Leon, Nicaragua – Perquin, El Salvador
Vrijdag 25 november
Even voor half vijf en even voordat wij de wekker hadden gezet, ging er een alarm af, rechtop in bed, maar het ging weer uit. Nog even een paar minuutjes liggen snoezen totdat onze wekker echt ging. Iedereen was rapido klaar! De tassen werden ingeladen en de oorzaak van het alarm werd ook duidelijk, Igor! Hij was de receptie binnengelopen terwijl de nachtwacht lag te slapen, nou die was met het alarm wel gewekt en de rest van het hotel ook…..
Het was nog erg rustig met het verkeer, er waren wel al veel mensen op de been en onderweg naar de markt. Vrij snel waren wij de stad uit. Mooi om het licht te zien worden!
Op de highway was groot onderhoud aan de gang, dik een kwartier stilgestaan, mooi de tijd (het was inmiddels zeven uur) voor ons meegekregen ontbijtje, een sandwich ham/kaas met één of ander sausje, erg lekker. Na het groot onderhoud kwamen wij een grote, zware gekantelde vrachtwagen in de berm tegen, hopelijk ligt er niemand onder en is er niemand gewond geraakt. Nog een paar kleine wegopbrekingen en vele hobbels verder, de weg is hier in zeer slechte staat, kwamen wij aan bij de Nicaraguaanse grens.
Igor kon de grensovergang weer voor ons regelen, dat scheelt een hoop tijd! Buiten bij het grenskantoor was het lekker warm en het barste er van de bedelaars. Sommige groepsgenoten hadden hun sandwich nog en gaven hem af, zo lief. Ik had de mijn dus al verorberd, sorry! Na een half uur, drie kwartier stond Igor weer buiten met onze paspoorten inclusief vertrekstempel. Op naar het grenskantoor van Honduras, dit ging iets minder makkelijk. Voor USD 6,00 per persoon wilden ze het wel sneller laten regelen door Igor, dat vond Igor terecht wat te veel en dus mochten wij zelf in de rij. De rij was niet lang en eigenlijk vond ik het ook wel leuk om zelf alles te regelen. Vingerafdrukken, check, duimafdruk, check, foto check, bam stempel en joehoe, ik mag Honduras in. Voor drie uur wel te verstaan…… Het ging bij iedereen vrij vlot en een dik uur later gingen wij met de bus op weg door Honduras. Veel geslapen en dus nog weinig meegekregen van Honduras, komt nog wel. Bij de grens van Honduras naar El Salvador was het erg onrustig. Veel mensen die iets van ons wilden hebben of zich behoorlijk irritant aan ons opdrongen, ze keken niet allemaal even nuchter uit hun ogen. Gelukkig hadden wij Belly mee, die hield de mensen goed in de gaten en waar nodig op afstand. Geen prettige ervaring, maar ik snap de mensen ook wel, als je niets of weinig hebt, hoop je op deze, voor ons vervelende manier, toch wat te krijgen.
Bij de douane loketten moesten wij een flink vragenformulier invullen, Belly vulde dit nog even aan met de nodige kruisjes op de juiste plekken. De rij daarna voor controle van het paspoort ging behoorlijk snel, helaas geen stempel dit keer, maar een geprint bonnetje. Zo een vijf minuten rijden verder was de daadwerkelijke grens van El Salvador. Ook hier uiteraard weer even een rij in, de paspoortscanners werkten niet en dus moesten alle paspoorten met de hand ingevoerd worden in het systeem. Met al die Hollandse namen, was dat wel even pielen voor de douanebeambten. Al snel werd er geregeld dat er een tweede en derde loket open ging, goede service! Niet veel later waren wij klaar om door te rijden naar de pré controlepost, soms mag je doorrijden, soms komt er alleen een hond de bus in en soms heb je pech en mag alles uit de bus. Wij hadden een beetje pech. We mochten mee voor de pré controle naar een aparte parkeerplaats, wij moesten de bus uit en de honden gingen er in. Twee van onze tassen werden eruit gepikt en die moesten door de scan. Er werd uiteraard niets gevonden, Belly kreeg een stempel op zijn formulier en wij mochten verder naar de daadwerkelijke controle. En ja hoor, na al die moeite mochten wij hier gewoon doorrijden, beetje een wassen neusje.
Na de grensovergang bij een benzinestation wat gelunched, best lekkere kipburgers hebben ze daar! Tegen het einde van de middag kwamen wij aan in Perquin, een klein stadje en het voormalig hoofdkwartier van de FMLN. Hotel Perquin Lenca, een mooi gelegen hotel met fantastisch uitzicht. Vannacht delen wij ons huisje gezellig met Lidewij en Anja. In het restaurant bij het hotel weer even bijgeschreven en gekletst, hier ook gebleven voor ons diner. In het nabijgelegen dorpje is niet veel en zeker geen restaurant. Hét gerecht van El Salvador uitgeprobeerd, Pupupas. Een soort tortilla’s met wat je er maar tussen wilt. Ik koos voor kaas, kip en bonen. Lekker een kleine maaltijd en na de dikke kipburger van vanmiddag, ook wel even genoeg.
Perquin, El Salvador
Zaterdag 26 november
Wat een heerlijke bedden, erg lekker geslapen. De douche was helaas wel wat koud, brrr. Na een prima ontbijtje, door de stad op weg naar het FMLN museum, Museo de La Revolucion Salvadorena en het naastgelegen gereconstrueerde guerrilla kamp El Campamento Guerrillero Simulado. Stad, huh, o, wij zijn er al door en bij het museum. Een Spaanse gids en oud guerrilla heette ons welkom in het Spaans, gelukkig verzorgde Igor weer de feilloze vertaling. Net als in Nicaragua, was er hier ‘gemor’ ontstaan door onderdrukking en ongelijkheid, er heerste een militaire macht. Na de moord op bisschop Romero in 1980 werd de burgeroorlog ontketend en stonden de FMLN strijders op. Rond Perquin zaten veel FMLN strijders, dit had als resultaat dat de militaire macht besloot, onder leiding van kolonel Moterrosa, een heel dorp uit te roeien. De inwoners van het dorp El Mozote, zo een 1.200, werden allemaal omgebracht. De mannen werden uitgehoord en daarna doodgeschoten op het centrale plein. De kinderen werden opgesloten in de kerk waarna deze in brand werd gestoken, alle kinderen kwamen om. De jonge vrouwen werden verkracht en het bos en de bergen ingejaagd, waar zij werden vermoord. Verschrikkelijk!
Voor de FMLN waren de rapen nu echt gaar, zij bewapende zich door de wapens te stelen van de militairen, er werden wapens geleverd door de FSLN uit Nicaragua en ook Rusland leverde wapens. De FMLN richtte een soort Swat team op. Strijders die op blote voeten en bijna onzichtbaar de militaire doelen beslopen. Veel van de gebruikte wapens zijn in het museum terug te vinden.
De United States ondersteunde de militaire macht en voorzag hen van wapens. Reagan was goed bevriend met de militaire macht. Het Amerikaanse volk stond echter veel meer achter de strijd die de FMLN voerde. Zo ook vele andere landen als Duitsland, Mexico en Nederland.
In 1992 waren beide partijen, na 12 jaar, het oorlog voeren een beetje beu. Er leek geen winnaar te komen en dus volgden er vredesonderhandelingen in Mexico. De onderhandelingen werden begeleid / ondersteund door verschillende landen. Zo werd onder andere het recht op onderwijs geregeld en amnestie voor de moord op bisschop Romero. El Salvador werd een “democratie”. