Zondag 9 september 2018
Kwart over vier stond taxi Pieterse voor de deur om ons weg te brengen naar Schiphol voor onze vlucht naar Ljubljana Slovenië, gaan er even lekker een paar dagen tussenuit!
De vlucht met Transavia ging dit keer erg voorspoedig, mochten vijf minuten eerder vertrekken en door het goede weer was de vlucht ook nog eens tien minuten korter.
Ljubljana heeft geen groot vliegveld, alles is lekker overzichtelijk en al snel hadden wij de openbaar vervoer bussen gevonden. Op zondag rijdt de bus alleen eens in de twee uur, eerst dan maar even een kopje thee ofzo. Het werd een ofzo, een superlekkere romige warme chocolademelk met kokos, goede combi! Omdat wij het toch wel wat zonde van onze tijd vonden om nog een dik uur op de luchthaven rond te hanen, namen wij toch maar de wat duurdere shuttle bus van GoOpti. Voor negen Euro werden wij voor de deur van ons hotel Viva Rooms.
Het was even zoeken naar de ingang, het bordje hing wel aan de geven maar de bijbehorende deur konden wij niet zo snel vinden. Net voordat ik begon te denken dat ik belazerd was, zag Chantal mensen uit een deur in een wat vervallen steeg komen. Ja hoor, gelukkig, de ingang naar Viva Rooms. Op de tweede verdieping is de receptie en daar werden wij meteen geholpen door een goed Engels sprekende mevrouw. Onze kamer was nog niet klaar, maar wij mochten ons er wel even omkleden en opfrissen. Bij vertrek de stad in kregen wij bij de receptie nog even een berg aan informatie mee. Viva Rooms ligt aan de rand van de oude stad. De bordjes naar het kasteel van Ljubljana hadden wij al snel gevonden. Een straatje rechts en vanaf daar loopt een wandelpad redelijk stijl omhoog. Door de dichte bebossing onderweg weinig echte uitzichtpunten, niet echt heel erg want je staat al redelijk snel naast het kasteel Ljubjanski Grad. Eerst een stuk langs de buitenkant gelopen. Op het plein voor het kasteel werd een drakendans uitgevoerd door een Chinees gezelschap, Chantal was meteen in haar hummetje.
De binnenplaats van het kasteel is vrij toegankelijk. Het is deels een cultureel centrum geworden en op het kasteelplein stond dan ook een podium waar de hele dag optredens waren. Op het plein ook twee restaurantjes, kortom één en al gezelligheid in een heerlijk zonnetje!
Wij wilden wel meer zien van het kasteel en kochten een kaartje met een Nederlandse audiotour. Onze tour begonnen wij bij de uitkijktoren, een prachtige rode wenteltrap omhoog en een aparte naar beneden. De afscheiding tussen de trap omhoog en de trap naar beneden is erg handig, het is er namelijk niet echt breed. Je stapt ongeveer in het midden van de toren in , je kijkt een behoorlijk eind naar beneden en ook nog omhoog. Vanaf dit instappunt kun je alleen omhoog lopen, af en toe een uitzicht via een raam meegepakt, maar het echte uitzicht bevond zich natuurlijk helemaal bovenop. Bij helder weer kun je 75% van heel Slovenië zien, waaronder de hoogste berg. Helaas is het vandaag wat heiig, neemt niet weg dat het uitzicht over de rode daken en de echte Oostblok gebouwen fascinerend is.
Via de andere trap daalden wij af naar beneden en kwamen mooi op tijd aan voor een virtuele film over het ontstaan van het kasteel. Op de plek van het kasteel was eerst een kleine nederzetting, daarna werd er een klein kasteeltje gebouwd wat vervolgens weer werd afgebroken en stevig werd herbouwd tot het kasteel van nu. Het kasteel heeft onder andere dienst gedaan als een militair centrum en nu is het één groot museum met veel ruimte voor cultuur en concerten.
Tijd voor de minder leuke geschiedenis van het kasteel, de cellen! Er zijn nog een aantal oude isoleercellen over, de ruimtes zijn erg klein en er is nagenoeg geen licht. In één van de cellen kun je virtueel zien hoe één van de gevangene langzaamaan gek wordt, best bizar. In het naast gelegen gebouw is de St Joris kapel, schattig klein kerkje met mooie schilderingen. De pastoor die de dienst altijd voorging woonde ook in het kasteel.
Lunchtime! Bij één van de restaurantjes op de binnenplaats genoten wij van een grote kop groene thee en een tosti met iets van cocktailsaus. Heerlijk zo in het warme zonnetje. Na de lunch was het tijd voor de andere kant van het kasteel. Het kanon, de wateropslag en de drakenexpositie compleet met drakeneieren en een van ijzerdraad gesoldeerde draak.
