Amsterdam – San Jose, Costa Rica
Zaterdag 12 november
Wat een nacht! Uiteraard vroeg op voor vertrek richting Midden-Amerika, maar tussendoor nog even ruw wakker geschud door een brand bij de achterburen. Gelukkig niet bij broer in het gebouw maar toch, veel schade en natuurlijk ken je de bewoners ook. De brand was snel onder controle en na anderhalf uur kon ik weer verder slapen. Om even over zeven uur paps, mams en Chantal gedag gezegd op Schiphol, tot over een maand!
Dit keer moest de Starbucks even wachten, eerst even Dollars pinnen bij de ABN. Hmm, dat is een beetje balen, alleen grote biljetten. Gelukkig kon ik deze bij een andere ABN weer wisselen in kleinere biljetten. Een accu voor mijn camera zit er helaas niet meer in, deze mogen niet meer verkocht worden op Schiphol. Eindelijk, tijd voor een Latte Macchiato bij de Starbucks. Bij een ander tentje een BLT-sandwich gekocht en bij de gate lekker ontbeten en gelezen.
Het vliegtuig had uiteindelijk een klein uur vertraging, maar met alle extra rompslomp met het vliegen via America is dat zo om. Ik vloog met United Airlines, leuke, fijne en goed verzorgde vlucht gehad. Beetje gedoezeld, beetje film gekeken, beetje gelezen en zo vloog de 10 uur uiteindelijk best om. Het vliegtuig had ook best wel doorgevlogen om het uurtje achterstand weer in te halen. Redelijk op tijd landden wij op onze transferluchthaven Houston Airport. Vier uur overstap tijd, in America wel relaxed, want je mag langs veel autoriteiten. Inmiddels ook kennis gemaakt met een groot deel van de groep, ziet er gezellig uit!
Bij de foodmarket een chow mien met orange chicken gegeten, lekker om de trek weer even mee te stillen. Bij de gate nog een uurtje gewacht en mensen gekeken, er zitten in America toch wel wat vreemde exemplaren (kennelijk zonder spiegel) tussen. Het vliegtuig vertrok lekker op tijd en inmiddels was het voor de Nederlandse bio-klok al diep in de nacht. Van de vlucht zelf dan ook weinig meegekregen, het zal best 3,5 uur geduurd hebben…..
Met een ietwat ongecontroleerde, harde landing kwamen wij om 21:00 uur aan op Costa Ricaanse bodem. Langs de immigratiedienst, bagage oppikken en op zoek naar Igor, onze Sawadee reisbegeleider. Buiten stonden veel opdringerige taxichauffeurs, maar gelukkig was Igor snel gevonden. Op de luchthaven nog even 80.000 colonnes gepind, weer even een rijke vrouw en als het goed is, moet het genoeg zijn voor onze week in Costa Rica.
In de bus naar het hotel alvast wat uitleg gekregen van Igor en een flesje water, heel fijn want het water uit de kraan is hier niet drinkbaar. Het hotel ligt wat afgelegen, maar aangezien het inmiddels al tegen twaalven is, is dat helemaal prima, wij gaan er toch niet meer op uit. De komende maand deel ik een kamer met Renée, gezellig meid, alleen ook geen beestjesheld….
Nog even gezellig gekletst, wat schrootjes in het plafond geteld en toen zakte ik weg……
San Jose – La Fortuna, Costa Rica
Zondag 13 november
Whoepa, vroeg wakker en dus ook nog eens ruim voor de wekker! Gelukkig was Renée dat ook en besloten wij maar om een half uurtje eerder op te staan. Rustig aan douchen en de amper uitgepakte tas weer inpakken. Dagrugzak ingericht en tijd voor het ontbijt! Pancakes met scrambled eggs en vers fruit, een goed begin van de dag en de daadwerkelijke reis.
Vandaag staat de busreis naar La Fortuna op het programma, maar eerst even een briefing over de verloop van de reis, de (on)mogelijkheden en de tips en trucs. Even voor half 8 stonden wij de bus weer in te laden en stipt half 8 waren wij op weg naar La Fortuna, via de vulkaan de Poas, daar komen wij toch langs dus die pakken wij even mee. De rit door San Jose, de stad uit was een beetje saai, daarna werd het leuk! Mooi uitzicht op San Jose, een luiaard met twee tenen en groen, heel veel groen.
Bij de Poas vulkaan aangekomen was het nog niet heel druk, maar omdat het ook hier weekend is, verwachtte Igor wel veel mensen, snel gingen wij op pad. Over een aangelegde en vrij brede weg loop je naar de vulkaan. Bij de krater aangekomen is het uitzicht daarop en de omgeving super, tenminste als het niet mistig of bewolkt is. Igor had al aangegeven dat je dan het beste even 10 minuten kunt wachten omdat de mist vaak wel even wegtrekt. En inderdaad de mist trok deels even weg, snel even een paar foto’s schieten, want het begon aan de andere kant al weer helemaal dicht te trekken.
Bij de vulkaan ligt ook nog een mooie azuurblauwe laguna. De kans op mist was ook daar zeer groot, maar wij besloten het er toch op te wagen. Door een redelijk dichtbegroeid bos liep een mooi, ietwat minder goed onderhouden paadje naar de laguna. Onderweg een aantal leuke beestjes gezien, eekhoorns en aparte vogels, verder veel bromelia soorten en wederom heel veel soorten groen. De route was goed te doen, al was het op hoogte en met een kleine jetlag op de stijgende stukken best even pittig. Shittie, dikke wolken bij de laguna! Dat is ondanks de leuke tocht, best jammer. O, wacht eens even een heel klein stukje blauw…. In no time brak ook hier de lucht helemaal open en konden wij genieten van het uitzicht op de laguna. Supermooi! Snel even en paar foto’s want vanaf links komt de bewolking alweer aanzetten.
De weg terug was ook weer prima te doen, voornamelijk naar beneden en dat scheelt natuurlijk ook een hoop gezweet. Bij de coffeeshop in het bezoekerscentrum een superlekkere kop warme chocolademelk gehaald, proef het nu nog, mjam!
Tijd voor de lunch, een (vr)eetschuur met goed eten en een heerlijke aardbeiensap/-smoothie. In dit gebeid groeien veel aardbeien c.q. worden geteeld en dan moet je ze natuurlijk even proeven. Smaakvol en veel beter dan de waterige exemplaren die wij in Nederland hebben. Igor had voorgesteld om allemaal een Casado te nemen en dan te kiezen voor vlees, kip of vis. Een Casado is een gerecht met aardappel, rijst en bonen. De kip was heel mals en de rest was ook goed te eten. Als toetje een koekje met crème en een aardbei en toen was mijn buikje wel weer rond.
Verder op pad naar La Fortuna. Bij de La Paz waterval nog even gestopt voor een fotoshoot. Mooie waterval, het water stort van grote hoogte naar beneden.
Het laatste stuk naar La Fortuna werd het steeds regenachtiger. En ja hoor, net als zeven jaar geleden lag El Arenal nu ook weer in een dik pak wolken.
Ons hotel ligt een stukje buiten het centrum, aan de ene kant jammer, aan de andere kant was er een mooie tuin met vele soorten typische Costa Ricaanse bloemen en planten en vele soorten, kleurrijke, kleine vogels. In ons huisje even gechilled, de jetlag is nog niet verdwenen. Niemand had zin om de voettocht naar het centrum te maken en dus besloten wij met zijn allen in het hotel te eten. Het eten was oké, niet hoogstaand, maar de prijs/kwaliteit verhouding is goed. Nog even nagetafeld en redelijk vroeg weer naar ons mandje. In ons huisje nog zo lang mogelijk gerekt, maar om 22:00 uur was het toch echt klaar, Buenos Noches!!!
La Fortuna, Boottocht Cano Negro, Costa Rica
Maandag 14 november
Tjeng, half 4 en klaar wakker! Boek uitgelezen en nog niet in slaap gevallen, tot natuurlijk net voor de wekker. Vandaag mochten wij weer redelijk vroeg op, Igor wilde op tijd vertrekken naar Cano Negro bij Los Chiles. Het ontbijt bestond uit vers fruit, rijst met bonen en ei. Aan de rijst met bonen zat lekker veel smaak en het fruit is altijd goed! Om half 8 vertrokken wij naar Cano Negro, een dikke twee uur rijden verder.
