Rincon de la Vieja, Costa Rica – Isla de Ometepe, Nicaragua
Vrijdag 18 november
Zes uur en de wekker gaat, best wel oké geslapen ondanks de eerste Malerone tablet. Normaal slaap ik heel onrustig, met dromen over mensen die mij op willen eten met Graaf Dracula uit Sesamstraat tanden en gezicht, maar dat viel nu erg mee. Snel even douchen en de tas sjouwbaar inpakken, zwaardere spullen onderin en zo compact mogelijk. Mogen vandaag een aantal stukken met de tas lopen en dan is het fijn als hij goed op de rug zit.
Het ontbijt was vandaag ook in buffetvorm, super-de-luxe, er was van alles aanwezig en lekker ook! Worstjes met kaascroissantjes en natuurlijk de Calle pinto.
De laatste dag op pad met chauffeur Henry, hij had de tassen alweer ingeladen en de bus alweer gepoetst (dat doet hij zo een drie keer per dag). Wij bevinden ons op slechts anderhalf uur van de grensovergang naar Nicaragua. Onderweg niet zoveel bijzonders gezien, wij rijden inmiddels weer op de highway. Na dik een uur rijden kwamen wij in een vrachtwagenfile terecht. Gelukkig mag het personenvervoer langs deze file rijden, op een eenbaansweg best een spannende aangelegenheid! De rechten stukken zijn wel te doen, er is ook genoeg ruimte in het gras, maar in de bochten zie je echt niet of er een tegenligger aankomt. Een paar keer heeft Henry de bus echt ergens tussen moeten pielen. Meevaller, het verkeer is hier niet zoals in Nederland, hier geeft men de ruimte om te passeren. Blij ook dat wij een kleine bus hebben, hoe de grote bussen zich hier doorheen moeten manoeuvreren, ik wil het niet weten!
Ludo hield met zijn google-app de file bij, deze bleek zo een 10 (!!) kilometer stilstaand te zijn. Igor vertelde dat het heel normaal is dat vrachtwagens er één dag over doen, maar dit was wel heel extreem, hij schatte de wachttijd nu in op zeker 2 dagen, pfoe!
Bij de grens mochten wij eerst een stempel halen om Costa Rica uit te gaan. Het was nog niet zo druk en dus een goede keuze van Igor om op tijd te vertrekken. In de wachtrij kon je, heel efficiënt, de colones wisselen voor Nicaraguaanse Cordobas. De wisselkoers is niet heel gunstig maar weegt niet op tegen de provisie die je moet betalen bij een bank. Ik had nog 8.000 Colones en heb deze gewisseld voor 400 Cordobas. Oanda gaf 402 Cordobas aan, al met al dus toch nog een redelijke koers. Binnen even een stempel in mijn paspoort gescoord en het bonnetje van de betaalde tax getoond. Daar stonden wij dan, in een stukje niemandsland. Nog even een klein stukje met onze eigen bus en toen was het tijd om afscheid te nemen van Henry en de bus. Lidewij deed een leuk dankwoordje in het Spaans.
De formaliteiten bij de Nicaraguaanse grens heeft Igor voor ons geregeld, wij konden buiten op een gezellig pleintje wachten. Een half uurtje later was Igor al klaar en konden wij met onze tassen langs de douane en scanner. Ook dit verliep er soepel en snel. En dan nu echt de grens over! Nog één keer onze paspoort laten zien in een soort partytent met een houten balie en wij konden op weg naar onze nieuwe bus met buschauffeur Belly. En ja, Belly heeft ook een beste Belly (buikje)! Deze bus heeft achterin geen opklapbank en dus moesten de tassen boven op de bus geladen worden. Dit had het team Igor/Belly al vaker gedaan en in no time lag alle bagage boven op het dak. Op naar Riva, een leuk stadje in de buurt van de veerpont naar Isla de Ometepe.
Omdat alle formaliteiten zo snel waren verlopen, hadden wij veel tijd om onze eerste Nicaraguaanse stadje goed te verkennen. Veel kleurig huizen, winkels en kerken. Paard en wagen behoren ook nog tot het dagelijkse beeld. Erg leuk allemaal, genieten! In Riva ook meteen weer even gepind voor de komende 7 dagen. Daarna samen met Rita, Linda, Anja en Lidewij lekker door het stadje gestruind. De kerk die wij alle vijf graag wilden zien, bleek helaas dicht. Bij het afgesproken eettentje in het stadje zijn wij neergestreken, ik had een sandwich pollo en die was erg smakelijk. Eigenlijk gewoon een stukje platgeslagen kipfilet op een tostibroodje met wat sla, tomaat en saus, simpel maar lekker!
Belly zette ons af bij de haven van San Jorge, vanaf daar namen wij de ferry naar Isla la Ometepe, San Jose del Sur. De ferry is niet heel groot, maar wel erg druk en vol. Onze tassen konden wij op het benedendek bij Igor achterlaten. Zelf gingen wij op het zonnedek zitten. De matroos was best streng en iedereen moest een oud en muffig zwemvest aan. Het was prima vertoeven in het zonnetje met het monotone geronk van de motor, beetje zitten dutten en weer wat verder gewerkt aan mijn reisverslag. Het uitzicht op Isla la Ometepe vanaf het water is erg mooi, de twee vulkanen zijn behoorlijk aanwezig. Op het eiland werden wij in twee busjes verdeeld en zij brachten ons naar ons hotel Charco Verde. Een reservaat bij een lagune en aan het meer van Nicaragua. De huisjes zijn schoon en ruim, de nummering wat onlogisch, maar de weg erheen was simpel. Snel de tassen weggelegd en daarna terug naar het restaurant (met verschrikkelijke kerststal en -boom) voor de briefing van onze gids op Isla la Ometepe, Eric. Morgen zijn er verschillende opties, de vulkaan beklimmen, naar een waterval of een lazyday tour over het eiland. Na de lange reisdag van vandaag lijkt de lazyday tour over het eiland mij wel wat. De vulkaan is erg pittig en de waterval heeft zeer waarschijnlijk ook niet veel water. Uiteindelijk koos het grootste gedeelte van de groep voor de lazyday tour. Onder het genot van een lekker fris biertje en gezellige gesprekken de zon in het water zien wegzakken, mooi gekleurd en mooi gezicht.
’s Avonds als diner eindelijk de kans op verse vis. Ik nam de garnalen in knoflooksaus. De garnalen waren wel wat klein van stuk, maar met de knoflooksaus wel erg smakelijk. Lekker lang nagetafeld en daarna was het tijd voor onze eerste nacht in Nicaraqua.
Isla de Ometepe, Nicaragua
Zaterdag 19 november
Beetje een uitslaapdag, om zeven uur stond de wekker. Vannacht in mijn ringvinger gestoken door een vervelende mug. Mijn vinger was al wat dikker door het warmere weer, maar nu extra enorm aan het worden met de fijne muggebult. Mijn ringetjes, die ik al sinds mijn veertiende draag, begonnen te knellen. Ze moesten er af, de aanwezige bouwvakkers hebben het geprobeerd met een klein tangetje, maar de uiteindelijke redding kwam van dokter Bert met de pedicuretang van Anja. Tjak, even balen, maar het voelde al meteen beter.
Het ontbijt duurde wat lang, iedereen werd één voor één uitgeserveerd, net op tijd waren wij klaar voor onze lazyday tour over Isla la Ometepe.
Wij begonnen met een leerzame wandeling om de lagune van Charco Verde. Mooi gebied en de gids Eric wist veel te vertellen over de vegetatie, met de dieren had hij wat minder en die moesten wij zelf spotten. Dat ging best aardig! Tijdens deze tocht opgenomen in de collectie, één brulaap, één vlinder, een kolonie wespen en termieten.
Onderweg vanaf het strand aan het meer had je ook mooi uitzicht op de kleine vulkaan. Daar wel gestoken door een zeer vervelend gifgroen krekelbeestje. Behoorlijk pijnlijk en het brandde behoorlijk, oef! Wij trokken door de natuur weer verder langs de lagune en kwamen aan bij een soort offerplaatsje. In de lagune schijnt (volgens een mythe) een heks “Chico Largo” te wonen, zij sloot ooit een pact met de duivel. Verschillende mensen hebben hun ziel aan de heks verkocht en zij werden omgetoverd tot dieren. De plek wordt bewaakt door brulapen die enorm tekeer gaan als je in de buurt komt. Spannend!
Na iets meer dan een uurtje waren wij de lagune rond, tijd voor de vlindertuin. Een mooi onder doeken aangelegde tuin. Er zitten heel veel soorten vlinders, waaronder ook de mooie grote blauw-met-zwarte vlinder. Het is in de vlindertuin best op temperatuur, na een klein half uurtje flink zweten hadden de meeste het ook wel gezien.
Op naar de tweede stad van het eiland, Altagracia. Leuk stadje met een gezellig en levendig marktpleintje. Op het pleintje stonden een paar mooie beelden uit de Azteken tijd, allemaal nog in erg goede staat. Uiteraard was er aan het plein ook een kerkje, van buiten gezellig geel, maar binnen erg saai en wit. Een stukje verderop was nog een groter plein, hier was een maquette van het eiland, met name de twee vulkanen waren goed zichtbaar, erg kitsch! Dit waren wel de hoogtepunten van Altagracia, ons bliksembezoek werd dan ook snel afgesloten.
Met de bus gingen wij weer op pad naar de kleinere vulkaan, dit ligt bij Maderas. Hier hebben wij mooie stenen met petrogliefen gezien. Leuk om te kijken wat je in de tekeningen van vroeger ziet, bij de één was het wat makkelijker voor te stellen dan bij de ander. Een vis, een leeuw en een mens met een kind op zijn/haar rug. Aan het einde van de petrogliefen route was een klein restaurantje met een fantastisch uitzicht op de Concepcion vulkaan. Een genietmomentje!
Lunchtijd! Op naar een ander proper en betaalbaar restaurantje aan het meer. Dit is wel de ruigere kant van het eiland, het waait er flink en ook de golfslag op het meer is stukken hoger. Ook hier weer een mooie gelegenheid om vis te bestellen, ik ging voor de vissoep. Het duurde wel even voordat het eten kwam, maar dat was het meer dan waard!
Na het eten vertrokken wij voor ons relaxmoment bij de natuurlijke bron Ojo de Aqua. Uit kleine bronnen in de grond wordt een aangelegd zwembad gevuld met water met een temperatuur van circa 25 graden. In ietwat vieze en kierende badhokjes snel even omgekleed en hup het verfrissende en naar schijnt verjongende water in. Ondanks de 25 graden moest ik toch wel even doorkomen, maar daarna was het echt heerlijk! Een dik half uur later en zeker 10 jaar jonger was het tijd voor een Coco Loco. Een kokosnoot gevuld met kokosmelk en rum. Nadat de kokosnoot leeg gelurkt was, werd het tijd voor het volgende feestje, de kokos zelf. Smikkelen!
Een gezellige en mooie dag gaat altijd snel voorbij, voordat wij het wisten gingen wij alweer terug naar ons hotel Charco Verde. Helaas wel over dezelfde weg, wij zijn het eiland niet helemaal rond geweest. De zon weer mooi in het meer zien zakken en ’s avonds gekozen voor de witvisfilet in knoflooksaus. Lekker lang getafeld en veel nagepraat over de supergezellige dag!
Isla de Ometepe – Granada, Nicaragua
Zondag 20 november
Vandaag bijtijds de wekker gezet, het was qua inpaktijd niet heel erg nodig, maar voor het ontbijt wel! Op naar Granada!