Via de gevangenis voor de edele, met familie wapens in de muur gekrast, kwamen wij in verschillende expositieruimten en kennelijk ook een uitgang. Er ging een alarm af toen wij daar liepen. Beetje guitig stonden wij om ons heen te kijken waar het harde geluid vandaan kwam, niemand leek echt te reageren. Het duurde dan ook even voordat wij doorhadden dat het het alarm van onze audioguide was, wat een herrie, snel weer terug. Na deze alarmerende belevenis vonden wij het wel welletjes, wij hadden nu nagenoeg alles wel gezien.
Wij liepen de berg met het kasteel weer af en kwamen weer terecht in de oude stad van Ljubljana. Door leuke straatjes en langs de rivier met de drakenbrug, de liefdesbrug en de drie bruggen bij het Preserenplein. Vanaf het plein loop je zo weer de straat naar ons hotel in. Even een paar trappen open hop lekker even neerploffen op de hangbank en met de voeten omhoog. Snel nog even opgefrist en om 16:00 uur stonden wij klaar bij de Tourist Information voor onze Food&Wine tour door Ljubljana. Tina is vandaag onze gids. Met twaalf fijnproevers vanuit de hele wereld gingen wij op pad. Het eerste restaurant was direct aan het water bij de drie bruggen, Ribca Eatery. Hier kregen wij gefrituurde sardentjes en baby inktvis. De sardientjes waren lekker droog en de inktvis goed mals. Er werd een witte Malvasia wijn bij geserveerd. Tijdens deze eerste hap vertelde Tina veel over de geschiedenis van Slovenië en Ljubljana. En natuurlijk ook over het eten dat werd geserveerd.
Met de “gentlemen cars” een soort golfwagentjes gingen wij naar onze tweede stop bij de fontein op het Stari plein, het Druga Violina restaurant. Hier kregen wij het voedsel van de arme Slovenen, dumpling gevuld met aardappelpuree in een smakelijke champignonsaus. De wijn was uit de streek Brda, een Bele Strune.
Een stukje verder in dezelfde straat bij Güjzina kregen wij een soort stoofpotje met kip en pompoen, daarbij een broodje met pompoenzaadolie en de wijn was een Zeleni Silvanec. Na deze twee stops kort op elkaar was het weer even tijd voor een wandeling door de stad. In een steegje staat een kunstwerk ter herinnering aan de tijd dat bij overstromingen het water, gemengd met het riool, door de straten liep. De stoeldragers droegen de rijke, voornamelijk dames, op een stoel op hun rug door de overstroomde straten van Ljubljana. In het kunstwerk in de straat kun je verschillende dingen zien. De drollen die door de straten dreven of de gezichten van de stoeldragers, allemaal even gekrengd door het vieze en zware werk.
Bij restaurant Klobasarna, voor de grote kathedraal, streken wij onder luid klokkengelui neer voor een knapperige traditionele Sloveense worst en een vieze wijn. De wijn, een mengeling van rood en wit, was volgens een legende de favoriete wijn van Franz Joseph en je kunt er veel van krijgen voor weinig. Bij de mooie deur van de kathedraal stopten wij even. De deur lijkt eeuwenoud maar zit er pas sinds het eind van de vorige eeuw. De reliëf deur beeld de geschiedenis van het geloof in het voormalig Joegoslavië en inmiddels Slovenië uit. Behalve de aanval van de Ottomanen is de geloofsgeschiedenis vrij rustig. Het verhaal begint onderaan en eindigt bovenaan met het hoofd van één van de voormalige pausen.
In de straat van ons hotel zit ook het vier sterren en zakenhotel Union. Daar hebben ze een mooie wijnbibliotheek, in die ruimte kregen wij een lekkere zachte rode wijn uit het karstgebied en een lekkere ham met een olijfje op een toastje. Tina vertelde hier vooral veel over de politieke keuzes van Slovenië. Het verhaal was wat langdradig en de oogleden werden wat zwaar, wij waren al weer even behoorlijk wat uurtjes op. Gelukkig gingen wij weer op pad voordat ze echt dicht vielen. Wij staken het Preseren plein over en daar vertelde Tina over de dichter Preseren en met name zijn beeld. Het beeld staat namelijk recht voor een kerk/klooster en achter de dichter staat een muze met een ontbloot bovenlichaam. Dat kan natuurlijk niet en er kwam dan ook veel protest van de gelovigen. De burgermeester wees het protest af en het beeld mocht blijven. Wel werd er tussen de kerk en het beeld een boom geplant waardoor de muze minder zichtbaar werd. Toch bleven gelovigen jarenlang het bovenlichaam van de muze met een dek bedekken. Het mooie van het verhaal is dat de dichter helemaal niets om de ontblote muze gaf, hij was heimelijk verliefd op een dame die tegenover het beeld uit het raam kijkt, hier schreef hij zijn mooie gedichten voor.