In het dorpje in de buurt van de rivier de Cano Negro werd onze gids Dauren opgepikt, hij was nog niet in de bus of vertelde dat hij een verrassing had, boomkippen! Wat? O ja, ik herkende de omgeving al, daar bij die brug een stukje verder moeten ze zitten…. En ja, hoor ook nu zeven jaar later zitten ze nog netjes fotogeniek te wachten op passanten, de mooie en vooral grote leguanen. Dauren wist er veel over te vertellen, het gebeurt niet vaak en wij hadden mazzel, de leguanen hadden hun zeldzame mooie oranje kleur.
Bij een huisje met erachter een voorziening voor groepen hadden wij onze koffie- en plasstop. Tevens stond hier onze lunch voor op de boot klaar. Een kleine tien minuten later kwamen wij alweer aan bij de boot. De boot was erg ruim en iedereen had een hele rij voor zichzelf, alle ruimte dus om mooie foto’s te maken en te genieten van het uitzicht aan beide kanten.
Al meteen recht tegenover de aanlegplaats van de boot kwamen wij de eerste beesten tegen, een groep apen. De brulapen waren erg rustig, normaal maken ze behoorlijk kabaal als er mensen aankomen. Nu hielden ze zich voornamelijk bezig met eten.
Het volgende dier was de gifgroene “Jezus Christ” leguaan. De Costa Ricanen noemen het beestje zo omdat hij over water kan lopen. De gids joeg hem een beetje op en hopla daar ging hij! Maf gezicht!
Tijd voor de vogelafdeling! Veel mooi gekleurde vogels, waaronder de verschillende gekleurde ijsvogels, vele soorten parkieten, een paar ibissen en vele aalscholvers. Eén van de aalscholvers had net een vis gespiesd, hij was druk bezig met het omleggen van de vis door hem flink hard tegen een steen te meppen, ontspiezen, schrokken en de aalscholver had zijn lunch binnen. Wat is de natuur soms toch gruwelijk mooi!
Gedurende de boottocht werden wij regelmatig vergezeld door vliegende vissen. Ben je druk op zoek naar kaaimannen, vliegt er ineens een vis in je zichtveld, grappige beestjes. Er zitten in de Cano Negro een aantal forse kaaimannen, maar ze laten zich altijd wat moeilijk zien. Net voor de laatste bocht voor onze lunchplek vonden wij er eentje, je moest goed kijken tussen de boomstammen. Gelukkig deed de kaaiman zijn bek even open waardoor iedereen hem uiteindelijk goed kon zien. Door de goede samenwerking tussen onze gids Dauren en de kapitein hebben wij heel veel dieren gezien en gevonden, veel meer dan zeven jaar geleden! Twijfelde eerst of ik mee zou gaan, maar zo halverwege de boottocht was ik al erg blij dat ik het toch had gedaan.
De kapitein lag de boot aan bij een leuk weilandje met paarden, de meeste groepsgenoten besloten een sanitaire stop te maken en het weilandje in te stappen. De paarden stonden best dichtbij, mij niet gezien op dat weiland, gelukkig had ik ook geen sanitaire stop nodig. De lunch werd uit de koelboxen gehaald en netjes op tafels neergezet, het werd een soort buffet. Een rijst met kip gerecht, bonensaus, een soort koolsalade en Borito’s. Als toetje verse ananas. Twee bordjes vol wezen halen en daarna was het tijd om al dobberend even lekker uit te buiken.
Kennelijk hadden de brulapen even verderop ons gehoord en zij begonnen inmiddels flink te brullen. De kapitein wilde weer vertrekken en op zoek naar de groep brulapen. Het was nog best een stukje varen en onderweg kwamen wij leuke capucijner aapjes tegen en natuurlijk weer wat, inmiddels bekende, vogelsoorten. Het geluid van de brulapen draagt best ver over het water, uiteindelijk vonden wij ze net voor het keerpunt. Het harde geluid van de brulapen staat in geen verhouding tot de grote van een de aap, wat een kabaal uit zo een klein lijfje! Hoe dichterbij wij kwamen, hoe harder de apen begonnen te brullen, leuke ervaring!
