarbij wij af en toe bijna op onze knieën door de gangen heen moesten kruipen, beetje claustrofobisch gevoel krijg je er wel van!
Na de ondergrondse stad van Kaymakli reden wij verder door het inmiddels sprookjesachtige turfsteenlandschap naar Göreme. In Göreme hebben wij de beroemde grotkerken bezocht. Af en toe een klim op een gammel trappetje naar de opening, maar dan had je ook wel wat. In sommige kerken zijn de schilderingen wel erg vervaagd en kun je alleen nog contouren zien, in andere kerken zijn de schilderingen nog mooi aanwezig, soms deels gerestaureerd. Een van de mooist bewaard gebleven kerken is de “Duistere kerk”. Deze wordt alleen verlicht door een piepklein raampje en waarschijnlijk is dat de reden dat de schildering nog zo mooi in tact is. De schilderingen beelden het dagelijks leven van Christus uit. Het grootste gedeelte van de kerkgrottentocht deden wij helaas met de bus, op de plekken dat wij eruit mochten om een kerk te bezoeken, grepen wij onze kans en liepen dan ook nog even wat verder om te genieten van deze aparte omgeving.
In de buurt van Göreme waren nog een paar mooie uitzichtplekken, ook hier werden wij naartoe gereden waarna wij gelukkig zelf de uitzichtpunten konden beklimmen. Allemaal goed te doen! Het uitzicht is prachtig, zo surrealistisch, sprookjesachtig, apart. Hoewel het weer niet echt meewerkte voor de mooie plaatjes, beetje bewolkt, was het wel genieten!
De dagexcursie zat er al weer op en wij reden terug naar ons hotel. Achter ons hotel kijk je uit over het wat vlakkere deel van het mysterieuze Cappadocië. Wij hebben hier nog lekker even de benen gestrekt. Na de leuke wandeling konden wij meteen aanschuiven bij het diner buffet in het hotel, ook deze avond is het eten inbegrepen.
Donderdag 12 april
Na het ontbijt reden wij naar “Pasabagi”. Pasabagi betekent Generaal, de vallei staat tevens bekend als de “vallei der Monniken”. Vroeger trokken de monniken zich hier terug, om in navolging van hun meester, de heilige Simeon de Styliet te leven als een kluizenaar. De monniken groeven het broze deel net onder de hoed uit. Over het algemeen bevond de hoed zich tien meter boven de grond. De monniken kwamen alleen naar beneden om eten te ontvangen van de bezorgde dorpsbewoners, die toch wel wilden dat de monniken bleven leven.
Vanaf deze vallei gingen wij te voet verder naar Zelve. Onderweg even een paar keer een stukje geklommen voor het mooi uitzicht. Het is nog wat frisjes en bewolkt, maar je kijkt toch nog een best eindje weg. De route naar Zelve en het wandelpad zijn goed aangegeven. Niet veel later kwamen wij dan ook aan in Zelve.
Zelve is één grote openlucht museum, eigenlijk net als de rest van Cappadocië. In de 9e en de 13e eeuw was Zelve een van de belangrijkste religieuze centra van het Christelijke Cappadocië. De bewoners groeven hun eigen woningen en kerken uit de vulkanische rotsstenen graven. Steeds meer veranderde het rots gebied van drie dalen in een echte stad. Als er een familielid bijkwam, werd er gewoon een nieuwe kamer ingegraven. De rotswanden begonnen steeds meer op een bijenkorf te lijken. Dit zorgde ervoor dat de rotsen begonnen af te brokkelen, door erosie en instortingen verhuisden in 1952 (!) de laatste bewoners. In de stad bevond zich ook een ondergronds gangenstelsel waarin de bewoners zich konden verbergen voor de vijanden, deze gangen waren voorzien van allerlei valstrikken. Omdat het een echt doolhof is en het niet zeker is of alle valstrikken gelokaliseerd zijn, is het gangenstelsel helaas (nog) verboden terrein.
Na wat uitleg van de gids, hadden wij nog voldoende tijd om rond te wandelen in Zelve, hoewel veel niet meer toegankelijk is door instortingsgevaar. Vanaf de grond was het ook leuk genoeg om de bijenkorf te bewonderen.
Wij reden weer terug naar ons hotel, de tassen weer ingepakt, morgen weer op weg naar de “bewoonde” wereld. ’s Avonds weer aangeschoven bij het geregelde diner buffet van het hotel.
Vrijdag 13 april
Wij verlaten het mooie en vooral bijzondere Cappadocië alweer en gaan op weg naar onze eerste stop onderweg de Sultanhan – Karavanserai. De karavanserais werden gebouwd om te zorgen dat de handelaren een plek hadden om te rusten. De karavanserais lagen langs de grootste handelsroutes en niet meer dan 40 kilometer uit elkaar, dit is de maximale afstand die een kameel in één dag kan lopen. De Karavanserai werd gebouwd in 1229. Via een grote poort kom je op een ruime en open binnenplaats. In het midden van de binnenplaats staat een kleine moskee. Achterin is een grote overdekte ruimte, hier verbleef men in de winter. De twee verdiepingen tellende moskee kon je in en dan heb je een mooi uitzicht over de binnenplaats. Het was lekker koel binnen de muren van de Karavanserai. Hadden hier voldoende tijd om rond te lopen en alle mooie details te bewonderen.
Wij waren na ons bezoek aan de Karavanserai nog niet zo lang onderweg of wij kwamen terecht in een flinke file. Een stuk verderop bleek een deel van de weg te zijn ingestort en er was nog maar één baan beschikbaar. Die baan werd nu gestut zodat om de beurt een aantal auto’s, bussen en vrachtwagens de weg kon passeren. Na het toch wel lange oponthoud kwam niet snel daarna weer een verrassing, sneeuw! Wij zijn weer aangekomen in het Taurusgebergte en er is nog geen vlokje gesmolten.