De laatste foodstop, letterlijk het hoogtepunt, een toetje in de Skyscraper. Een tijdlang het hoogste gebouw van Europa. Nu al even ingehaald door vele andere hoge gebouwen. Op het terras van de bovenste verdieping hadden wij een mooi uitzicht over het gezellig verlichte Ljubljana en konden wij genieten van het toetje, een meerlaags gebakje Prekmurstea Gibanica. Erg lekker maar ook erg machtig na al die andere kleine dinertjes.
De tour was erg leuk en zeker een aanrader om kennis te maken met de stad en het eten van de Slovenen.
Maandag 10 september 2018
Vakantie, hoezo!?! Vroeg op en door naar Lake Bled! Op de weg naar het busstation zit en fijn bakkertje met ruime keuze aan broodjes. Chantal ging voor een worstenbroodje en ik voor een bruin meergranenpuntje met gesmolten geraspte kaas. Het busstation is groot maar erg overzichtelijk, binnen een retourticket gekocht naar Bled. De bus vertrekt vanaf perron acht, vlak naast het gebouwtje voor de kaartjes. Wij hadden nog ruim de tijd voor een kop thee, lekker! In plaats van een stopbus hadden wij kennelijk een rechtstreekse bus naar Bled, niet gezellig door de kleine dorpjes maar sjop sjop de snelweg op. Op zich ook wel oké, binnen een uur stonden wij op het busstation van Bled. Omdat wij achterin de bus zaten, had ik voor de zekerheid een reistabletje genomen. Eerst even genieten van het uitzicht op het meer op een bankje was er dus niet bij, dan zit ik no time te snurken, dus eerst maar wat actiefs en op naar de Vintgar kloof.
In Bled zelf is de bewegwijzering voor wandelaars nog niet echt heel duidelijk, gelukkig wist Chantal een routekaart op te duiken bij een restaurant en met een beetje extra uitleg waren wij al snel op weg naar Podham en vanaf daar naar de Vintgar kloof. De weg naar Podham was wat saai, maar na het langverwachte tunneltje werd het gelukkig wat leuker en de omgeving mooier. Kleine dorpjes en slingerende weggetjes, al met al ook nog een beste klim.
Een ruim uur later stonden wij bij de kassa van de Vintgar kloof. Even vijf euro aftikken en wij mogen de kloof in. De kloof was best druk, maar net niet te druk. De paden zijn goed aangelegd en bestaan voor het grootste gedeelte uit houten steigers en aangelegde betonnen paden. Ai, wat een mooi natuurgeweld en na elke bocht werd het nog mooier. Af en toe even een stapje opzij voor de mensen die de kloof aan de andere kant waren ingelopen, verder alle tijd en ruimte om heerlijk te genieten en stil te staan. Het water in de rivierkloof was niet superruig, maar kolkte her en der toch nog steeds aardig. Kort na de winter zal het water vast een stuk hoger staan en vele malen ruiger zijn. Na een ruime kilometer werd de kloof wat saaier om vervolgens te eindigen met op het einde een mooie brug en twee kleine watervallen.
De terugweg naar Bled kon op twee manieren of alleen via de saaie asfaltweg of deels door het bos. Bij het restaurant hadden ze al aangegeven dat de weg door het bos terug een leuke route was, nou laten wij dat dan maar gaan doen. Het eerste stuk met de bewegwijzering ging prima, leuke route en het pad was redelijk begaanbaar. Toen werden de bordjes ineens minder en het pad was ook niet meer zo goed zichtbaar. Oei, volgens mij lopen wij nu niet helemaal goed meer, het pad is nu wel heel steil en modderig. En dat terwijl wij ook nog gevolgd werden door een groep oude Engelsen die dachten dat wij de weg wel wisten, nou niet dus….. Ineens liep de groep de andere kant op, ik had opgevangen dat één van de leden een kompas had en dus hop rechtsomkeer en er achteraan! Al snel hadden wij de senioren plus weer ingehaald en liepen wij weer op een echt pad. Aan het eind van het pad stond Bled alweer aangegeven, geschatte tijd nog een uurtje stappen. Wij liepen nu op een fijn kiezelpad, loopt toch wat lekkerder dan het modderige bospad. Helaas stond op het volgende bordje alleen “Katharina Bled”. Hmmm in ieder geval een dorpje en in de buurt van Bled. In Katherina Bled kwamen wij aan bij een pleintje met een mooi kerkje, jawel de kerk van St Catherina. Vanaf Katherina Bled stond Bled ook weer aangegeven, hoewel het inmiddels ook al niet meer te missen was, de burcht bovenop de rost is alweer zichtbaar. Het laatste stuk was ook weer één lange rechte weg, maar door de huizen langs de weg liep dit toch een stuk lekkerder en gezelliger. Check, daar is het busstation van Bled weer!