Op de terugweg naar de aanlegsteiger veel beesten en vogels nogmaals gezien, kennelijk hebben wij op de heenweg echt goed gespeurd naar de dieren want wij zagen geen nieuwe exemplaren meer. En omdat wij alles wel al gevonden hadden, was het nu relaxen en nog even genieten van al het mooie groen om de beesten en vogels heen. Bij de aanlegsteiger vond de gids in het weiland een Postum. Kennelijk zijn deze beesten met de vorm van een enorme muskusrat hier echt bijzonder want Dauren was door het dolle heen, hij bleef maar achter de Postum aanrennen om te zorgen dat wij een foto konden nemen. Mij is het niet gelukt om een goede foto te nemen, maar ik heb wel erg gelachen om de gedrevenheid en het enthousiasme van Dauren!
Van Henry II, onze allesziende kapitein, gingen wij weer terug naar Henry I, onze buschauffeur. De lunchspullen weer even teruggebracht en van de gelegenheid gebruik gemaakt voor een plaspauze. Op naar de beloofde ananasplantage. Helaas had Dauren geen connecties om ergens een ananasplantage op te mogen en dus deed hij zijn leerzame verhaal vanaf de openbare weg met zicht op een groot ananasveld. Dit was ook niet het goede seizoen voor de ananas, de meeste plantages zijn al geoogst. De komende periode wordt vooral gebruikt om de plant om te keren, waarna deze nogmaals vruchten kan geven.
In Cano Negro goed en droog spotweer gehad, maar hoe dichter wij bij El Arenal en La Fortuna kwamen, des te harder begon de regen te vallen. Ach, verder hadden wij toch geen plannen meer! In het hotel nog even gechilled onder het genot van de kletterende regen. Tegen etenstijd was het redelijk droog, maar ik besloot samen met een paar andere toch in het hotel te blijven eten. De rest ging lopend naar het dorpje om daar een leuk restaurantje te zoeken. Ik koos de pasta carbonada, deze was goed overgoten met saus die weer lekker gevuld was met knoflook, mjam! In ons huisje nog even de tas ingepakt en kleren klaargelegd voor onze volgende (reis)dag. Zou nog even gaan lezen, maar de e-reader niet eens meer aangehad……..
La Fortuna – Monteverde, Costa Rica
Dinsdag 15 november
Jippie een uurtje later klaarwakker dan gister, half 5 en even voor half 6 (denk ik) weer weggedommeld om vervolgens weer wakker te schrikken van de wekker!
Vroeg op voor onze reisdag naar Monteverde en het regenwoud. Ontbijtje van rijst met bonen en vers fruit (be)valt nog steeds goed. Vandaag een plekje halverwege de bus, helaas pakte dat niet zo goed uit. De weg op het eerste gedeelte tot onze koffiestop was erg stijl en bochtig. Gelukkig was het hooguit een uurtje en trok de misselijkheid snel weg. Bij de koffiestop kunnen genieten van een mooi uitzicht over de vallei en het meer van Arenal. In het restaurant hadden ze lekkere warme chocolademelk en verschillende soorten gebak, ik koos voor een enorme chocoladekoek. Die laatste kreeg ik echt niet op en deze mocht mee in een doggybag. Lekker nog wat voor later op de dag!
Hemelsbreed is de afstand naar Monteverde niet zo groot, maar we moesten “helemaal” om het meer van Arenal heenrijden. Tot net na de stop liep er nog een geasfalteerde weg, maar niet lang daarna ging deze over in een hobbelige keienweg. Gelukkig inmiddels een reistabletje ingenomen en zo sufte ik al hobbelend lekker even weg. Net voor aankomst in Santa Elena werd ik wakker. Onze kamers waren nog niet klaar, behalve één, de grootste. Daar konden wij onze spullen droppen en ons omkleden voor de wandeling in het Curi-Cancha reservaat.