Later in de middag kwamen wij aan bij ons hotel aan de Turkse Riviera. De temperatuur was best oké en wij besloten een lekkere duik in het koele zwembad te nemen. De zon dook jammer genoeg snel achter onze hoge blokkendoos en bibberend besloot ik binnen nog maar even een warme douche te nemen. In het hotel werd al vroeg het avondeten geserveerd, ’s avonds was er een echte Turkse bruiloft en zoals het daarbij gebruikelijk is, waren ook wij (de andere hotelgasten) uitgenodigd. Ik ben wel even wezen kijken, maar niet naar binnen gegaan, ik vind dat toch een beetje gênant. Al die vrouwen in de prachtigste kleren en ik in mijn jurkje met Teva’s eronder……..
Zaterdag 14 april
Vandaag reizen wij weer door naar Antalya, maar niet voordat wij een bezoek hebben gebracht aan de opgravingen van de antieke stad “Perge”. De stad werd tijdens de Trojaanse oorlog door de Grieken gesticht en later veroverd door Alexander de Grote. In de Gouden Eeuw behoorde Perge toe aan Trajanus die de stad verfraaide met mooie monumenten. De Christelijke stad raakte in verval na de Arabische invasies. Tegenwoordig staat er nog best wat overeind, veel al enorme wallen en torens. Je kunt er een bezoek brengen aan het stadion, de benedenstad en de Arcadenweg die wordt afgebakend door hoge pilaren. De Arcadenweg was vroeger de hoofdstraat en hier en daar waren winkeltjes, van deze winkeltjes kun je nu hetzij wat vaag de mozaïekvloeren nog zien.
In Antalya aangekomen werden wij meegenomen naar een mooie Turkse markt. Een grote hal met allerlei kraampjes en ook wat leuke souvenirs. Lekker rondgelopen en genoten van de kleuren en de geuren. Na de markt werden wij verder door de stad rondgeleid, leuke en gezellige straatjes en aan het eind een waterval de zee in, je verwacht het niet!
Ondanks dat wij nu in een stad waren waar je lekker een eigen restaurantje uit kunt zoeken, werden wij vandaag verwacht bij het groepsdiner in een grote (vr)eetschuur. Het eten was wederom oké, maar dus nog steeds niet de echte smaak van Turkije geproefd.
Zondag 15 april
De laatste volledige dag van onze 8-daagse reis naar Turkije is helaas alweer aangebroken. Vandaag brengen wij een bezoek aan het Romeinse theater Aspendos. Het theater is één van de best bewaarde theaters ter wereld. Het theater is gebouwd in de 2e eeuw onder het bewind van Marcus Aurelius. Aan het theater kleeft een romantisch verhaal.
Koning Aspendos had een mooie dochter met uiteraard een bijbehorende lange rij aanbidders. Om te bepalen wie er met zijn dochter mocht trouwen, riep de koning een ontwerpwedstrijd uit. Degene die het mooiste monument ontwierp mocht zijn dochter trouwen. Naar lang beraad viel de keuze op twee bouwwerken, een aquaduct en een theater. Beide architecten gingen aan de slag en toen het aquaduct klaar was, gaf de architect de koning een beker water met de woorden “ik heb uw dochter verdiend”. Het halve volk gaf de voorkeur aan het aquaduct, echter de andere helft gaf de voorkeur aan het theater. En dus ging de koning ook op pad naar het theater. Op de bovenste rij stond hij alles te bekijken toen hij “Uw dochter zal mijn echtgenote hoorde”. Verbaasd keek de koning om zich heen, maar hij zag niemand in zijn directe omgeving. Beneden op het toneel stond echter de architect van het theater, helemaal blij met de goed geslaagde echo. De koning kon niet kiezen en besloot zijn dochter in tweeën te delen. Omdat de architect van het theater dat niet kon aanzien, hij hield te veel van haar, stond hij zijn plaats af aan de architect van het aquaduct. De koning vond dat zo een hartverwarmend gebaar, dat de architect van het theater alsnog zijn dochter als vrouw kreeg.
Met dit mooie verhaal in ons hoofd, liepen wij het theater rond. Het is inderdaad erg mooi bewaard gebleven en de akoestiek is bijzonder.
Na het leuke bezoek aan het theater hadden wij nog even een verplichte stop, een modeshow met kleding van voornamelijk leer. Mooie mannen, maar verder qua kleding veels te hoog boven mijn budget en bovendien ook niet mijn smaak! Veel mannen in onze groep gingen om voor een leren riem, al dan niet onder druk van hun ega’s. Wij waren er al snel klaar mee en hebben buiten nog even wat rondgewandeld.
In het hotel nog een laatste duik in het zwembad genomen en onze tassen vliegtuigproef klaar gemaakt. Vandaag tevens het afscheidsdiner, dus weer met de hele groep erop uit naar een groot restaurant met buffet. Hier smaakte het eten overigens wel al veel kruidiger, denk dat wij nu goed in de buurt van de echte Turkse keuken zijn gekomen.
De volgende dag zijn wij bijtijds weer teruggevlogen naar Nederland. Deze reis was een leuk tussendoortje en bovendien een echte Hollandse prijspakker. Echter Summum is niet mijn reisorganisatie, alles is prima geregeld, maar voor mij iets te veel geregeld. En Turkije? Tja, ik heb nog maar zo een klein stukje gezien, het is vast leuk om nog eens terug te komen, maar dan wel naar de binnenlanden en niet naar de toeristische oorden.