Nu de andere kant op, richting het meer. Wauw wat een uitzicht en wat een mooi meer, niets over gelogen in de Lonely Planet en op de verschillende reisblogs. Inmiddels hadden wij best wel wat trek gekregen en wij hadden ook gehoord van de “tompouce” van Bled. Wij gingen op zoek en vonden hem al snel. Helaas zat het terras al redelijk vol, dus besloten wij om dan maar even een broodje te eten en later in de middag nog maar weer een keer op zoek te gaan naar een plekje op het gezellige terras. In een steegje bij Jasmin een lekkere panini met pulled pork en gesmolten kaas gegeten. Wij kunnen er weer even tegen aan!
Een bootje naar het eiland vanaf deze kant van het meer vonden wij iets te prijzig, a 15 euro per persoon, en dus namen wij de benenwagen en begonnen rond het meer te wandelen. Het pad rond het meer is goed begaanbaar, zodat je optimaal kunt genieten van het uitzicht op het meer, het eilandje met het kerkje en de burcht op de hoge rots. Iedere keer weer lijkt het zicht mooier te worden en het totaalplaatje beter. Al snel hadden wij één derde van het meer rondgelopen en waren wij aangekomen bij een tentje met roeiboten, dat is leuk! Volgens het bordje is het slechts vijf minuten roeien naar het eiland, dat moet te doen zijn. Voor 20 Euro voor één uur hadden wij onze eigen roeijacht gecharterd. Chantal op de uitkijk als stuurrouw en ik aan de haal met de roeispanen. Het eerste stukje tegen wind was een aanpoten en ook moest ik de slag even te pakken krijgen. Maar toen ik die eenmaal had gingen wij als een malle, binnen zeven minuten kwamen wij aan bij het eiland, niet slecht! Alleen nog even aanmeren, hadden al snel een plekje gevonden, maar daar was helaas geen ring meer om ons jachtje aan vast te leggen. Ik stond al op de steiger en Chantal ging de boot wel even omroeien, met wat instructies lukt het haar uiteindelijk en kon zij haar favoriete vervoermiddel verlaten.
Het was niet heel druk op het eiland, heerlijk rond het kerkje kunnen lopen. Zijn niet naar binnen geweest, de prijs afgezet tegen het aantal vierkante meter maakte het voor ons te prijzig. Door een raampje even naar binnen gegluurd, zo te zien was het een goede keuze om niet naar binnen te gaan. Een klein kwartiertje later stonden wij weer beneden op de steiger bij ons houten jachtje. Chantal had het wel gezien met roeien en zette liever haar stuurvrouwenpower weer in. Ik pakte de riemen weer op en met een rondje om het eiland met het kerkje gingen wij weer terug naar de bootverhuur. Het aanleggen ging soepeltjes en met name Chantal wij blij dat zij weer vaste grond onder haar voeten had.
Wij zetten ons rondje om het meer weer te voet voort. Bij de roeivereniging die een aantal Olympische kampioenen heeft opgeleverd, wilden wij een Bled Tompouce bestellen, maar helaas was deze hier op. Jammer, op naar het volgende terrasje! Wij waren nu dik over de helft van ons rondje en liepen nu langs de kant met de burcht op de rots. Hier zijn wat minder restaurantjes en terrasjes, de omgeving is hier wel veel mooier en groener. Het leuke rondje om het meer zit er al weer op, het is ook maar een kleine zes kilometer en helemaal vlak. Bij een restaurantje langs de weg vonden wij twee plekjes in de schaduw en belangrijker nog, een Bled Tompouce! Samen heerlijk genoten van de Bled Tompouce en de leuke dag.
Om zes uur konden wij met de bus terug, dit keer gen snel bus maar lekker door de gezellige dorpjes gereden. Na een dik uur suffen in het zonnetje en genieten van de omgeving reden wij Ljubljana weer binnen. Hadden allebei niet veel puf meer en gingen voor een snelle hap bij de Hoodburger, een MacDonalds Plus met lekkere hamburgers en dikke frieten.