De wandeling was in twee groepen met een gids van het park. Onze gids was een beetje streng, maar wel erg goed. Op grote afstand herkende en zag hij vele diersoorten. Een luiaard, Toekan, slangen en hij wist een Tarantula te vinden. De eerste drie lieten zich gewillig fotograferen, maar de spin had geen zin om zijn holletje uit te komen. Geen probleem hoor, laat meneer maar lekker zitten!
De grootste sport was om de kolibries te fotograferen, die beestjes zijn echt razendsnel. Bij een voederplaats met lelijke voederbakken is het met veel geduld en een beetje oefenen met de sportstand op mijn camera wel gelukt. Al met al zo een twee uur in het park gewandeld, erg leuk en leerzaam.
Bij terugkomst in Santa Elena waren de kamers klaar, de grootste kamer (7 slaapplaatsen) was voor ons, bofbipsen! Iedereen had vrij snel zijn spullen opgehaald en wij besloten even te chillen. Ik was best afgekoeld en nam een lekkere warme douche. ’s Avonds gegeten in het tentje van de lunch. Het was dichtbij en ook de prijs/kwaliteitsverhouding is goed. Wij gingen er met zijn drietjes heen, in het restaurant zaten uiteindelijk nog meer groepsgenoten. ’s Middags had ik een taco met kaas besteld, hier zat een superlekkere koolsalade bij, daar had ik wel weer trek in. Dit keer ging ik voor de beef variant, wederom goed te eten. In dit gedeelte van het stadje was niet zoveel te doen, vermoeid van de reisdag en de leuke wandeling door Curi Cancha en nog steeds niet helemaal opgewarmd, besloot ik lekker op tijd onder de dikke laag dekens te kruipen, Buenos Noches!
Monteverde, Costa Rica
Woensdag 16 november
Vandaag redelijk tot aan de wekker kunnen slapen. De jetleg begint een beetje weg te trekken. Na een lekker buffetontbijtje met ei, bonen met rijst en fruit vertrokken wij richting Monteverde.
Bij de organisatie Selvatura kun je kiezen voor verschillende activiteiten. Na een klein beetje wikken en wegen toch gegaan voor de canopytour en de hangbruggenwandeling. Zeven jaar geleden kon de canopytour voor mij niet doorgaan i.v.m. met een gekneusd stuitje, dan kun je de kans nu natuurlijk niet voorbij laten gaan. Onze tassen konden wij opbergen in kluisjes. Daarna werden wij in de tuigjes gehesen en kregen wij handschoenen en een helm aangemeten.
Het is best wel even sjouwen met zo een harnas aan en de trappen en weggetjes omhoog. Bij de eerste hele korte lijn kregen wij uitleg over het vastpakken, sturen en remmen. Het is goed opletten dat je je hand niet voor de katrol plaatst, maar verder lijkt het goed te doen. Off we go voor het echte werk!
De eerste was redelijk kort maar wel het spannendst! Ga ik op tijd kunnen stoppen, ga ik niet te veel draaien tijdens de “vlucht”, hoe voelt het? Het ging allemaal best goed en ik kon lekker genieten van de vlucht en het gevoel van zwevende vrijheid, alleen het einde werd een beetje spannend, ik had een beetje te veel geremd en haalde het plateau net aan.
De tweede vlucht was alweer een stukje langer en mocht je aan het eind even lachen voor de foto’s op de foto CD-Rom. Nu niet geremd en ik kwam inderdaad veel beter op het plateau terecht. Ludo de luchtmachtman uit onze groep had al gezegd dat remmen niet nodig was, maar de eerste keert en die vaart, dan doe je het toch maar even.
De volgende twee banen gingen ook weer goed, wat heerlijk is dit! Rakelings zoeven langs en over de bomen, super! De vijfde baan is de één op na langste baan. Daar moet je ook in een tandemvlucht omdat je anders de overkant waarschijnlijk niet haalt omdat je dan te weinig vaart hebt. Samen met Anja ging ik op weg naar de overkant, onderweg onze groepsgenoten op de hangbrug zien staan en onze longen uit onze lijf geschreeuwd, maar of ze ons nou gehoord hebben……
Wij mochten weer even een pittig stukje lopen en klimmen. Via een paar wat langere en kortere banen, allemaal weer enkele maar fantastische vluchten kwamen wij aan bij de Tarzan Swing.