Alles verliep weer lekker soepel en inmiddels zitten wij alweer lekker op de boot van 9:00 uur op weg naar het vaste land van Nicaragua. In de haven stond Belly ons al op te wachten. Dit keer geprobeerd om alle bagage in de bus te krijgen, dat lukte. Belly maakt zich niet zo snel druk en in een relax tempo reden wij naar Granada. Het landschap veranderde van natuur en platteland naar meer stedelijk. Leuk allemaal gekleurde en koloniale huizen. De buitenste ring is beduidend armer, de huizen zijn veel meer verpauperd dan in de goed onderhouden binnenstad. De binnenstad is opgedeeld in een “groen” en “grijs” gebied. Het grijze gebied kun je beter mijden na zonsondergang, het is er dan erg stil op straat en het gespuis weet je te vinden. De toeristische trekpleisters liggen allemaal in het groene gebied, tijd genoeg dus om alles te zien zonder ergens rekening mee te hoeven houden.
Ons hotel, hotel con Carazon (hotel met een hart) is een project hotel en ligt aan de rand van het veilige gebied van Granada. De winst van het hotel wordt gedoneerd aan scholen in Nicaragua. De kamers zijn een stukje “kleiner” dan wij gewend zijn, maar nog steeds ruim zat en superleuk ingericht. De kamers liggen allemaal aan een gezellig klein zwembad in de patio.
Samen met Lidewij en Anja een klein rondje door het stadje gelopen. De leuke restaurantjes bevinden zich allemaal rond het centrale, gezellige plein. Bij Chilito’s een goedgevulde buritto kip gegeten en in het museumpje aan de overkant wat rondgelopen en een beetje wat geleerd over de geschiedenis van Nicaragua. Daarna het grijze gedeelte ingelopen, want dat hoort uiteindelijk natuurlijk ook gewoon bij de stad. De huizen zijn hier veel minder mooi en het is een stuk rustiger op straat, maar wij voelden ons desondanks toch niet echt onveilig. Wel werden wij door een ouder mannetje met slechts een paar tanden gewaarschuwd voor de “banditos’. Na een leuke wandeling in het hotel genoten van een heerlijke warme douche met allemaal geurige shamponella’s van het hotel.
Vlak voor etenstijd werden wij opgehaald voor onze trip naar de actieve vulkaan in de buurt van Masaya. Naast onze groep, gingen er vanuit het hotel nog twee mensen mee, de bus zat daarmee aardig vol en ik mocht voorin bij de gids en chauffeur, gezellig! Zonder gordel, dat wel en in het begin vond ik dat best spannend, maar de chauffeur bleek een heer in het verkeer. Het was een half uurtje rijden naar de ingang van het vulkaanreservaat. Er stonden al een aantal auto’s in de rij te wachten. Vanaf een uur of zes moge de auto’s in groepen van 12 naar binnen. Het is dan nog zo een klein half uurtje rijden door het reservaat, allemaal keurig in een rijtje. Het zijn allemaal behoorlijke stijgingen en onze bus had er soms best moeite mee. Vanaf de weg omhoog kon je de rode gloed van de lava al goed zien. Boven aangekomen wees de gids ons meteen op de beste plekjes aan de rand van de krater. Vanaf de rand had je een mooi uitzicht op de snel stromende en borrelende lava. De lava stroomt zo een 400 meter onder ons en circa 200 meter boven zeespiegel. Je hoort het razen en ploppen!
Qua warmte val het wel mee, had het veel heter of zelfs “gewoon” warmer verwacht. Er was ruimte genoeg voor iedereen om mooie plaatjes te maken en te genieten van dit natuurlijk geweld. Na een kwartier blies de opzichter op zijn fluitje, tijd om weer naar beneden te gaan. Enerzijds omdat het niet goed is om veel langer in de giftige dampen te staan en anderzijds omdat er beneden nog 2 groepen met auto’s stonden te wachten. Weer veilig naast de gids en de chauffeur gekropen, met een mooie ervaring rijker kwamen wij weer terug bij ons hotel.
