Zaterdag 10 november / Zondag 11 november
Half 7, mooie tijd om te beginnen aan een mooie reis door Zuid-Afrika en Swaziland met Lidewij en Sawadee. Snel nog even wat spullen van de waslijn geplukt en klaar voor de rit naar Schiphol. Op de weg was het rustig. Ik had al een appje van Lidewij dat zij met haar chauffeuse Sascha al aan een kopje thee zat. In vertrekhal drie had ik ze al snel gevonden. Bij de paal ingecheckt, onze stoelen waren voor beide vluchten prima en dus hebben wij die zo gelaten. Bij de bagage drop-off werd gevraagd of wij naar Australië zouden reizen, goed plan, maar “helaas” nee, Zuid-Afrika! Onze tassen hadden een bescheiden gewicht en werden meteen al doorgelabeld naar onze eindbestemming, fijn. Bij de douane een kleine rij en snel daarna door naar onze traditionele stop bij de Mac. Het is tenslotte al tegen half tien en dan gaat een burger er wel in. Vanaf gate D28 vertrok onze vlucht naar Londen. In het vliegtuig waren wij ineens al bij rij 21, hé hier zitten wij toch? Nee hoor, wij zitten op rij 26! Oké!
Helemaal gesettled en alles uitgepakt waren wij klaar voor onze vlucht. O, jee nog twee mensen met hetzelfde rij- en stoelnummer, dubbel geboekt? Ehm, nee, wij zitten toch op de verkeerde stoelen, hadden naar onze tickets van onze volgende vlucht gekeken, slim! Snel even weer verkassen naar onze echte stoelen op rij 21. De vlucht met Britisch Airways was prima, lekker zitten dommelen en je bent natuurlijk vrij snel aan de overkant van de plas. Op Londen Heathrow begon het lange wachten. Mensen kijken, stukje lopen, mensen kijken, stukje lopen, jippie de gate is bekend! Owh, daar komen wij net vandaan. Eerst een stuk terug gelopen en daarna met de metro naar de gate. Het was er behoorlijk druk en wij begonnen met puzzelen wie er met ons op reis zouden gaan. De twee zussen hadden wij al snel gevonden. Is het dan nog de man in het oranje met zijn zoon? Is het het stelletje bij de gate naast ons, is het de vrouw in het vliegtuig naast ons? Over een kleine twaalf uur weten wij het zeker!
De vlucht naar Durban was wederom met Britisch Airways, onze stoelen, op de welbekende rij 26 dus, bevonden zich net voor de WC, geen mensen achter ons en een ietwat ruimer plekje. In het vliegtuig was alles snel klaar voor vertrek, ook bleek nog dat de vlucht bijna een uur korter zou zijn, een uur langer in Zuid-Afrika, geen probleem hoor.
Begonnen met de film Oceans 8, de vrouwen versie van de andere drie Oceans films. Leuke film en kijkt lekker weg. Even eten, kip Tika en heel veel andere snacks. Smaakte weer prima en het was eigenlijk best veel. Uitgebuikt tijdens het kijken naar Juressic World, Lost Kingdom, tja mooi gemaakt, maar inmiddels is het concept wel een beetje uitgemolken en het verhaal was ook niet heel sterk. Na de films nog wat getriviant, daar werd ik lekker suf van, dutjes tijd. Al met al zo een vijf uurtjes liggen slapen. Tussendoor net op tijd wakker voor een magnum ijsje. De lichten gingen alweer aan en het ontbijt werd geserveerd. Veel ei en zoute champignons, niet echt mijn ding. Een klein uurtje later landden wij op Durban Airport. Eerst even een irisscan om te controleren of wij niet één of andere ziekte hebben en daarna langs de douane met gezellige, vriendelijke en vrolijke douaniers. Onze tassen lagen al op de band rondjes te draaien. In de hal stond onze reisbegeleider, Andy, ons al op te wachten samen met de rest van de reisgenoten. Snel even kennis gemaakt en gepind. Onze reis gaat nu, half zes ’s morgens, echt beginnen.
Het was nog wel even wennen, wij wilden aan de rechterkant van de bus instappen, maar ze rijden hier links en dus mag je ook links instappen, dummies! In Durban stad moesten wij eerst nog twee groepsgenoten ophalen, zij wonen in Canada en hadden alleen het landenarrangement geboekt. Geprobeerd om tijdens de busreis wakker te blijven en alvast wat mee te krijgen van het mooie landschap, helaas mislukte dat net iets te vaak. Na ruim een uur rijden stopten wij in een winkelcentrum met een leuk koffiebarretje, een supermarkt en een WC. Het was een superschone en nette WC, dat had ik hier toch nog niet zo verwacht. De supermarkt was nog niet open en dus sloten wij ons eerst aan bij de rest van de groep voor een ontbijtje bij Mugg & Beans. Een koele mix van bloedsinaasappel en gember als drankje en een bruine boterham met avocado/rode kool salade, beide erg lekker. In de luxe supermarkt water en wat snacks gehaald, vervolgens weer op weg naar het plaatsje Santa Lucia. Na anderhalf uur nog weer even een rokersstop, inclusief de gids zijn er vier (!) rokers en weer een klein uur verder waren wij eindelijk in Santa Lucia.
Bij Monzi Safaris, ons onderkomen voor de komende twee nachten, stopte onze bus. Onze kamers waren nog niet klaar, met de gids liepen wij daarom eerst naar het boekingskantoor Adventure voor de excursies van vandaag en morgen. Wij gaan voor de Sunset Hippo tour en de Wetland tour.
Op de kaart van Santa Lucia een leuke wandelroute langs het strand en de Indische zee gezien, mooi rondje in afwachting van onze kamers.
Bij een wat vreemde rotonde moesten wij de beachroad op richting het strand. Een brede weg met vooral veel bomen en hier en daar een huis. Bij de parkeerplaats naar rechts en niet veel verder konden wij het strand op. Het strand is behoorlijk breed en de zee wat wild en diep blauw. Een aardig stukje door het mulle zand gestapt totdat wij bij een bord kwamen waarop Santa Lucia weer stond. Hier moesten wij weer omhoog en daar begonnen de vlonders. In de regentijd staat het onder de vlonders onder water, nu is het er droog. Leuk gebiedje om doorheen te wandelen. Weer bij de asfaltweg aangekomen, besloten wij wat meer door te gaan stappen. Het was al half twee geweest en rond die tijd moesten wij terug zijn voor de sleutel van de kamer. Natuurlijk leek de weg door de “tijdsdruk” nog langer en om half drie kwamen wij weer aan bij Monzi. Gelukkig stond Andy nog op ons te wachten, het kleine standje dat wij kregen was het rondje wel waard.
Wij kregen de sleutel van tent nummer negen, net achter de ontbijtplaats en het zwembad. Een ruime tent, twee losse bedden, een stapelbed en achterin een klein keukentje en een ruime douche. Wat een feestje voor de eerste twee nachten. In de tent lekker even gechilled en het excursieprogramma voor de rest van onze reis bekeken.
In de namiddag gingen wij op pad naar de steiger voor onze Sunset boattour en onze zoektocht naar nijlpaarden. De Advantage is een ruime open boot met een zonnedeck en een lower deck. Andy raadde ons aan om het lower deck te gaan zitten, dan heb je niet zo een last van de brandende zon en je kunt veel dichter bij de nijlpaarden komen. Wij vonden een mooi plekje op het lower deck en niet veel later voeren wij, na wat veiligheidsvoorschriften, af. Een klein stukje verder kwamen wij de eerste nijlpaarden al tegen, nog wel flink op afstand, maar nu al prachtig om de kolossale, lompe dieren te zien. Vlak na de brug kwamen wij de eerste grote groep tegen, heerlijk dobberend in het water. Wij konden met de boot best dichtbij komen.
Een eindje verder lag een tweede grote groep, maar daar lagen al een aantal ander boten omheen en de kapitein besloot door te varen naar de derde en laatste groep. Daarvan lag een deel heerlijk te zonnebaden op het strandje, leuk gezicht! Ook hier konden wij redelijk dichtbij komen. Opeens kregen de zonnebadende nijlpaarden het op hun heupen en besloten het water in te plonsen, zeven bommetjes achter elkaar, fantastisch! Twee nijlpaarden kregen het met elkaar aan de stok, flink happen na elkaar en vooral veel gespetter. Na deze groep keerden de kapitein weer om. Bij de tweede groep nijlpaarden was het nu iets rustiger, maar na het spektakel bij de derde groep was dit nu niet zo bijzonder meer en dus voeren wij door, onderweg nog een paar mooie plaatjes kunnen schieten en vooral genoten van de ondergaande zon. Naast de nijlpaarden overigens ook nog een flinke krokodil gezien, dacht dat het een stuk hout was, maar het bleek dus niet zo. Verder fel geel gekleurde vogels die hun nestjes, kleine bolletjes, bouwen op rietstengels.