Dinsdag 11 september
Hoewel wij “pas” om half negen aan de overkant hoeven op te stappen op de bus voor onze excursie naar de Postojna grotten en het Predjama kasteel, hadden wij toch al om zeven uur de wekker staan. Hadden wij lekker even de tijd om ons gister gekocht ontbijtje op te peuzelen. Vanaf onze hotelkamer hadden wij goed zicht op de opstapplaats, even voor half negen gingen wij naar beneden. Nog even wachten op de laatste twee dames en toen gingen wij met vijf andere en onze gids annex chauffeur Fossil op pad. De heenweg ging over de snelweg terwijl Fossil veel vertelde over Slovenië, een man met droge humor, ik hou er van! Bij de grotten was de autoparkeerplaats redelijk leeg en op de bussenparkeerplaats viel het ook nog mee, dat is mooi! Had gelezen dat de grotten overspoeld worden door toeristen en dat het vaak erg druk is, dat leek nu dus mee te vallen. Fossil wist ons zo te positioneren dat wij als eerste naar binnen mochten en onder het bordje voor een Engelse gids kwamen te staan. Er schoof nog een bus Belgen aan en net voordat wij door de poortjes naar binnen mochten nog twee bussen met Chinezen. Met zo een 150 man vertrok de Engelse gids de grotten in. Het eerste stuk gingen wij met een lange openluchttrein. De trein had een goed tempo, een lekker fris windje door de snelheid, maar toch ook langzaam genoeg om ons heen te kijken en te genieten van de mooie verlichte grotten. Na een minuutje of vijf a zes konden wij uitstappen en te voet verder. De paden zijn aangelegd en goed begaanbaar, ze zijn ook breed genoeg om relaxed foto’s te maken zonder iemand in de weg te staan. In de grot liepen wij best veel omhoog en naar beneden, van het hoogste naar het diepste punt. De grot is al sinds eind van de 19e eeuw een toeristische attractie. Sindsdien wordt er ook onderzoek gedaan naar het ontstaan van de grotten en de dieren die er leven. Voornamelijk insecten en de proteus, een gewervelde, wit-roze, blinde soort worm met pootjes. Het leeft in het water van de grot en wordt niet graag gestoord.
De grot is de één op na grootste druipsteen grot ter wereld, de gids wist veel te vertellen over de stalagmieten en stalagtieten, de grot is ermee bezaaid. De grot is ook best kleurrijk, rood, wit, groen en geelachtig. Na 45 minuten te voet door de grotten te hebben afgelegd, was het alweer tijd om in het treintje naar de uitgang en de warmte te stappen. Met een constante temperatuur van negen graden was het best frisjes in de grot. Buiten hadden wij nog even tijd om een kopje koffie te drinken of souvenirs te kopen, wij gingen voor een lekker Italiaans ijsje, mascarpone met stukjes chocolade, heerlijk! Stipt op tijd stonden wij allemaal weer klaar om door Fossil naar het Predjama kasteel te worden gebracht. Leuke weg erheen en gezellige anekdotes van onze gids. Een klein kwartiertje later kwamen wij aan, het was er erg rustig. Met ons kaartje van de grotten konden wij ook het kasteel in, een audiotour in het Nederlands en off we go!
In het kasteel was het lekker koel. Tijdens de audiotour werd er ontzettend veel verteld over het (mogelijke) ontstaan van het kasteel, de ruimtes, zijn belangrijkste bewoner Erazum en de vluchtroutes door de grotten achter het kasteel. In totaal konden wij 26 ruimtes bezoeken, de leukste en de mooiste vond ik het bovenste balkon dat gebruikt werd als uitkijkpost en uitzicht gaf over het omliggende dal en de grot aan de achterkant van het kasteel met de vluchtroute en de schuilkamers.
In het kasteel was ook een kleine gevangenis en folterruimte, daar zijn door National Geographic opnames gemaakt en geesten aangetroffen, best een spannend plekje. Ook leuk trouwens want via andere kamers kon je ook in de folter ruimte kijken en spannende geluiden maken. Jammer genoeg is er niemand gillend weggerend, er werd niet eens gereageerd op mijn spookachtige gejammer….. Wij hadden ruim de tijd in het kasteel en doordat het zo rustig was, hadden wij ook veel tijd om leuke foto’s te kunnen maken. Bij het kerkje waar de Robin Hood, Erazum, van Predjama begraven ligt, hadden wij weer met de rest van de groep afgesproken. De mythe over hoe Erazum om het leven kwam is overigens bijzonder, tijdens een bezoek aan het kleine kamertje grenzend aan het hoogste balkon zou hij van zijn toilet zijn geschoten door een kanonskogel. Dit heeft hij dus niet overleefd, de enorme kogel waardoor hij werd geraakt ligt nog steeds naast het toilet.