Met een groot gedeelte van de groep gingen wij eten bij de Ierse pub in de straat aan het centrale plein. Erg leuk stekkie, maar het eten liet wel heel erg lang op zich wachten, voor sommige groepsgenoten zelfs te lang en die besloten elders te gaan eten. Ik zat nog gezellig te praten met Lidewij en Anja en wij bleven nog even geduldig wachten. Niet veel later kwam ons eten, niet hoogstaand (buritto met kip en beef) maar wel oké. De avond was nog jong, maar de barretjes op straat begonnen wel met het sluiten van hun deuren. Gelukkig was de gezellige hotelbar nog wel open, daar een paar Nico Libre’s op, net zo lekker als de Cuba Libre alleen dan met Nicaraguaanse rum. Wij wilden daarna echt wel naar bed, maar bij het zwembad zaten Trees en Renée nog, tja dan nemen wij er nog maar eentje!
Granada, Nicaragua
Maandag 21 november
Staddag! Samen met Lidewij en Anja op zoek naar leuke kerkjes, gezellig gekleurde huisjes in de “veilige” mooie binnenstad. Al slenterend langs de buitenrand van de veilige zone in de binnenstad en via het oude treinstation, inmiddels een ambachtsschool voor toekomstige koks en bakkers, kwamen wij aan bij een chocolademuseum. 
Wij hadden hier de keuze uit 2 opties, of een kleine tour met wat uitleg of een grote tour met veel uitleg en zelf chocolade maken. De keuze was snel gemaakt, de tweede optie natuurlijk! Samen met nog drie andere meiden vormden wij een leuk groepje. Schorten om en hup naar de cacaoboom waar wij uitleg kregen over de soorten, de rijpheid en de oogstperiode. In een grote schaal hebben wij op de Maya manier de bonen geroosterd. Iedereen mocht even omscheppen, terwijl de rest ritmisch “bata, bata, chocolata” zong. Een kleine 15 minuten later waren de meeste bonen open geplopt en konden wij deze gaan pellen. De ene boon ging makkelijker dan de andere en je moest even de slag te pakken krijgen. 
De gepelde bonen werden in een stampkommetje gedaan en die mochten wij zelf gaan stampen tot een pasta, best een karweitje! Degene die als eerste een glimmende pasta had, kreeg een extra reep chocolade. Bingo! Het is mij gelukt. Kennelijk lukt het niet veel mensen want onze chocolade gids was echt “impressed”. Alle (bijna) pasta’s werden in een kan gedaan en daar werd water, honing, peper en kaneel aan toegevoegd. Even mengen en nu hebben wij “Chocolatel”. De Maya deden hier nog van vanille en chilli bij en dat werd de “Maya Chocolatel” genoemd. De laatste versie werd gemaakt met alleen de cacao, melk en suiker, de “Chocolademelk” zoals wij hem tegenwoordig drinken. Van alle drie de smaken mochten wij een beetje proeven, was erg lekker en de Maya is toch wel een favorietje! 
In een machine had ondertussen de cacao staan draaien voor de repen. Hier kon je zelf nog twee smaken aan toe voegen, ik koos voor chilli en kaneel. De repen gaan een uurtje de vriezer in, later op de dag mochten wij ze weer op komen halen. Leuke tour met leuke uitleg, een aanrader!
Van al dat harde werken hadden wij wel trek gekregen. Bij Nectar neergestreken en een superlekkere tortillasoep gegeten. Van onze berg Nacho’s hadden wij nog best wat over, dit hebben wij aan een lijmsnuivende, gehandicapte jongen gegeven. Hij was er erg blij mee en begon gretig te eten.
Via de “barstraat” zijn wij naar de haven gelopen, een leuk tochtje langs barretjes, restaurants, winkeltjes en uiteindelijk smoetzelige huisjes en gebouwen. Hoe verder je kwam, hoe meer verpauperd het werd, ook lagen er her en der wat zwervers, niet echt de beste buurt dus. De haven wordt slechts twee keer per week gebruikt als de boot uit Ometepe aankomt. Dit zal wel de reden zijn dat het redelijk slecht onderhouden is, al wapperen de welkomstvlaggen je wel vrolijk tegemoet.