Even over zessen zette wij weer voet aan wal, even snel omjurken en op naar ons nagenoeg gezamenlijk eerste avondeten. Andy had voor ons een tafel gereserveerd bij Oceans Sizzler vlak naast Monzi. Leuk tentje, wel vooral ingericht op groepen. Het personeel was erg vriendelijk en pakte het handig aan. Iedereen die samen wilde betalen kwam met hun bestelling op hetzelfde bonnummer. Ik ging voor de Kingfish el Grego, oftewel een witvis met olijven, uien, tomaat en stukjes fetakaas. Smaakte prima! Nog even nagetafeld en daarna toch nog vrij vroeg richting ons bedje in de tent. Het was een lange en mooie dag, nu weer even lekker opladen voor het mooie dat nog komen gaat.
Maandag 12 november
Vandaag hebben wij de excursie door de Wetlands en naar Cape Vidal. Maar dan moet je wel om kwart voor zes klaar staan. Om kwart voor vijf sloegen wij onze wekker uit, kacheng! Ons ontbijt hadden wij gister al in een box gekregen, een ei, een appel, een bakje yoghurt, een pakje drinken en een chocolaatje. Die laatste was uiteraard als eerste op.
Kwart voor zes stipt, stond onze gids annex chauffeur John op de stoep met zijn game-drive jeep. Met zijn tienen hadden wij de jeep precies vol en vanaf alle plekken kon je alles goed zien. De entree van het Wetland reservaat ligt direct aan de vreemde rotonde, waren er dus zo. De gids regelde de tickets en wij konden alvast gaan genieten van een paar nieuwsgierige apen. Overigens zijn dit ook de apen waarvoor wij gewaarschuwd zijn, geen eten in de hand want ze pakken het zeker af. De Jurassic parkachtige gate door en al snel zagen wij de eerste beesten. Een groep zebra’s en njala’s. Zij grazen altijd met elkaar. De ene soort eet het lange gras en de andere vervolgens het kortere gras.
Niet veel verder kwamen wij een groepje aardvarkens tegen, grappige beesten. Eén van de big five kwam ook al langs, de zwarte neushoorn. John vertelde dat hier in het park de hoorn van de neushoorn wordt verwijdert om ze zo oninteressant te maken voor stropers. De stropers zijn in alle parken een groot probleem en inmiddels geldt er een zero tolerance beleid. Als een ranger een stroper ziet, mag hij hem gewoon dood schieten. Overigens is de zwarte neushoorn het meest agressieve van de twee soorten, blij dat hij op afstand stond.
Een eenzame waterbuffel passeerde in de verte. John verzekerde ons dat wij die nog wel van dichterbij gingen zien en reed snel weer door. Bij een uitzichtpunt hielden wij onze eerste stop. Bij het lager gelegen uitzichtpunt keek je uit over het meer en vanaf het hoger gelegen uitzichtpunt zowel over het meer aan de ene kant als de Indische oceaan aan de andere kant. Onderweg naar boven een flinke tor tegengekomen, deze vliegen met veel gezoem ook met enige regelmaat door de open jeep heen. Gelukkig is nog niemand geraakt, het gaat iedere keer net goed. Bij de picknickplaats had John een lekker ontbijt uitgestald. Veel lekkerder dan de ontbijtbox van het hotel! Die verdween dus ook grotendeels in de prullenbak, waar het vervolgens door brutale apen gewoon weer uit werd gevist. De vrouw van John had ook een soort keiharde cake gebakken, die moest je dopen in de thee waardoor hij zachter werd en vervolgens echt heerlijk smaakte.
Wij reden weer verder en kwamen goed in de buurt van drie oudere waterbuffels. Deze groep van drie bestond, zo vertelde John, uit oude chagrijnige mannen die de grote kudde hadden verlaten. Beetje link waren ze wel en dus bleven wij rustig op veilige afstand.
Bij Cape Vidal stopte John bij een BBQ plaats. Vanaf hier konden wij het strand op om te gaan snorkelen. Helaas was de zee te ruig en stond er een vrij sterke stroming. Snorkelen zat er dus niet in, maar een leuke wandeling langs de kustlijn wel. Teva’s uit en lekker met de voeten door het zand en het zeewater. Het water was overigens best frisjes. Aan de kustlijn ook allerlei leuke dingen gevonden, een blauw doorschijnende kwal, een lange poot van iets van een schaaldier, voetstappen en veel landkoraal. In het verleden was het vast veel mooier gekleurd, maar ook nu kon je een aantal kleuren nog goed onderscheiden. Ook in de lucht een aantal mooie grote vogels gezien, uiteindelijk is het gelukt om een zee-arend vast te leggen op de gevoelige plaat. Lekker zittend in het warme zand nog even genoten van de ruisende zee en de stralende zon.
De BBQ lucht kwam ons tegemoet en wij schoven aan bij de picknick tafel met salades, vlees en knoflookbrood. Een bordje vol met pastasalade, aardappelsalade, worstje, stukje vlees en knoflookbrood. Het worstje is een traditionele Zuid Afrikaanse boerenwors, lekker kruidig en daarmee erg smaakvol. Het vlees was zoetig gemarineerd, de beide salades simpel maar lekker. Met onze buikjes rond gegeten, stapten wij in de jeep en namen afscheid van de inmiddels aanwezige apen en mangoesten. Wij gingen alweer op de weg terug, maar niet zonder een stop bij de Catalina Bay look-out. Een mooi uitzicht over de moeraskant en het aangrenzende meer. Op het bord stond dat je moest uitkijken voor krokodillen, maar die hebben wij vandaag helaas nog niet gespot. Langs de weg naar de uitgang weer wat zebra’s, njala’s en aardvarkens gespot, je blijft hier foto’s maken! Inmiddels hadden wij het na het lekkere eten, de fijne strandwandeling en het turen in de prachtige Wetlands, allemaal best wel zwaar en zo richting het grote hek werd het steeds stiller in de jeep en zat iedereen lekker weg te dommelen. Bij Monzi werden wij weer afgezet, de tour met Adventure door de Wetlands is zeker een aanrader.
’s Avonds met Lidewij wezen eten bij Oceans Basket. Vooraf een salade bowl met zalm, avocado, wortel, nuri en rijst en als hoofdgerecht sushi-for -one. Erg lekker en supervriendelijke bediening. Op de terugweg geen nijlpaarden op de weg gezien. Er is ook best wat volk op straat dus waarschijnlijk vinden de nijlpaarden het veel te druk om nu lekker op hapjesjacht te gaan. In de tent nog even gezellig nagepraat en daarna alweer snel weggezakt naar dromenland.
Dinsdag 13 november
Half zeven de wekker, want om half acht worden wij aan het ontbijt verwacht. Het ontbijt was erg uitgebreid, meergranenmuffin, croissant, ei en koude loempia’s. Na het ontbijt gingen wij op weg naar Hluhluwe National Park. Het oudste nationale park van Zuid Afrika. In dit park leven onder andere de Big five en natuurlijk vele andere soorten. De naam Big five hebben de zwarte neushoorn, de leeuw, de buffel, het jachtluipaard en de olifant niet gekregen omdat ze groot zijn, maar omdat ze voor de jagers de meest gevaarlijke dieren zijn.
Al voor het park vonden wij een enorme Afrikaanse olifant, vlak aan de kant van de weg. Wij gingen het park binnen via de Nyalazi gate. Vanaf daar gaan wij het park doorkruisen naar de noordelijke ingang, memorial gate. In het park kwamen wij al meteen een baviaansoort, een baboon, tegen. Dacht eerst dat het een beeld was, maar ineens was er beweging. Snel de camera gepakt en het beestje vastgelegd.
Na wat impala’s, zebra’s en aardvarkens was het de beurt aan de witte neushoorn. Een koppel vlak naast de weg, een machtig gezicht! Hebben hier een mooie tijd stil gestaan en de beesten uitgebreid bewonderd. Bij het uitzichtpunt van het park was een koffietentje en konden wij de bus uit om onze benen te strekken. Voor het complex lag een grote groep buffels en vanaf het terras heb je een super mooi uitzicht over het park. Een deel van het park werd vroeger gebruikt voor de koninklijke jacht van de Zulu’s. Jonge Zulu’s konden zich zo bewijzen tegenover de oudere. Tegenwoordig is het park alleen nog in gebruik voor toeristen en worden de dieren niet meer afgeschoten voor de “gezellige” jacht.