Zoals Fossil had beloofd, reden wij door de kleinere dorpjes terug. Hij vertelde ook weer heel veel, helaas niet veel meegekregen, zat heerlijk in het zzzzonnetje. Rond drie uur stonden wij weer voor ons hotel. Omjurken en lekker het stadje in, het was echt terrasjesweer. Wij begonnen in een tentje langs de rivier, mensen kijken en genieten van de zon. Met wat omwentelingen werd ons volgende terras die van Ribra, direct aan het water. Hier gingen wij voor de Malvese wijn, voor 1,30 per 0,10 cl best oké. Als tapas sardientjes en inktvis besteld, smikkelen! Wij zaten er wel erg lekker en de kaart met vele visgerechten zag er ook prima uit, de wijn smaakte ook best, waarom verplaatsen? Juist niet dus, ik ging voor een visstoofpotje met gnocchi en Chantal voor een Mediteraanse pizza. Beide gerechten waren jammer genoeg erg zout, waardoor de andere smaken echt wegvielen enneh je krijgt er ook nog eens behoorlijke dorst van. De Malvese wijn hadden wij allemaal (!) al opgedronken, doe dan maar een Spa rood. Onder het genot van een partyboot die een keer of vijf voorbij kwam nog even lekker nagetafeld. Na de derde keer vragen kregen wij eindelijk de rekening, jammer dat het dit keer op zo een slechte ervaring is uitgelopen.
Woensdag 12 september
Vandaag toch ook maar weer de wekker, willen vandaag naar het meer van Bohinj en dat is een dikke twee uur rijden met de bus. Op het busstation de kaartjes en een kaasbroodje gehaald. De bus was er al snel en zat dit keer niet zo vol. Leuke rit door het binnenland en langs vele dorpjes. Het kaasbroodje bleek alleen een geheim zoetig cremebroodje, dat was wat minder. Chantal vond ze gelukkig wel erg lekker, opgelost! Bij het dorpje Ribcev Laz aan het Bonhinjmeer stapte wij uit. Bij de toeristeninformatie een wandelkaart en fietsroutekaart gehaald. Hier bleken ze ook voor een mooie prijs fietsen te verhuren en wij mochten deze ook achteraf betalen, fijne service! Met twee degelijke mountainbikes met cijferslot begonnen wij aan onze fietstocht langs het meer. Eerst een klein stukje rechtsom, over de brug, door een stukje bos en daarna mocht je op de fiets niet meer verder, er is vanaf daar alleen nog maar een wandelpad. Bij het volleybalveldje onze fietsen geparkeerd en vanaf de waterkant het meer en de omliggende Alpen bewonderd. Bij een restaurantje, Restavrocya Kramar, met een fantastisch uitzicht op het meer dronken wij een lekker kopje thee.
Na ons kopje thee liepen wij weer terug naar onze fietsen en besloten de andere kant van het meer op te gaan. Bij de beroemde bronzen berggeit een foto- en drinkstop en vervolgens langs het meer verder gefietst. Vanaf hier heb je wat minder uitzicht op het meer, de bebossing langs het water is goed volgroeid. Bij een leuk kerkje hadden wij onze volgende stop, het is een klein en mooi geschilder exemplaartje maar helaas wel dicht. Bij het kruispunt richting Vogel besloten wij naar boven te fietsen naar de kabelbaan. De weg naar boven was behoorlijk aanpoten, kreeg mijn fiets net niet meer op tijd in de juiste versnelling en daardoor verloor ik zoveel snelheid dat ik af moest stappen en lopend door naar boven moest. Wij kwamen aan bij een chalet vanuit waarde kaartverkoop plaatsvindt en de kabelbaan naar boven vertrekt. Binnen (en buiten trouwens ook) is het een echt wintersport gebeuren. Rubberen matten op de vloer en vooral veel hout op de muren. In de lift van de kabelbaan passen 80 mensen, oef dan zit je wel als haringen in een tonnetje. Gelukkig stonden er nu maar een paar mensen. In het kabelkarretje was ruime genoeg voor iedereen om lekker te genieten van het uitzicht. De hele rit duurt jammer genoeg maar een kleine vijf minuten.