Tijd voor een leuk rondje over de markt, het werd een kort rondje, een hoop stalletjes waren al dicht of aan het opruimen. Bovendien zat er in no time iemand in Lidewij haar tas te graaien, weg wezen! Snel door naar de Bell tower van de La Merced kerk, het was even zoeken, maar toch gevonden. Voor $ 2,00 konden wij naar binnen. In de toren was een erg smalle wenteltrap met ongelijke treden, even oppassen en een flinke klim, maar het was het meer dan waard! Wat een uitzicht over Granada! Op de achtergrond de vulkanen en op de voorgrond de gezellige rode daken van de gekleurde huizen. Door de Zuid Amerikaans aangeklede, maar verder niet bijzondere kerk liepen wij weer naar buiten. 
Bij Nectar eerst even neergestreken voor een verfrissing, hier uiteindelijk ook maar meteen ons avondeten genuttigd, Trees en Renée schoven ook gezellig aan. Wederom lekker eten en niet eerder gezien of gegeten, een buritto met vis, mjam! ’s Avonds redelijk vroeg ons bed ingedoken, de avond ervoor was er toch best wel ingehakt.
Granada – Matagalpa, Nicaragua
Dinsdag 22 november
Jammer, onze laatste nacht in het gezellige Hotel Con Corazon zit er al weer op. Ons laatste ontbijtje met pindakaas, een leuke verrassing bij dit hotel.
Rond half negen vertrokken wij richting Matagalpa, een “zwart woud” op ongeveer 1.300 meter hoogte, weer even lekker fris dus. Het landschap veranderde weer van stads naar meer platteland en koffieteelt. Matagalpa “stad” ligt op een aantal heuvels, behoorlijke dalingen en stijgingen voor de bus.
Omdat het kermis was, duurde het even voordat wij een parkeerplek hadden gevonden. In Matagalpa is een centraal plein met een grote witte kerk, daar even wezen kijken. Bij Monkeys streken wij neer voor onze lunch. Ik had tortilla chips met een chorizo – kaas laag, pittig en vooral erg smaakvol.
Vanaf de lunch was het nog een klein half uurtje, drie kwartier naar ons hotel. Een ecologisch hotel in een bosrijke omgeving en aan een mooi meertje. Leuke ruime huisjes met een soort open badkamer en wc. Juist op dit mooie stekje gaan mijn maag en darmen als een malle tekeer, slik!
In de directe omgeving van het hotel waren verschillende wandelroutes. Samen met Renée, Ludo, André en Lidewij op zoek gegaan naar de quetzal vogel en hopelijk ook wat andere mooie dieren. Vlakbij het hotel staat een mooi stenen kerkje, hier kun je trouwen, zweeeeeeeeemel, wat een romantisch plekje.
De tocht door het bos was leuk en het was best even lekker om weer even rond te lopen in een wat frissere omgeving. Qua dieren was het een beetje teleurstellend, geen levend wezen gespot! De rest van de groep wel laten geloven dat wij de quetzal op de foto hadden, helaas was iemand scherp genoeg om te zien dat het een foto van een bord was, er zat nog een beetje vogelschijt op. Tja het ging mij net even te ver om dat van het bordje af te krabbelen, yak.
Het hotel ligt afgelegen en daarom aten wij gezamenlijk in het hotel. De menukaart was erg Europees, er stonden zelfs schnitzels op. Ik ging voor de kip met ui/champignonsaus. Geen kipfiletje, maar een halve kip kreeg ik op mijn bord, pfoe dat was een beste maar erg lekker malse hap.
Om kwart voor negen (al) werden wij het restaurant uitgebonjourd. De muggen moesten worden uitgerookt en wij moesten terug naar onze kamers. Jammer, het was nog erg gezellig.