Wij reden weer verder door het park, genietend van alle dieren en vooral op zoek naar de nog niet gefotografeerde exemplaren. Ineens stond er om de bocht en midden op de weg een enorme mannetjesolifant. Wij konden er niet langs en hij begon hevig met zijn oren te wapperen. Hiermee geven olifanten aan dat ze nerveus worden en je in ieder geval maar beter uit de weg kan gaan. Behoedzaam reed onze chauffeur Gilbert onze bus wat naar achteren, de olifant liep dreigend een stukje mee, daar sta je dan…… aan de ene kant een wat steile helling omhoog en aan de andere kant een fikse afgrond. Op een gegeven moment werd de olifant weer wat rustiger en begon hij te doen waar hij goed in is, lekker eten en natuurlijk nog steeds midden op de weg. Gelukkig was het boompje niet zo groot en niet veel later sjokte de olifant de helling op en konden wij er langs. Van onder lijkt een olifant overigens nog groter! Opgelucht reden wij weer verder door het park.
Na een paar in de modder badderende buffels, een baboon met een jong en een groepje neushoorns met een jong was het hek helaas alweer in ’t zicht en reden wij niet veel later het mooie park alweer uit.
Het was niet ver meer naar ons verblijf in Ezulwini. Onderweg nog wel een verplichte stop gemaakt bij Ilala Waevers, een souvenirs winkel. Heel veel leuks en een aantal ideeën opgedaan, maar nog niets gekocht. Wat ik graag wil ziet er breekbaar uit en wij mogen nog een aantal keer verplaatsen, niet handig dus.
Ha, daar is het Ezulwini Game Lodge. Wij hadden een leuk huisje aan het begin van het park. Snel de tassen afgegooid, andere schoenen aan en hup het omliggende game reserve in, op zoek naar de giraf en andere dieren. De echte gevaarlijke dieren vind je hier overigens niet. Het is een privé reservaat met njala’s, zebra’s, buffels, giraffen en impala’s. Het was een leuke en gezellige wandeling over een karrenspoor door weide vlaktes. Al snel hadden wij een groep zebra’s en impala’s gespot, het was lastig om dichterbij te komen, maar erg leuk om ze met de benenwagen te spotten in plaats van uit een jeep. Aan de andere kant van het open veld verscheen in de verte een groep giraffen, op een drafje liepen wij er heen. De gracieuze giraffen stonden heerlijk te grazen totdat ze ons opmerkte. Behoedzaam begon de groep zich te verplaatsen, eerst rustig en daarna wat meer in galop, prachtig!
Bij het restaurant bij onze bungalow nog even gezellig met een deel van de groep nagenoten van het mooie Hluhluwe park en de leuke wandeling, dat beloofd nog wat voor het Kruger park. Even snel opgefrist en om half zeven schoven wij aan voor het buffet diner. Bobotie met njala vlees, kip, rijst en verse salades. Alles was erg lekker en goed vullend. Na het diner deed de staf een paar traditionele Zulu dansen, ondersteund door eigen gezang en geluiden, leuk! Buiten aan het zwembad nog even gekletst totdat mijn oogleden zwaar begonnen te worden, op naar ons bedje onder de gezellige klamboe.
Woensdag 14 november
Vandaag kunnen wij rustig aan doen. Hebben een reisdag naar Swaziland, Hlane National Park. Geprobeerd uit te slapen, maar inmiddels al een paar lange nachten gehad en gewend aan het vroege opstaan. Dus half zeven wakker en nog even een uurtje lekker gelezen. Het ontbijt was goed en uitgebreid, een bakje yoghurt met fruit, een worstje om te proeven en een bruine geroosterde boterham met geraspte kaas. Ook na het ontbijt hadden wij nog ruim de tijd om van alles te ondernemen, helaas was er alleen in de omgeving en op het park niet zo veel te doen. Aan het zwembad gekletst, geschreven, gelezen en niet gezwommen, het water was echt bibberkoud. Eindelijk gingen wij weer op weg, ben zo benieuwd naar ons volgende land. Na een goed uur rijden kwamen wij al bij de grens met Swaziland aan. Het is bij deze overgang niet druk. Zelf even langs de douane, stempel dat je Zuid-Afrika uit bent en dan sta je ineens in een stukje niemandsland. Klein stukje met de bus en toen weer lopend langs de vriendelijke douane, stempel bij de verzameling en hup Swaziland, of het tegenwoordige Eswatini (het land van de Swazi) in. Swaziland is net iets kleiner dan Nederland. Langs de grens met Mozambique kwamen wij al vlot aan in Hlane National Park. Een klein reservaat met een bungalowpark. Wij hadden allemaal leuke ronde huisjes op een grasveld, niet ver van het restaurant en de waterhole. Het huisje is lekker ruim met een puntdak en daar zijn echt ALLE ruimtes met elkaar verbonden. De badkamer is aan de bovenkant dus open en de WC ook…….
De twee bedden zijn weer omgeven door klamboe’s en op de gordijnen zit nu al een grote spin, dat belooft wat!
Bij de receptie geprobeerd onze excursies voor de volgende dag te boeken, maar dat ging niet helemaal vanzelf. De game walk zou alleen op het bungalow terrein zijn en niet in het reservaat, dat vonden wij een beetje zonde, want wij kunnen er zelf ook prima op uit. Dus kozen wij voor de Early Bird walk, dan ga je met een gids het reservaat in, iets wat je niet op je eigen houtje mag doen. Voor de middag leek ons de culturele uitstap wel wat. Ineens bleek dat je dan wel je eigen vervoer moest regelen. Gilbert!!!!! Helaas, die mag niet buiten de geplande route met de bus rijden…. Andy!!!! Gelukkig, die wist een taxi te regelen voor 1.000 rand en dan tien personen inclusief de gids. Nog even wat mensen ronselen voor de excursie, dan wordt de taxi in verhouding ook betaalbaar. Uiteindelijk zaten wij op precies negen mensen, waaronder nog wel twee twijfelgevallen maar dan nog was de taxi betaalbaar. Bij de waterhole tot het eten gewacht op wat activiteit van de aanwezige nijlpaarden of andere dieren die wat komen drinken, het bleef er helaas erg rustig.
Het eten was in buffetvorm, een pompoen soep vooraf en verder groente, rijst en njala pie (erg lekker), kippenvleugels, aardappels en sla. Bij het thuiskomen in onze ronde huisjes stonden de petroleum lampen al gezellig aan. Yep, de komende dagen hebben wij geen stroom.
Donderdag 15 november
Vroeg uit de veren voor de Early Bird walk, op aanraden van de receptioniste stevige schoenen aan en off we go. Eerste even snel langs de waterhole, het is nog vroeg en dan zijn er als het goed is veel dieren. Ja hoor, vette mazzel, een paar neushoorns op de oever en aan de overkant een paar statige olifanten.
Bij de receptie stond de gids al op ons te wachten, helaas werd ons nu pas verteld dat wij vervoer nodig hadden om naar het begin van de wandeling te gaan, aan de andere kant van de waterhole. Tja, dat hebben wij dus niet. De gids besloot daarom op het bungalowterrein de vogels te gaan spotten. Hebben verschillende soorten gezien en ook wat geleerd over de termietenhopen, namelijk dat deze altijd naar het noorden wijzen. Alleen was deze wandeling niet helemaal de bedoeling, wij wilden juist het reservaat in. Na een uur hadden wij de gids zover om het terrein af te lopen en het reservaat in te gaan. Hek door en over een karrenspoor liepen wij door het reservaat. In het begin nagenoeg geen vogels gespot, maar wel een struik met leuke bloemetjes. Na het tweede hek bleven wij ook grotendeels op het karrenspoor lopen, een paar keer de bosjes ingedoken omdat de gids een vogel hoorde en soms vonden wij hem dan ook nog. Na een kleine drie kwartier liepen wij weer terug naar het terrein. Leuk zo even buiten het reservaat, maar in dit deel valt nog niet zoveel te zien. Na twee uur stipt namen wij afscheid van de gids, de excursie was niet echt wat wij verwacht hadden, de vroege wandeling zelf was wel even lekker.
Weer terug bij ons stekkie aan de waterhole bleek dat de olifanten aan onze kant van de waterhole gearriveerd waren. Vanaf een stoel bij de waterhole genoten van de prachtige dieren en de zon, heerlijk! Rond één uur werden wij verwacht bij de taxi voor onze culturele excursie naar een Swazistam. De gids had zich traditioneel gekleed en wij vrouwen kregen ook een doek voor over onze korte broeken. Uiteindelijk gingen wij toch met zijn negenen op pad. Het busje was ruim genoeg. Het Swazidorp ligt een kleine 30 kilometer verder. En ineens was het daar, niet afgelegen of zo maar lekker langs de kant van de weg. De gids ging ons eerst introduceren en daarna mochten wij ook verder komen. Binnen werden wij ontvangen door de vrouw van het dorpshoofd, eveneens gekleed in traditionele kleding. Haar man was jammer genoeg niet aanwezig. De vrouwen moesten op een matje gaan zitten en de mannen mochten lekker op een boomstam. Men woont nog wel in het dorp, maar niet meer in de traditionele huizen. De huizen hebben nog wel dezelfde bouwstijl maar nu van steen in plaats van klei en met golfplaten in plaats van rieten daken. De mannen mogen meerdere vrouwen hebben, zoveel als ze kunnen verzorgen en onderhouden. In de gezinswoningen slapen de vrouwen bij de voordeur en de mannen achterin, men ging er vanuit dat de vrouwen de eventuele boosdoeners wel konden verleiden en ze zo konden behouden van verder kwaad.