Je springt aan een touw van het plateau en zwaait zo de natuur in. Eerst even afwijken bij de rest en toen toch ook de sprong maar gewaagd. De eerste tiende van de seconde dacht ik nog, shittie waar ben ik aan begonnen….., maar daarna was het super!!!!! De vrije val, de slinger de natuur, heb heerlijk genoten.
Jammer, de laatste vluchten komen er alweer aan, nog even een stukje lopen en twee kortere banen. De laatste en langste baan, één kilometer roetsjen door de vrije natuur! Ludo en Anja gingen in de superman houding, achteraf had ik dat geloof ik ook wel gedurfd. Door de lengte moest ook deze baan in tandem, dit keer mocht ik samen met Mark. Op deze laatste baan haal je een behoorlijke snelheid, ik voelde mijn wangen gewoon klapperen. Het zat er alweer op, jammer, maar een superleuke ervaring! Uiteraard voor USD 10,00 ook de CD-rom met foto’s maar gekocht.
Inmiddels was het zachtjes begonnen met regenen, hoe kan het ook anders in het Monteverde regenwoud. Eerst even een cappuccino (erg sterk) met een knapperige, platte brownie (erg smaakvol), daarna op naar de hangbruggen tour! Het regende inmiddels al wat flinker, poncho aan en hopen op wat leuke diertjes en natuurlijk de beroemde Quetzal. Het uitzicht over al de verschillende kleuren groen is prachtig. De hoogte is soms duizelingwekkend, maar over het algemeen vaak doorbroken door het groene bladerdak van de lagere bomen. Helaas geen vogels gespot wel een paar felgekleurde bloemen en een kleine, piepkleine orchidee. De tour was leuk maar in de harde regen vallen er weinig dieren te spotten en is het op de bruggen niet echt aangenaam.
Met de “lijnbus” gingen wij weer terug naar ons hotel. Een deel van de groep was al op weg voor de lunch. Wij, diehards, van de hangbruggen besloten ook een leuk tentje op te zoeken. Samen met Ludo, Anja en Mark belande ik bij een pizzeria. Een hele pizza leek mij iets te veel en dus koos ik voor een buritto met kip en patat. Bij het hotel spelletjes gespeeld en gezellig met elkaar gekletst en een beetje geprobeerd om de natte kleren te drogen. Rond het vallen van de avond ging een groot gedeelte van de groep op pad voor het de avondwandeling en het spotten van de nachtdieren. Ik bleef thuis, had geen zin om in de regen op zoek te gaan naar allerlei kruipgrage en spannende insecten. Als avond eten de andere helft van mijn chocoladekoek opgepeuzeld, was nog meer dan genoeg! Mijn reisdagboek bijgeschreven en geprobeerd foto’s te uploaden op mijn Facebook. Renée kwam een paar uur later weer terug, mooie foto’s, maar mijn ding is het niet! Nog even gezellig gekletst en toen vielen de luiken alweer dicht.
Monteverde – Rincon de la Vieja, Costa Rica
Donderdag 17 november
’t Wekkertje stond weer lekker vroeg, vandaag de transferdag naar Rincon de la Vieja. Ontbijtje erin, even betalen, bus inladen en daar gaan we weer, dit keer hopelijk op weg naar iets meer zon.
Na een klein uurtje kwamen wij bij onze koffiestop met mooie papegaaien in de tuin. Niets besteld, maar wel even lekker de benen gestrekt. Het was net even over half negen en andere passanten vonden het alweer tijd voor hun eerste biertje, brr moet er nog niet aan denken.