Matagalpa – Leon, Nicaragua
Woensdag 23 november
Wij gaan Matagalpa alweer verlaten, niet zo erg, van mij hadden wij het in de reis ook over mogen slaan. Na alle mooie natuur in Costa Rica zijn wij een beetje verwend geraakt en dan is Matagalpa niet meer dan een heuvelachtig stukje Amsterdamse bos. Vandaag na de verplichte vroege nachtrust van gister ook nog eens een uitslaapdag. ’s Nachts vooral liggen wachten op de bijzondere orkaan Otto die naar ons onderweg is. De orkaan is bijzonder omdat er in dit gedeelte van Midden Amerika nog nooit een orkaan van dergelijke omvang langs is geweest en ook omdat het orkaanseizoen eigenlijk al voorbij is. Bij het ontbijt vernomen dat de orkaan waarschijnlijk over de grens tussen Costa Rica en Nicaragua zal trekken, behalve wat extra veel regen zullen wij er waarschijnlijk niet veel meer van merken.
De busrit naar onze volgende stop, het leuke stadje Leon, duurde ongeveer drie uur. Onderweg een dode koe gezien die werd opgepeuzeld door een paar flinke, hongerige zwarte gieren. Een panorama stop gehad voor een overzichtsfoto van de vulkanen bij Leon. Volgens mij ook een beetje een verkapte plasstop voor onze buschauffeur Belly, want hij wist niet hoe snel hij de bosjes in moest duiken en eerlijk gezegd was dit ook niet het beste plekje voor mooie panorama foto’s. Wij kwamen rond de middag aan bij ons hotel, Hotel Austria, jawel met Oostenrijkse eigenaren en dus wederom schnitzel op het menu. Het hotel ligt lekker centraal, achter de kathedraal en in de veilige groene zone.
Bij El Sesteo op het centrale plein wat gegeten en daarna met Lidewij en Anja de stad verkent. Leuke gekleurde huisjes, veel minder onderhouden dan in Granada, maar de stad is wel veel ruimer opgezet. De kathedraal was open en die ook meteen maar even bezocht. Hij is behoorlijk groot en mooi ingericht. Het is ook mogelijk om het dak op te gaan, maar helaas was de toegang gesloten, leuk tripje voor morgen!
Na de kathedraal doorgelopen naar de fleurige markt. Deze was iets ruimer opgezet dan in Granada en voelde daarmee ook een stuk veiliger. Aan het eind van de markt staat de gezellig geschilderde El Calvaro kerk, mooi versierd houten plafond en lekker Midden Amerikaans ingericht. In het voorportaal stonden maar liefst drie Jezus kruizen.
Oeps, vier uur, op een holletje naar het FSLN museum waar Igor een rondleiding voor ons had geregeld. Een oud FSLN strijder vertelde zijn verhaal in het Spaans, vertaling by Igor. De belangrijkste man uit Leon was Cesar Sandino, hij streed “gepast” tegen de Amerikaanse invloeden. Onder de arme bevolking had hij vele volgers. Samen met een aantal ander uit Leon, verjoeg hij de Amerikaanse volgers. Helaas bleek één van zijn aanhangers een dubbele pet op te hebben en hij liet Sandino vermoorden. Deze man, Samoza, kwam aan de macht en begon weer te heulen met de Amerikanen. De overgebleven leden van de FSLN bleven strijden en vermoordden Samoza. Zijn zonen volgde hem op. Zijn laatste zoon maakte de fout om een Amerikaanse journalist te vermoorden. De Amerikanen trokken hun steun aan de Samoza aanhangers terug en de zoon vluchtte het land uit. Vanaf dat moment kwamen er presidenten vanuit partijen vanuit het volk / de FSLN aan de macht. De laatste drie presidentstermijnen werden vervuld door Daniël Ortega.
De Spaanse gids nam ons mee door de rest van het gebouw, een voormalig politiebureau en nu dus het FSLN museum. Wij mochten ook het rode, golfplaten en vooral gammele dak op. Als wij over de spijkertjes bleven lopen, moest het goed komen, hmmmm. Het was spannend, maar het uitzicht meer dan waard. Vanaf het dak heb je een mooi uitzicht over Leon en het centrale plein.