Wij namen een kijkje bij een stukje stevig omheinde grond. Hier stond een koe klaar die morgen geslacht gaat worden om het bezoek van de Swazi koning te eren. De Swazi koning gaat elk jaar nagenoeg alle dorpen af. Ook de Swazi koning heeft meerdere vrouwen en daarmee ook meerdere mannelijke opvolgers. Een aantal wijze mannen bespreekt met elkaar wie de opvolger wordt en dat wordt pas bekend gemaakt als het moment daar is. De opvolger van de Queen mother is dan automatisch moeder van de nieuwe koning.
Er werd ook verteld hoe een Swazi huwelijk wordt voltrokken, Lidewij was het slachtoffer en werd aangekleed met traditionele kleding en een lekkere warme pruik. Het huwelijk werd voltrokken en zo was zij ineens de vrouw van het stamhoofd. Tijdens het huwelijk worden er veel traditionele dansen uitgevoerd.
In één van de traditionele huisjes kregen wij te zien hoe ze vroeger sliepen, een houten balk als hoofdkussen en een stukje geitenvel als laken. Lidewij, nog steeds in haar outfit, mocht proberen een kruik op haar hoofd te dragen, de kruik is niet meer….. Verschillende gebruiksvoorwerpen werden ook uitgelegd, jachtwerktuigen, het malen van rijst, het zeven van graan en de bezem van lang riet. Nog even de traditionele Swazi / Zulu stamp dans en toen zat ons bezoek er alweer op. Leuk om deze cultuur te leren kennen.
Op de terugweg bij een supermarkt nog een ijsje gehaald, kennelijk zijn ze daar niet heel erg gewend aan een busje bleekscheten en dus was de hele supermarkt in rep en roer, grappig. In het huisje even opgefrist en omgejurkd voor het avondeten. De olifanten waren inmiddels ook weer bij de waterhole gearriveerd, nog even genieten. Op het buffet stond vanavond champignonsoep, zoete aardappel, kudu vlees en boerenwors. Allemaal weer prima!
Buiten nog even de sterren bewonderd en Orion gevonden, de maan is ook weer mooi en fel. In het huisje branden de lantaarntjes weer, maar die gingen snel weer uit………
Vrijdag 16 november
Vandaag eindelijk naar het Kruger Park, zin in! Gelukkig gaan wij, ondanks eerdere berichten, toch op tijd weg. Even ontbijten, laatste blik op de waterhole met de grazende neushoorns en daar gaan we. Binnen een uurtje stonden wij bij de grensovergang met Zuid-Afrika. Stempel in ons paspoort, land weer uit, stukje met de bus en Zuid-Afrika weer in. De lunch hadden wij in een groot winkelcentrum, wij konden zelf bepalen wat en al snel vonden wij een Mugg & Beans. Die kaart zag er de eerste keer bij het ontbijt al prima uit, dus dan zal het met de lunch ook wel goed zitten. En dat was ook zo, de Mexicaanse saladebowl en de blue berry fuzz waren heerlijk. Net op tijd waren wij weer terug bij de bus, de temperatuur begon ondertussen aardig op te lopen. Een kleine twee uur later reden wij ons resort “Aan de Vliet” op en lag een groot zwembad aangenaam naar ons te lonken. De huisjes zijn weer gezellig rond en groot. Wij hebben een vierpersoonskamer met keuken en eettafel. De master bedroom hebben wij omgedoopt tot inloopkast en wij slapen zelf in de twee bedden in het keukengedeelte.
Tas uitgepakt en daarna bij het zwembad neergestreken. Het zwemmen nog even overgeslagen, gister mijn schouders behoorlijk verbrand en die wil ik even uit de zon houden. ’S Avonds nam Andy de hele groep in de bus mee naar een restaurant pleintje in Hazyview. Daar konden wij wederom zelf bepalen wat wij gingen eten. Het grootste gedeelte van de groep streek neer bij Pioneer, volgens de Lonely Planet en Andy een goede keuze. Dat klopte, een heerlijke seal & steak met piri piri saus, maiskolven en wedges patetoes. Lekkere wijn en de avond is weer perfect!
In het huisje voorbereidingen getroffen voor morgen en de wekker op 3 uur 30 gezet….
Zaterdag 17 november
Vannacht een paar keer wakker geweest, moeten erg vroeg op en dan wil je niet door de wekker heen slapen. Yeah, half vier, de wekker gaat! Snel een douche gepakt, aangekleed en naar het restaurant voor een kop thee en het meeneem ontbijt. Om kwart voor vijf stonden de twee jeeps van Bubezi Safari klaar, de ene bestuurd door Andy en de ander door zijn nieuwe collega Louasi. Wij stapten in bij Andy, er kunnen er weer negen in en vanaf elk plekje heb je weer prima zicht. Het was een kleine 20 minuten rijden naar de Phabeni gate en daar stond al een hele rij voor de slagbomen. Zodra de bomen open gingen, scheurden iedereen het parkeerterrein op en zag je verschillende chauffeurs naar het kantoortje rennen voor de permits, zo ook onze Andy. Een kleine tien minuten later was alles geregeld en konden wij het park in. De zon begon op te komen en kleurde de lucht mooi oranje-rood, super! Onze eerste kennismaking met de dieren van het Kruger Park was een giraf met haar veulen. Op de radio kon Andy volgen waar de dieren zich bevonden. Er was een hyena gespot en redelijk vol gas stoven wij weg naar de locatie. Ja hoor, daar is hij, mooi en lelijk beest tegelijk. In de buurt van de hyena liep een groepje parelhoenders.
Wij reden weer terug naar de geasfalteerde hoofdweg en vanaf daar weer wat verder het park in. Boven in een dode boom zat een arend koppel uit te kijken over de weide vlakte. Tijd voor het grotere werk, een olifant langs de weg en vlak langs de jeep aan mijn kantje, dat vond ik wel even spannend, ik kon zijn neusharen gewoon zien! Van het grootste landzoogdier door naar een piepklein uiltje, echt goed hoe Andy dat kleine beestje kon spotten. Een stukje verder zagen wij, helaas wel een eind van de weg af, een zwarte neushoorn, hij was rustig aan het grazen terwijl probeerden mooie foto’s te maken. Het begon tegen ontbijt- en koffietijd te lopen, Andy reed richting Skukuza. Een plek midden in dit deel van het park waar rangers tijdelijk wonen, bezoekers kunnen overnachten en dagbezoekers kunnen eten in het restaurant of picknicken. Het is er oppassen voor de apen, ik had voor de zekerheid dus alles wat ik wilde eten maar alvast in de jeep opgegeten. Op de picknickplaats waren naast de apen gelukkig ook leuke beesten, vogels die in de schaduw zwart lijken en in de zon groen/blauw glimmen, in de boom een varaan met blauwe kop die fotogeniek zat te zijn en gezellig kwetterende vogels.
Na een half uur (veel te lang als je veel van het Kruger Park wil zien) gingen wij weer verder op pad. Ineens werd Andy een beetje hyper en leek hij precies te weten waar hij heen moest. Er werd even niet meer gestopt voor impala’s, giraffen en olifanten maar verder vertelde hij ons niets. Toen wij er kennelijk bijna waren, vertelde hij dat er leeuwen gespot waren, toen werden wij hyper! Onder een boom vlak langs de weg lagen drie leeuwen. Het was er nog niet superdruk met jeeps en andere auto’s en Andy manoeuvreerde onze jeep er handig tussen. Gaaaaaaaaaaaaaf! Andy vertelde dat één leeuw, de magere van de drie, zeer waarschijnlijk ziek is. Ze worden vaak ziek door het eten van ziek buffalo’s. De zieke leeuw wordt niet behandeld, in het Kruger Park laten ze de natuur zijn gang gaan.
Over de zandpaden reden wij richting een berg c.q. enorme rots. Boven op de berg mochten wij de jeep uit om te genieten van het uitzicht over het Kruger Park. Het is helder weer en je kunt best ver weg kijken. Dit is ook een leuke plek voor een groepsfoto, zo geregeld zo gedaan. Ik was wel weer blij dat wij de jeep in konden, met al die wilde dieren om ons heen voel ik mij daarin toch wat veiliger. Na deze ietwat warme stop reden wij weer verder over de zandpaden, een levende kundu! Mooi, gracieus en smakelijk beest. Wij reden door naar een aangelegde waterhole. Na zeven jaar van droogte in het park werd er besloten om een paar waterplaatsen aan te leggen en dit is er één van. Bij de waterhole waren drie van de big five aanwezig, de (witte) neushoorn, de olifant en in de verte een groep leeuwen onder een boom. Een stukje verder op een rots zat een buizerd de omgeving af te zoeken naar een lekkere prooi.