Vanaf de koffiestop reden wij meteen door naar het natuurpark Rincon de la Vieja, dankzij de goede informatie van gids Igor was iedereen al goed voorbereid en konden wij ook snel het park in. Wij kregen zo een twee uur de tijd om het park te bezoeken. Je kunt het park linksom (eerst door het open veld) of rechtsom (eerst door het bos) bezoeken. Ik koos met een deel van de groep ervoor om eerst door het bos te lopen en wat dieren te spotten. Er hingen genoeg joekels van spinnen die ook nog eens steeds joekeliger werden, gelukkig bleven ze wel onder het formaatje van een Tarantula. Het pad in het park is inmiddels redelijk geplaveid en het smalle, krakkemikkige bruggetje van zeven jaar geleden is vervangen door een stevig betonnen exemplaar. Het is jammer dat het nu zo is verbouwd en aangelegd, maar wel begrijpelijk, het mooie park is nu veel beter toegankelijk voor iedereen.
Wij kwamen aan bij een mooie waterval, hier wilden wij in eerste instantie lunchen, maar omdat wij (Anja en ik) wat achterliepen op de rest van de groep, besloten wij toch om maar door te lopen. Even snel een paar kiekjes van de waterval en door!
Al snel vonden wij gelukkig weer een beetje aansluiting bij de rest van de groep. Wij kwamen nu aan bij het actieve vulkanische gedeelte van het park. De rotte eierenlucht komt ons al tegemoet. Vanaf een betonnen plateautje kun je lekker boven de meurende lucht hangen. De dampen die er af komen zijn best warm, de plek “Fumarolas” doet zijn naam eer aan.
Een stukje verder kwamen wij bij “Vulcanito”, hier borrelt de modder flink door, mooi gezicht en de stank is hier ook wat minder, dus wat langer de mogelijkheid om te genieten van het rustgevende geplop.
Onderweg naar de “Mud Spots” kwamen wij weer een paar flinke joekels van spinnen tegen, een lief aapje hoog in de boom en ik zag nog net een mooie groen hagedis wegschieten. Gelukkig kwam hij weer achter de steen vandaan en besloot even mooi voor ons te poseren. De modder bij de “Mud Spots” is minder actief, maar het walmt en ruikt er wel weer goed. Op een leuk uitzichtplekje en af en toe in de meurende, walmende lucht mijn broodje van de Subway opgegeten. Mocht het beleg op het broodje inmiddels bedorven zijn, dan ruik ik het in ieder geval niet.
Het begon tegen twee uur te lopen en wij moesten een beetje op een holletje de rest van het park af gaan maken. Snel naar de waterspots, de mooie maar kleine lagune met een mooi kleurenpallet. De rotsen waren rood, wit, geel en groen gekleurd door de vulkaangassen. Door het open en flink warmere veld, op naar de “Fumarolie Lagoon”, niet de mooiste van allemaal, maar qua stank haalt hij de top drie wel. Langs de rivier liepen wij terug naar de ingang, Anja en ik waren nog best aan het speuren naar leuke beestjes en de blauwe-met-witte kuifvogel. Net voor het einde vonden wij er twee in een boom, even de tijd genomen om ze op de gevoelige plaat vast te leggen. Wij waren al aan de late kant, maar wilden daarvoor natuurlijk wel een goed verhaal hebben.
Net buiten de bebossing, om het hoekje hoorden wij veel Hollandse mensenstemmen. Bleek dat er in een boom aan de rand van de parkeerplaats een heel stel van die blauw-met-witte kuifvogels zaten. Uiteindelijk had dus iedereen de bijzonder leuke vogel te pakken.
Een kleine drie kwartier vanaf het park lag ons hotel Canon de la Vieja. Een soort Center Parks met verfrissend zwembad en cocktailbar in het water, leuk! Snel de tas het huisje in gesmeten, bikini aan en het duik ik het verkoelende water. Aansluitend met een Caipirinha en daarna een Mochito genoten van de leuke dag, het mooie park en het warme weer.
’s Avonds in het hotel restaurant gegeten, in de wijde omgeving is er niet veel te beleven. Het diner was in buffetvorm, veel keuze en het smaakte oké. Met zijn allen nog even gezellig nagekletst en daarna redelijk op tijd naar bed, morgen weer een lange reisdag voor de boeg, op naar Nicaragua!!!