Bij het uitstappen komt een aangename frisheid je tegemoet en dat terwijl de zon heerlijk straalt. Vanaf het platform een tijdje staan genieten van de zon en het uitzicht op de Alpen en het beneden gelegen Bohinj meer. Als je het kabelstation uitloopt ben je echt in een zomers wintersportgebied, chalets, restaurants en natuurlijk stoetjesliften. Eerst wilden wij een rondje via een aangegeven route langs veehouder lopen, maar als nel bleek dat die in september al niet meer in bedrijf zijn, De grote stoeltjeslift was dat echter nog wel, dat is ook een leuk idee! Nog hoger de Alpen in! Chantal was nog nooit met een stoeltjeslift geweest, dus het moment van precies op tijd je derrière op het stoeltje planten was even spannend, maar daarna allebei ontzettend genoten van het uitzicht en de rust. Denk dat wij zo een kleine tien minuten heerlijk in de stoeltjeslift hebben gezeten. Bij het eindstation kon je naar het hoogste punt klimmen. Ik vond dat wel wat, al was ik wel op mijn stadse Teva’s en het pad was best rotsachtig en niet al te best begaanbaar. Voorzichtig aan dan maar, bij de eerste rots schaafde ik natuurlijk al meteen mijn kleine teen, ai! Daarna even nog iets beter opgelet en niet veel later stond ik bovenaan bij het kruis. Het uitzicht is overweldigend en je kijkt 360 graden vrij in het rond. Vanaf beneden hoorde ik een gezellig “joehoe” en daar stond Chantal te zwaaien. Even flink teruggezwaaid en weer aan de weg naar beneden begonnen.
Met de stoeltjeslift weer naar beneden en daar nog wat rondgelopen totdat onze magen toch wel goed begonnen te knorren. Bij het enige open restaurant Viharnik Cafe en met een fantastisch uitzicht op de vallei een bord met worstjes en friet besteld, prima eten!
Tijd om weer echt helemaal naar beneden af te dalen, het was nu een stuk drukker en de cabine werd helemaal vol naar beneden gestuurd. Wij konden helaas net niet mee, maar binnen enkele minuten was de volgende er al en konden wij alsnog mee. In het fietsenrek stonden onze fietsen nog netjes op ons te wachten. Het eerste stuk naar het kruispunt gingen wij als een malle, eigenlijk moesten wij op de bochtige weg voortdurend flink afremmen. Bij het kruispunt sloegen wij weer af richting de fietsenverhuur. Had niet echt goed opgelet en wist niet tot hoe laat ze open waren en het liep inmiddels al tegen vijf uur. Bij de fietsenverhuur werd de tijd evenredig berekend en mochten wij 30 euro betalen voor twee fietsen, scheelde toch weer en een fijne prijs. Met de bus hadden wij ook al mazzel, stonden er net op tijd. Wederom een leuke busreis terug naar Ljubljana. In de stad meteen doorgelopen naar Gujzina voor een echte Sloveense maaltijd. Wij gingen voor een combimenu voor twee personen, vooraf een koud vleesplankje en als hoofdgerecht een stoofpotje met vlees. Op het vleesplankje een pittige worst, couburger ham, een ander soort ham, iets van spek met pompoenpitjes en twee soorten paté. De paté en de spek waren niet echt mijn ding, de rest was erg smaakvol. Het stoofpotje werd opgediend aan een haakje en hing zo in een gietijzeren pannetje boven de tafel. Het vlees was lekker zacht en mals, smikkelen!
Donderdag 13 september
Vandaag geen wekker, het is onze laatste dag in Ljubljana en wij gaan de stad maar eens verder bekijken en ontdekken. Bij ons bakkertje een bruin broodje met couburger ham/kaas en een bosbessen smoothie gekocht. In het zonnetje in het park op een bankje ons ontbijtje opgegeten. Op het busstation alvast een buskaartje voor morgen naar het vliegveld gekocht, voor vier euro tien mogen wij morgen om zes uur tien met de eerste bus mee.
Via de vrij lege markt en de braderie liepen wij naar de kathedraal van St Nicolas, die met die mooie deuren. Ook van binnen mag de kathedraal er best zijn, veel mooie nisjes en een mooi gedecoreerd plafond. Het altaar is mooi en eenvoudig met uit hout gesneden priesterstoelen en een tweetal beelden van engelen. Boven de in- en uitgang is een driedelig orgel met gouden omlijsting, ook boven de deuren is het mooi gedecoreerd.
Buiten de kathedraal stonden allemaal gezellig gekleurde bloemenkraampjes. Het lijkt wel een beetje feest in Ljubljana, op het Preseren plein staat nu ook een hele radiotent en er wordt live uitgezonden, ook zijn er een aantal cameraploegen. De zalmroze kerk op het Preseren plein, de Franciscaanse kerk van de aankondiging kon ook op een bezoekje van ons rekenen. Ook deze kerk is weer mooi gedecoreerd en vol met schilderingen. Het leuke in deze kerk is, dat je een rondje achter het altaar langs kon lopen, hier bevinden zich een paar kleine kappelletjes.