Wij reden richting het Stevenson Hamilton monument, onderweg kwamen wij een mannetjes kundu, wederom een olifant en impala’s tegen. Op de weg naar boven een klipspringer en een doodgewone eekhoorn. Bovenop deze rots heb je wederom een mooi uitzicht over het Kruger Park. Stevenson Hamilton zat hier graag om van het uitzicht te genieten. Na zijn dood werd zijn as vanaf zijn favoriete uitzichtpunt uitgestrooid over het Kruger Park.
Een tijdje even geen nieuwe dieren gezien en lekker rondgereden en genoten van de omgeving. Ja, ja daar is weer wat nieuws, een wrattenzwijn oftewel Pumba. Ze waren aan het grazen en dat doen ze op hun knieën om zo de omgeving en hun vijanden goed in de gaten te houden. Op een kruispunt stopte Andy even bij een markeringspunt, hierop stond aangegeven tot hoe hoog de overstroming was in februari 2000. Er is dus vaak droogte, maar het kan er ook flink plenzen!
In de buurt van een brug zat een grote groep baboons met jongen. Ze zijn zowel qua uiterlijk als gedrag best lelijk. Naast planten lusten ze zo af en toe ook een jong girafje. Gelukkig een grote groep zebra’s, even tijd voor wat lievere beesten. In het Kruger Park leven best veel zebra’s, maar met veel natuurlijke vijanden verdwijnt er ook zo af en toe eentje.
Andy stuurde de jeep weer een zandpad op, hier vonden wij de bijzondere grondhoornvogel met een mooie rode kop en verder helemaal zwart. Het zijn echte roofvogels met grote stevige snavels en best flinke klauwen. Weer even een bokkensoort, de spiesbok, één van de meest agressieve bokkensoorten. De hoorns van de vrouwtjes zijn het langst en als je ze van de zijkant bekijkt lopen de hoorns precies gelijk, men dacht dus vroeger dat dit een soort eenhoorn was. Inmiddels bleef de temperatuur oplopen, Andy schatte dat het nu zo een 40 graden was. Het windje in de jeep was daarom erg aangenaam. Wij kwamen weer langs de leeuwen, ze lagen nog steeds onder dezelfde boom, ze waren wel een beetje met de schaduw meegedraaid, heel verstandig!
Door de warmte lieten de andere beesten zich inmiddels niet echt meer zien. Onder bomen stonden nog wel groepen impala’s maar daar hield het echt wel mee op.
Andy besloot om terug te gaan, lekker even scheuren over de grote hoofdweg en de wind flink door de jeep en de haren. Bij het resort meteen het zwembad ingedoken, heerlijk dat koele water. Lekker gedobberd en gekletst. Tegen half zeven de haren gewassen, omgekleed met lange mouwen. Het is hier bloedje heet, maar dit is ook de plek waar wij Malerone moeten slikken, dus dan liever maar even extra beschermd. Vanavond weer eten in buffetvorm, veel vlees, salade en aardappels. De ingehuurde kookploeg van het park kan er wat van! In ons huisje aangekomen was het vrij snel weer stil, moe van alle indrukken en morgen wederom half vier de wekker, whoepie!
Zondag 18 november
Wennen gaat snel, goed geslapen en bij het gaan van onze wekker meteen een wakker gevoel. Snel een doucheje om helemaal bij te trekken en op naar het restaurant voor een kop thee en ons ontbijtpakket. Vandaag gaat niet iedereen meer mee met de jeeps, deze excursie is extra. Een deel van de groep had dit niet geboekt en ging met de bus het Kruger Park in. Lidewij en ik wilde nog wel een dag echt beesten spotten en hadden voor de jeeptour gekozen. De groep was net te groot voor één jeep en dus gingen wij er met twee, lekker ruim zitten. Na het bloedhete weer van gister wel even lekker, dan kun je even uit de zon naar het midden schuiven, al beloofd het vandaag niet zo warm te worden als gister.
Met de bus werden wij naar het begin van het park gereden, deze keer gingen wij via de Numbi gate naar binnen. Andy was al vooruit gereden om onze permits te regelen. Bij deze gate was het overigens veel minder druk en dus konden wij al snel lekker door. Niet ver van de ingang lag een bijna opgepeuzelde Buffalo. Hij ligt er al een paar dagen en het enige wat er overigens nog ligt is het skelet en er is in dit deel geen beest dat daar interesse in heeft.
In het begin voornamelijk veel dezelfde beesten gezien als gister, het doel van vandaag was dan ook voornamelijk de luipaard, de laatste van de big five. Er leven er in het park zo een 5.000 dus op zich zou het dus wel moeten lukken. Andy reed eigenlijk meteen door naar een waterhole. Het was er niet druk, maar hadden wel weer een nieuw exemplaar voor dit park, de nijlpaard.
Hé, wat ligt daar nou in de greppel? Wat mooi een hyena die haar jongen aan het zogen is. De hyena’s keken een beetje op toen wij er naast kwamen te staan met de jeep en gingen daarna vooral weer lekker verder met wat ze bezig waren. Een klein stukje verder vonden wij in het struikgewas nog drie hyena’s, deze hadden nog bloed om de bek en waren dus net klaar met eten. Volgens Andy kon de prooi dan ook niet heel ver zijn, helaas hebben wij die niet gevonden.
Bij een meer stopten wij en gingen wij krokodillen spotten, het was er echter heel rustig en wij moesten het doen met een paar kudu’s in de verte aan de overkant van het meer. Wij reden weer verder totdat ineens aan de linkerkant een grote groep gieren op de grond zat. Er was een hyena bezig met de laatste resten van iets wat ooit een impala was en de gieren wachten hun moment rustig af. Het was best gruwelijk om te zien en te horen, het kraken van het karkas als de hyena zijn tanden er in zet, brrrrr.
Na onderweg nog een sproeiende witte neushoorn te hebben gezien, was het tijd voor de ontbijtstop in Skukuza. Bij de stop was het museum waar wij een quick stop hadden en Andy veel vertelde over de geschiedenis van het park. Eind 19e eeuw kwamen er in het eerste jaar 27 bezoekers en inmiddels zijn dit er bijna twee miljoen per jaar. Voor het museum is een memorial ingericht voor alle honden van de rangers en James Stevenson Hamilton. De meeste gestorven in de strijd met de dieren uit het park op het moment dat zij hun baasje beschermde.
Wij gingen weer op pad, hopende om op het laatste stukje toch nog een luipaard te vinden. Ineens kwam er een melding binnen op de radio en stoof Andy er met de jeep vandoor. Joehoe, er was een luipaard bij ons in de buurt gespot. Bij de rots was het een chaos van auto’s een jeeps, Andy manoeuvreerde zich er weer handig tussen. Het was even zoeken op de rots, maar daar ligt hij hoor, heerlijk in de zon. In de personenauto’s veel onverstandige mensen die uit de ramen hingen. Andy ging flink uit zijn plaat tegen hen, als ranger en gids in het Kruger Park heeft hij al veel ellende gezien van “domme” toeristen. De luipaard verplaatste zich en Andy wist ons weer het beste zicht op de rots te geven, handig hoor een gids die het park zo op zijn duimpje kent. De luipaard was zijn moment of fame zat en liep vervolgens de spleet tussen de rotsen in en wij reden weer weg. Andy zei dat hij op de radio een locatie van weer een bijzonder dier had gehoord. Bij een klein groepje jeeps werd het duidelijk, twee cheeta’s onder de struiken vlak langs de kant van de weg. Het zijn twee broertjes en wij hadden er wederom goed zicht. Een paar hele mooie foto’s kunnen maken. Er zijn in het hele Kruger Park maar 160 cheeta’s, dus het was best bijzonder dat wij ze zo van dichtbij konden bewonderen. De bekken van de cheeta’s zaten nog onder het bloed, ze hadden recent ook nog even gesmikkeld.