De avond begon te vallen en er werd een podium op het centrale plein opgebouwd. Dit bleek een podium te zijn voor de opening van het carnavalsseizoen. Wij besloten op het hoekje bij Sesteo te gaan eten zodat wij op tijd klaar zouden zitten voor de optocht, waarvan lekker Midden Amerikaans niemand precies weet wanneer die begint. Wij hadden ons eten nog niet naar binnen gewerkt of de stoet kwam er al aan. Voor het podium en dus ook voor het restaurant dansten vier groepen er lustig op los. De groepen bestonden uit zowel meisjes/vrouwen als uit jongens/mannen. De groepen werden begeleid door fanfare korpsen. Het was een groot, kleurrijk feest met gezellige muziek. Tussen de dansgroepen liepen paartjes in klederdracht uit alle landen van Midden Amerika. Leuke afsluiting van een interessante en leerzame dag.
Leon, Nicaragua
Donderdag 24 november
Vrije dag! Rustig aan ontbeten met Ludo, André, Anja en Lidewij en daar na de stad ingetrokken. Het dak op de kathedraal is open, het was even zoeken naar de kaartjesverkoop, dit zit ergens in een klein gangetje aan de andere kant van de ingang naar het dak. Via een smal trappetje kwamen wij bij de klokken en de deur naar het dak. Wij kregen eerst een hele briefing over wat er wel en niet mocht en natuurlijk moesten de schoenen uit. Het dak was lekker warm en spierwit, je moest er echt je zonnebril wel op.
Het dak zelf is al mooi en het uitzicht nog beter. Je krijgt ongeveer 25 minuten de tijd, dat was voor ons lang zat, het was niet druk en wij konden dus lekker makkelijk overal bij. In de stilte en de zon heerlijk kunnen genieten van het uitzicht. De kathedraal (Cathedral de Leon) is overigens de grootste van Midden America.
Igor had ons aangeraden om bij een supermarkt wat proviand te halen voor de lange reisdag van morgen. Trek in een volledig lunch hadden wij nog niet echt en dus besloten wij op zoek te gaan naar een bakkerijtje en daarna een supermarkt voor wat drinken en snacks.
Op een kruispunt stonden wij even stil om te kijken welke richting wij op moesten, er reed een zware vrachtwagen voorbij en grond trilde helemaal, raar het is hier immers geen veengrond. Wij liepen verder totdat wij werden aangesproken door een vrouwtje dat vroeg of wij de aardbeving ook hadden gevoeld. Huh, dat was het dus!
Onderweg kwamen wij langs de warm gele Mexicaanse kerk, Iglesia de la Recoleccion, volgens de Lonely Planet de mooiste kerk van de stad, de buitenkant beloofd inderdaad wat. Helaas moesten wij het daar ook mee doen, de kerk was gesloten en de openingstijden onbekend….. Door dan maar naar wat eten voor morgen, de bakkerijtjes zagen er met al die superzoete taarten heel kleurig uit. Echte broodjes konden wij niet vinden tussen al dat zoet. Toch maar door naar de supermarkt. Met wat koekjes, een broodje en een banaan stonden wij bij de kassa en kwamen wij Igor tegen. Hij vertelde dat de supermarkten aan de Caribische kust in verband met Otto al gesloten waren. Met zijn allen liepen wij terug naar het hotel. Daar werd duidelijk dat er voor de pacific coast inmiddels een tsunami alarm was afgegeven. Gelukkig kwamen Rita en Linda, onze strandgangers net binnen. Zij waren door een Zwitsers koppel van het strand geplukt en naar het hotel gereden. Iedereen was weer even in het hotel, fijn!
’s Middags lekker in het hotel rondgehangen, gelezen, geschreven en gezellig gebabbeld over bedswanzen. Er was buiten even genoeg aan de hand, aan de ene kant van de stad de tsunami waarschuwing en aan de andere kant was Otto onderweg…….. In de loop van de middag werd de tsunami waarschuwing ingetrokken, maar Otto deed nog steeds goed zijn best en was nog niet in kracht afgenomen. ’s Avonds gezellig met Ludo, André, Lidewij en Anja uit eten geweest bij backpackersontmoetingsrestaurant Via Via, lekker en goedkoop gegeten. Nog even een theetje en vroeg onder de wol!