In een steegje in één van de zijstraten van het plein vonden wij een leuk Mexicaans restaurantje, Cantina Restaurantas Mexicano, een geschikt plekje voor een lekkere bak thee. Na ons kopje thee met gember en citroen, liepen wij de straat uit en kwamen wij bij het Zvezda park en plein. Aan het plein ligt de Universiteit van Ljubljana, een mooi gebouw. De bijbehorende bibliotheek schijnt ook erg mooi te zijn, wij zijn benieuwd. De deur is in elk geval al erg bijzonder, de deurknoppen zijn twee paardenhoofden en de deur zelf is erg zwaar. In de bibliotheek is een klein museum over het ontstaan en de flinke brand die er geweest is. Als je bovenaan de trap staat kun je een glimp zien van de talloze boeken die er in de leeszaal staan. Helaas mag je daar alleen op gezette tijden in en dat was niet nu.
Buiten op het plein zijn wij onze souvenirspeurtocht begonnen. Al snel had Chantal een brillendoekje met Sloveense postzegels en een reep chocolade met afbeeldingen uit Ljubljana. Ik zag een leuke ouderwetse tinnen mok met in zwarte letters Ljubljana, maar vond hem nog wat te prijzig. Al dwalend door de straten van Ljubljana kwamen wij langs Geletaria Romantika, een goede vriend had mij aangeraden om hier zeker een keer een ijsje te eten. Oké ben altijd snel om met dit soort dingen. De keuze uit smaken is er inderdaad reuze, voor mij werd het een cocos met chocolade en rozemarijn combi, heerlijk! Niet veel verder vond ik ook nog eens een leuk souvenirtje voor op de WC, een houten plankje met een draak en afbeeldingen uit Ljubljana. Inmiddels liepen wij weer langs de rivier met zijn gezellige terrasjes, heerlijk in het zonnetje en krijg nou wat er is een plekje vrij! Bij Devini streken wij neer, de ober was een beetje een nors gevalletje en hij bleef vrij intimiderend bij ons staan wachten totdat wij iets hadden besteld. Snel kozen wij voor wee Malvese wijn en een tapasplankje. In de zon genoten van de wijn , de taps en de voorbij schuifelende mensen , wat is het leven toch goed!
Nog één keer de rivier afgelopen langs de drie bruggen, de brug met de sleutelhangers en de drakenbrug en toen was het helaas alweer tijd voor onze laatste maaltijd in het fijne Ljubljana. Ons hartje zei “ga voor de Sloveense keuken” ons buikje zei “mjammie op naar het Mexicaanse restaurant”. De buik won het van het hart en niet veel later ploften wij wederom neer bij Cantina Restaurantes Mexicano. De menukaart is letterlijk en figuurlijk behoorlijk groot. Het duurde even voordat wij wat hadden gevonden. Ik ging uiteindelijk voor de faijitas met zeevruchten en Chantal voor de kipvleugels in BBQ saus met nacho’s en salsa. De laatste twee gerechten heeft zij nooit ontvangen, maar dat was niet zo erg, ze had echte en enorme berg met kipvleugels. In mijn eten vond ik een kleine kakkerlak (dood). Aan de ober verteld en die loste het op met een enorm toetje. Het eten was ondanks de kleine probleempjes erg lekker, een aanrader!
In de hotelkamer de tassen maar weer een beetje ingepakt en de wekker maar weer eens gezet……
Vrijdag 14 september
Ja hoor, kwart voor vijf en de wekker gaat. Snel onder de douche, tas gepakt en hup onderweg naar het busstation. Stipt om tien over zes vertrok de bus, in de vroege ochtend nog even toeren door de gezellige straatjes van Ljubljana. Even over zevenen stonden wij op het vliegveld. Wij hadden gister al ingecheckt en onze boardingpassen opgeslagen in de telefoon. Dat werkte overal prima en nog geen kwartier later zaten wij al met onze bagel en kop thee bij onze gate. Transavia was dit keer wederom ruim op tijd en om half negen waren wij al klaar voor vertrek, terwijl onze originele vertrektijd negen uur was. Het was een beetje druk in het luchtruim waardoor wij alsnog pas rond kwart voor negen konden vertrekken. Een laatste blik op de Sloveense Alpen en daar gaan wij dan alweer, echt op weg naar huis. De vlucht was prima en wij zouden een half uur voor tijd landen, maar ook op Schiphol is het druk en dus deed het vliegtuig een extra rondje Nederland. Waarom dat rondje niet boven zee werd gedaan, snap ik niet. Nu is heel Nederland zo een beetje wakker! Even voor elf uur kwamen wij met een zachte landing neer op Nederlandse Bodem. Dit keer geen ophaalservice, maar met het openbaar vervoer naar huis.