Met de cheeta’s werd de tour afgesloten. Het was al goed na twaalven en eigenlijk hadden wij al terug moeten zijn bij de bus. Gelukkig hadden wij de big boss zelf achter het stuur en dus regelde hij dat de bus alvast op pad ging en wij met de jeep terug gingen. Onderweg bij de supermarkt gestopt voor de lunch, een koolsalade met toastjes en een tonijnpastasalade. Voor erbij druiven en snoeptomaatjes. Bij het zwembad gezellig gelunched, omgekleed en weer met de bus naar de Phabeni gate. Dit keer gingen wij met zijn allen in één grote jeeptruck. Gangpad en stoeltjes, twee aan twee. Er kwamen ook nog een paar andere gasten bij, hun eerste game drive dus dat wordt nog even stoppen voor elke impala en giraffe. De eerste giraffe was wel een jonkie dus ik heb hem toch ook nog maar even op de foto gezet. Een impala en wederom een koppel gouddassen. ’s Middags had ik er ook één gespot, maar die was wel heel snel in de bosjes verdwenen. Deze konden wij even wat beter bekijken. Lidewij heeft een hele mooie foto kunnen maken van een gouddas met een schildpad in zijn bek. Het schijnt heel moeilijk te zijn om deze beesten te spotten en wij zien ze gewoon twee keer, bofferts!
Ineens werd er vanuit achter in de jeep heel hard “stop” geroepen, de chauffeur annex gids vol in de remmen wij met zijn allen zoeken naar het dier waarvoor wij gestopt waren. Bleek het een konijn te zijn…… Tja hier was de gids niet zo van gecharmeerd. Moesten nog best een eindje het park in voor de echte nachtdieren en het konijn viel niet in die categorie of die van andere interessante dieren. Wij reden weer verder het park in, het begon al aardig te schemeren en het maken van foto’s werd lastiger. Op de valreep een mooie gier in de boom en voor de tweede keer vandaag een luipaard, ver van de weg, maar toch! De zoeklichten voorop de jeep gingen aan en twee mensen kregen een grote zaklantaarn om mee in de bosjes te zoeken. De avond was nu echt gevallen en met het blote oog zoeken was geen optie meer. Aan een plasje water langs de kant van de weg vonden wij twee drinkende hyena’s, kennelijk hadden ze daar ook net hun prooi verorberd, want op de kant lag nog bloed en ook hun bekken zaten nog onder het glinsterende bloed. Niet veel verder ontdekten wij een grote groep olifanten, eerst leken ze wat verder van de weg af te staan, totdat wij vlakbij de jeep wat geritsel hoorde. Vlak naast de jeep stond in het gewas een moeder olifant met haar kind. Zachtjes stonden wij van het schouwspel te genieten. Turend in het struikgewas zochten wij naar ogen die fonkelden in het licht van de lampen. Ja, hoor daar zit weer wat, ai alleen een beetje veel herrie in de open jeep en weg was het beestje. Volgens de gids was het een civetkat. Beetje balend dat het beestje was weggerend, reden wij in de stillere jeep verder. Nog wat impala’s gezien en daar bleef het voor de levende dieren wel bij. Langs de kant van de wel nog wel een redelijk vers aangereden springbokje, jammer zijn maatje gaat nu verder alleen door het leven.
Na een dikke drie uur zat de sunset drive er op en werden wij bij de gate afgeleverd en met de bus weer naar Hazyview gebracht. Daar stond het vlees van de braai al klaar. Een kipspies, boerenwors en een stuk rundvlees, dat alles ook nog met een heerlijke aardappelsalade, groene salade en zoete uien in saus, mjam, mjam! Al snel na het eten vertrok iedereen naar zijn bed.
Maandag 19 november
Vandaag mochten wij lekker uitslapen, om acht uur stond het ontbijt klaar. Pindakaas en viskoekjes, gekker en heerlijker konden ze het niet maken. Na het heerlijke ontbijt, de ingevlogen kookploeg bedankt met een flinke tip en onszelf en de tassen de bus ingeladen.
Via palmplantages kwamen wij aan bij een superleuke koffiestop. Naast lekkernijen verkochten ze hier ook spulletjes voor in huis, borden met spreuken en kerstartikelen. Helaas geen echte Afrikaanse kerstspullen en voor het bord met de leukste spreuk was ik ook net te laat. Op de WC deuren staan ook allemaal leuke teksten. Met een ordinair flesje Cola met ja, ja, wel de naam van broerlief erop, en gedroogde fruitrolletjes ging ik weer op pad.
In de bus vertelde Andy een drietal verhalen over “stupid tourists” die hij in de groep heeft gehad. De eerste was een Chinese vrouw die ondanks de vele waarschuwingen bij een groep leeuwen toch even haar hoofd uit het raam stak. De loerende leeuw aan de zijkant van de auto had zij niet gezien en hij greep haar. Ze heeft het niet overleefd.
De volgende was een Engelse juffrouw die met haar vriend ineens was aangevallen door een olifant. Zij klaagden het Kruger Park aan en de zaak kwam voor bij de rechtbank. Zij verklaarde dat zij niet goed op de hoogte was van de buitenlandse verkeersregels en nog niet goed met de huurauto om kon gaan. De olifant die uit de bosjes opdook viel haar aan en zij kon niet meer op tijd wegkomen. Wat de vrouw niet wist was dat een auto achter haar toevallig aan het filmen was en daarmee de aanval had opgenomen. Andy moest voor de rechtszaak het gedrag van de olifant analyseren, ze vallen over het algemeen namelijk niet zomaar aan. Op de film was te zien dat de auto de olifant achtervolgt. De olifant kijkt om en stapt opzij zodat de auto er langs kan, maar in plaats daarvan gaat de auto opnieuw achter de olifant rijden, hij kijkt weer om, wappert waarschuwend met zijn oren en gaat weer opzij. De auto gaat wederom achter hem aan rijden en raakt de olifant op de hielen. De olifant is nu pissed off, draait zich om en gaat in de aanval op de auto. Hij boort zijn slagtanden door de zijdeur en doorboort daarmee ook de vrouw. Daarna tilt hij de auto op en duwt hem omver de bosjes in, daar drukt hij de auto zo plat als hij maar kan en loopt vervolgens weg. De auto die alles tot en met de aanval filmde was inmiddels weggereden uit angst dat zij ook aangevallen zouden worden. Een andere later passerende auto heeft de mensen geholpen en de hulpdiensten opgeroepen. De man had nagenoeg geen verwondingen, de vrouw was doorboord en had flink wat botbreuken. De olifant werd de volgende dag in het park doodgeschoten. Omdat de film het hele verhaal van de vrouw tegensprak en er duidelijk te zien was dat zij de olifant aan het sarren was, werd haar eis niet toegewezen. In plaats daarvan werd zij verantwoordelijk gehouden voor alle gemaakte kosten, inclusief de gedode olifant. Dit verhaal kent uiteindelijk alleen maar verliezers, de vrouw met vele kosten en het Kruger Park met het verlies van een goede, sterke mannetjesolifant. Zodra een olifant een auto aanvalt, wordt deze altijd gedood, schuld of niet. Het Kruger Park kan het risico niet lopen dat een olifant weet dat hij een auto aan kan en op een humeurige dag plotseling nog een auto aanvalt. Maar in dit geval had de olifant waarschijnlijk nog gewoon geleefd als de vrouw niet doorgegaan was met sarren.
Het laatste verhaal vond in de zomer plaats. Andy heeft dan vaak een basisplaats in één van de campingsites van het park. Een auto met een Italiaans koppel had zich niet gemeld bij het volgende nabijgelegen kamp en moest gezocht gaan worden. Andy zocht in de bosjes en zag ver van het pad af ineens een kenteken glinsteren. Omdat hij op dat moment niet wist of het stropers waren of het het Italiaanse koppel was, nam hij voorzorgsmaatregelen en liep in een grote boog naar de auto. De auto was flink gehavend, banden kapot, bumper eraf etc. In de auto lag het Italiaanse stel te slapen. Andy maakte hen wakker, hielp hen uit de auto en ze vertelde wat er was gebeurd. Ze hadden een luipaard gezien die een impala had gegrepen en waren de luipaard met de impala in zijn bek met de auto de bosjes in gevolgd. De luipaard kroop in een boom en begon daar de impala op te peuzelen. De auto stond recht onder de boom en stukken impala vielen op de auto. Een andere luipaard probeerde ondertussen de impala af te pakken. De impala werd verder uiteen gescheurd en er viel steeds meer derrie op de auto. Op een gegeven moment warden beide luipaarden er klaar mee en gingen weer op pad. Een groep hyena’s was op de geur van het impala bloed afgekomen en begon de restanten op te eten. Echter een hyena ruikt bloed en denkt dan dat het gegeten kan worden, zij begonnen dus ook aan de auto te knagen. Het koppel zat nog steeds in de auto en stond doodsangsten uit. Ze hebben in de auto gewacht tot de hyena’s weggingen en zijn in de tussentijd in slaap gevallen, totdat Andy daar stond. Hij bracht het koppel naar de camping en daar ging de ranger helemaal los, hij was behoorlijk boos en gaf het koppel boetes die gebruikelijk waren maar ook een aantal verzonnen boetes zoals het verstoren van de nachtrust van de hyena’s en het voeren (autobanden) van de beesten.
Na Andy zijn verhalen was het tijd voor de commercial break, oftewel een lunch bij een forellenvijver. Helaas hadden ze geen take away lunches met forel en dus stortte ik mij lekker op de tomaten en druiven, ik zat ook nog best vol van het ontbijt en de Macadamia noten die wij onderweg bij een paar kraampjes gescoord hadden. Op de steiger bij het meer konden wij heerlijk in de zon zitten en genieten van het uitzicht.
De lunch was op en wij gingen de bus weer in waar Andy zijn eigen “aanvaringen” met de wilde dieren van het Kruger Park vertelde.
Hij was een keer met een groep toeristen op game-drive wat hoger in het park. De vlaktes zijn daar opener en op net zo een bloedhete dag als onze eerste dag waren ze op zoek naar een stukje schaduw voor de lunch. Onder één van de weinige bomen op de vlakte vonden zij een plekje. Ineens stond er bij de jeep een grote olifant, hij keek de jeep inschattend aan en zette zijn slagtanden onder de bumper. Zowel Andy als de toeristen schrokken hier behoorlijk van en Andy vertelde de toeristen rustig te blijven zitten en vooral geen geluid te maken. De olifant tilde de jeep met inzettende op en duwde hem achteruit en liet hem weer neerkomen. Behoorlijk geschrokken wachtte iedereen de volgende actie van de olifant af, maar die deed niets anders dan lekker eten van de blaadjes van de boom. Nadat zijn honger gestild was ging hij er weer vandoor. Iedereen haalde opgelucht adem, ze stonden gelukkig alleen maar in de weg voor de eetlust van de olifant.
De andere confrontatie was een stuk spannender, een leeuw. Andy liep met een groepje toeristen door het Kruger Park. Op een afstandje hadden zij een groep leeuwen zien liggen en deze stonden zij te bewonderen. Andy liep in tussen rond en hield de omgeving goed in de gaten, hij was gewapend met een geweer. Ineens stond er zo een kleine zes meter voor hem een flinke mannetjesleeuw. De leeuw keek hem dreigend aan en gromde hard, Andy stond als een standbeeld zo stil en had niet meer de gelegenheid om zijn geweer te pakken. Stil bleef hij staan, terwijl de leeuw nogmaals hard brulde. Daarna draaide de leeuw zich om en liep weer weg. Andy dacht dat zijn laatste uur geslagen had, maar gelukkig kwam de leeuw alleen even laten merken wie er hier echt de baas is.
Ondertussen kwam buiten de bus Chrissiesmeer in ’t zicht en met google maps hadden Gilbert en Andy ons resort, Lake Chrissie Lodge, zo gevonden. Er was alleen één probleem, de bus kon niet onder de poort door. Het laatste stukje, overigens nog geen 200 meter, met de tas op de rug afgelegd. Wij werden verwelkomd door de gastheer himself. Het resort bestaat uit een grote eetkamer, grote zitkamer, een patio en daarom heen allemaal kamers, al dan niet aan het hoofdverblijf vast. Wij hadden mazzel en sliepen in de Herts kamer die in directe verbinding stond met het hoofdverblijf. Buiten wat rondgelopen, leuke tuin, vijver vol ganzen, geiten en leuke zitjes. In de verte begon het wat te rommelen en het werd wat frisser. Even wat warms aangetrokken en daarna in de zitkamer gebabbeld, gelezen en geschreven. De stroom was uitgevallen en de lichten werken op de aggregaat. Het slechte weer barstte los, het begon flink te hozen en te hagelen. Om de sfeer helemaal compleet te maken barstte het onweer ook nog eens flink los. De open haard stond inmiddels aan en met een groot gedeelte van de groep zaten wij hier lekker omheen. Plotseling gingen alle lichten uit, de aggregaat hield het even niet meer vol. De kaarsen werden tevoorschijn getoverd. Na een kleine tien minuten gingen de lichten, bijna helaas, weer aan. Buiten ging het nog steeds goed te keer.
De tafel was gedekt en de ietwat schuwe vrouw van de eigenaar had een heerlijk maal voor ons gekookt. Een gevulde pompoen, een stukje rundvlees en iets van bobotie, als bijgerecht een frisse groen salade. Als toetje een flinke pudding, erg zoet, maar wel beleefd naar binnen gewerkt. Gezellig nagetafeld onder het genot van een goed glas wijn. Het regende nog steeds flink, onder het tikken van de regen tegen de ramen en op het dak in slaap gevallen.
Dinsdag 20 november
Vannacht pas mijn “enge” Malaria pil droom gehad, slikken ze toch alweer even. Toen wij gister aankwamen gingen er drie grote rottweilers achter een hek flink te keer. ’s Avonds werden de honden door de eetkamer, waar wij zaten te eten, naar het achter verblijf gebracht. Toen waren ze ineens heel lief en aanhankelijk, ik moest er sowieso natuurlijk niets van hebben. Anyway, ik droomde dus dat ze onze kamerdeur hadden open gekregen en mij inmiddels lekker kwijlend aan het opeten waren. Gelukkig werd ik weer wakker, niks aan het handje.
’s Morgens konden wij rustig aan doen. De vrouw des huizes had een fijn ontbijt gemaakt, vers fruit, kleine pannenkoekjes, boerenwors zo groot als een frikadel en heel lekker ordinaire kaas en ham. Tijdens het ontbijt vertelde Andy dat iemand vandaag een natte kont zou hebben omdat een raampje in de bus open was blijven staan. In de bus aangekomen, bleek het om ons raampje te gaan, slik! Gelukkig is er ruimte genoeg in de bus en konden wij op een andere plek zitten. Wij reden het stadje Chrissiesmeer weer uit en al vrij snel de grote weg weer op. Voordeel is dat deze wegen erg goed zijn, nadeel is toch wel dat je de leuke doorrijdorpen mist. Onderweg vanuit Chrissiesmeer overigens veel plaatsnamen tegengekomen die elders op de wereld ook bestaan, Ermelo, New Castle, Bethlehem, Carolina en Amersfoort. Bij een groot meer hadden wij een mooi uitzicht over Drakensbergen. Hier konden wij even uit de bus om de benen te strekken en even flink uit te waaien. Bij het meer zat een mannetje met een emmer en daarin heel veel leuke souvenirs. Een leuke giraffe voor zuslief gescoord en toen wij verder reden al meteen spijt dat ik niet ook wat voor de rest had gehaald, hij had zulke leuke beeldjes.
Al snel daarna kwamen wij aan bij ons (golf) resort Hlalanathli. Wij deelden ons huisje met het Canadese stel, zij sliepen beneden en wij op de bovenverdieping. De pot groene zeep stond open in de schoonmaakkast en het hele huis stonk er naar. Even de ramen open en het uitzicht vanuit die ramen maakte alles weer goed, wauw! Wij kijken uit op de Tugela rivier en daarachter het machtige massief van het amfitheater. Boven de berg begonnen wolken zich samen te trekken en in de verte begon het al wat te rommelen. Buiten op ons terras genoten van een wijntje en het uitzicht. De wijn was op en de lucht werd grauwer, wij besloten bij de bar wat te gaan drinken. Daar konden wij ook meteen ons eten voor de avond bestellen, het werd een pompoensoep en Griekse salade. Bij de bar rondgehangen, gelezen en geschreven. Voordat wij het wisten stond ons eten al klaar. De pompoensoep was lauw, maar wel oké. De salade was verre van bijzonder, maar voor nu wel even oké, al dat lekkere vlees is mijn lichaam niet meer gewend. Na het avondeten in de bar een muziekquiz gehouden met mijn Sonos speellijsten, was erg gezellig. Om negen uur werden wij de bar al uitgezet, op het terras nog even ons wijntje opgedronken en daarna door de flinke regen en harde klappen onweer naar ons huisje gespurt.
Woensdag 21 november
Even uitslapen en daarna weer een mooie dag in beweging. Het ontbijt was niet veel soeps, wel granen maar geen yoghurt en jammer genoeg ook geen vers fruit, dan maar een geklutst eitje met gekruide tomaten.
De lucht was even helemaal opengetrokken boven het Royal Natal Park en wij hadden nu een mooi uitzicht op het amfitheater vanuit ons huisje, wow!
Snel de wandelschoenen aan en met de bus op weg naar de ingang van het Royal Natal Park. Op de maquette een leuke route uitgestippeld. Eerst naar de grottekeningen bij grotto, dan de Tigerfalls en de cascades. Andy gaf aan dat wij wel voor meer info even naar de ranger moesten, deze vertelde ons dat in de grotto niet de rotstekeningen zijn, dat was ergens anders en daar kun je alleen met de auto heen. Change of plans…., de door Andy voorgestelde route van drie uur en dan plakken wij er onderweg nog wel een zijpaadje aan vast. Andy had aangegeven dat het lekkerder loopt als je rechtsom het rondje loopt, dan zijn de paden omhoog wat minder steil, dat lijkt mij met mijn fantastische stijgconditie een heel strak plan. Met een groot gedeelte van de groep begonnen wij aan de wandeling. Al snel kwamen wij toch langs een rotstekening, heel duidelijk was hij niet, maar het was er toch eentje! De ene heeft het meeste weg van een aardvarken en de ander van een klein impala.
Wij liepen weer verder door de prachtige groene gezellig gebloemde omgeving. De paden waren op dit stuk nog echt aangelegd en echt omhoog ging het nog niet. Heej, daar zijn de cascades al, dat hebben wij vlot gedaan. Een mooie brede waterval. Lekker klauteren over de rotsen en gezellige foto’s genomen. Alleen, waar is het pad nu? De rots die wij opgeklommen waren, was voor ons omgeven door water. Op de kont weer naar beneden. Dan hebben wij daar zeker een zijpaadje gemist?
Het was even zoeken, maar uiteindelijk vonden wij hem dan toch, een stukje klimmen en weer redelijk recht verder door de groene weiden met een super uitzicht over het dal. Oef, het begint nu wel flink omhoog te gaan, behoorlijk steile stukken en daar ben ik niet zo goed in. Al snel liep ik in mijn eentje te genieten en te ploeteren. Bij het look-out punt liep iedereen net weer door, ze waren er al even. Nou ik nam nog even de tijd, wat een heerlijke plek en terecht een “look out” plek. Omgeven aan de ene kant door de bergen en watervallen in de verte en aan de andere kant het groene dal.
Op naar de Tiger falls, gelukkig nog maar weinig geklommen en dus wat meer door kunnen lopen en net na de laatste aangekomen bij de Tiger falls. Het kan nog mooier! Water stort hier van behoorlijke hoogte naar beneden, grote afgesleten rotsen en een paar daarvan boden een fijne uitrustplek, lunchtijd! Beetje lopen klauteren op de rotsen, maar echt door de waterval heen is voor deze onhandige Harry toch niet zo een goed plan. Het ging ook net goed met degene die het wel hadden gewaagd, glibber, glibber……
Inmiddels waren wij er ook achter dat wij de route toch linksom hadden gelopen, nou de steile stukken kloppen dus! Overigens vond ik dit wel een mooie volgorde, het was wel een beetje afzien, maar alles meer dan waard.
Vanaf de watervallen gestaag door het groene landschap naar beneden gelopen tot aan de splitsing. Hier kon je het pad nemen richting de bus of in de richting van Tendele, al wisten wij niet precies wat dat was. Hadden nog veel tijd en wij kozen met nagenoeg de hele groep voor het pad richting Tendele. Zacht glooiende paden door het groene gras, met nog steeds gezellige bloemen. Tendele blijkt een leuk resort te zijn, leuke huisjes tegen de achtergrond van de prachtige bergen. Wij liepen het park door tot aan de asfaltweg. Hier deel twee van de lunchpauze gehad en tevens een plasstop op een redelijk nette WC. Daar blijf ik mij hier in Zuid Afrika echt over verbazen, midden in de natuur en schoner dan de gemiddelde openbare WC in Nederland.
Het laatste stuk naar de bus was nu alleen nog asfaltweg, met aan het begin al een stelletje baboons. Gelukkig is het meeste eten nu wel op en anders goed verborgen in mijn rugzak. De baboons waren naar ons aan het loeren, maar lieten ons wel met rust. Na een goede 40 minuten flink doorstappen waren wij precies op tijd bij de bus. Andy was verrast dat wij het zo lang hadden uitgehouden en voor zo een groot rondje hadden gekozen. Wij werden de bus weer ingeladen en reden terug naar ons huisje, de laatste echte activiteit van deze reis zit er alweer op.
Bij de bar nagenoten van een leuke en mooie wandeltocht met een Savannah Loco. Eten besteld, dit keer een biefstuk, want die schijnt hier erg goed te zijn. Douchen, omjurken en tijd om aan tafel te gaan. De biefstuk en de galapeno saus waren inderdaad verrukkelijk! Andy had geregeld dat de bar vandaag tot 22:00 uur open zou blijven. Popquizen, gezellig praten en dat alles uiteraard onder het genot van een Zuid Afrikaanse rode wijn. Wij mochten voor onze popquiz zelfs gebruik maken van de installatie van de bar, helemaal top! De tocht naar het huisje verliep vanavond wat wiebelig, maar dit keer wel droog.
Donderdag 22 november
Mogen vandaag weer rustig aan doen, het lijkt wel vakantie! Ontbijtje, sleutels inleveren hop de bus weer in. De weg naar Durban was voornamelijk snel- en tolwegen, weinig bijzonders gezien, een koffiestop en weer door. Net na de middag waren wij bij ons hotel, geen vier maar twee sterren, maar nog steeds prima. Vanuit de kamer uitzicht op zee en het hotel ligt direct aan de boulevard. Kluisje geregeld, je hebt hier nogal last van zakkenrollers, en de boulevard op. Heerlijk weer en heel veel souvenirshops, waar onderhandelen goed mogelijk is, leuk! Voor mijzelf een zwarte houten giraffe en een afbeelding van Zuid Afrika met de big five gevonden. Voor het thuisfront sleutelhangers en onderzetters. Op het strand uitgewaaid en bij Californian Dreams genoten van een kleine late lunch met een mochito, het leven is goed! Douchen en omjurken, op naar ons laatste diner in Zuid Afrika. Gingen al vroeg, want mogen er vannacht om half vier alweer uit. Iedereen ging gezellig mee. Andy had Californian Dreams uitgekozen, aan de overkant van het hotel. ’s Avonds alleen over straat is hier niet zo prettig en zo kon iedereen toch makkelijk terug naar het hotel als het er tijd voor was. ’s Middags al op de kaart gespiekt en toen al besloten om samen met Lidewij voor de visschotel te gaan. Kregen in eerste instantie een andere kaart, maar Andy regelde het en wij mochten ook van de terraskaart bestellen, mjam…… Dan, onze Canadees, deed een woordje om iedereen en met name Andy en Gilbert te bedanken. Andy deed hetzelfde terug en gaf aan dat dit een try-out reis was en wat hij wilde veranderen, konden wij alleen maar beamen. Andy was klaar met zijn verhaal en het eten werd geserveerd, goede timing! Als hongerige leeuwen vielen wij aan en in no-time hadden wij onze heerlijke visschotel achter onze kiezen. In de hotelbar nog even een afzakkertje genomen en toen was het tijd om voor een paar uurtjes ons bedje op te zoeken.
Vrijdag 23 november
Owh no, dat was het dan! Ontbijtpakketje mee en op weg naar het vliegveld. De cirkel is rond en Gilbert parkeerde de bus precies op de plek waar wij twaalf dagen geleden rond deze tijd instapte. Waren met ruim twee uur van te voren goed op tijd. Het vliegveld is niet al te groot en voordat wij het wisten stonden wij al aan de andere kant van de security check. Alles ging stipt op tijd. In het vliegtuig de Lion King maar weer even opgestart, achteraf vele groepsgenoten met mij. Na de Lion King was het de beurt aan Frozen, kan ik daar ook eindelijk over mee praten en als afsluiter, Mama Mia, Here we go again!. De laatste vond ik niet zo veel aan, door deel één te hoge verwachtingen van deze. Begonnen allebei inmiddels behoorlijke dorst te krijgen, zaten alweer zeker vijf uur. Maar na ons vroege ontbijtje helaas geen stewardess meer gezien. Uiteindelijk bleek dat je alles zelf moest gaan halen. Voor ons op zich niet zo erg, voor de vrouw aan het gangpad vast wat irritanter, die deed haar best om te slapen. Anderhalf uur voor de landing kregen wij gelukkig nog wat avondeten en te drinken, rolden ondanks het niets doen bijna om van de honger. De terugweg met Britisch Airways was in vergelijking met de heenreis slecht. En de landing, tja, dat was ook nog eens met een flinke klap. Ietwat geschrokken op Londen Heatrow het vliegtuig uitgesneld, benen gestrekt en hup weer door naar onze laatste vlucht Londen – Amsterdam. Nu weer een mooie overstaptijd van twee uur, Starbucksje, plasje, verhuizen van de ene naar de andere gate en op het vliegtuig in voor de laatste 45 minuten. Hadden voor de wind en ook de piloot had er zin in om snel naar huis te gaan. Sneller dan gepland, landde wij weer op Schiphol. De tassen waren ook nog eens supersnel en die van mij was al van de band gevist, erg handig zo een felgekleurde flightback. Een knuffel voor iedereen en hop met taxi Chantal het koude Nederlandse weer in. Uiteraard met een mooie ervaring rijker!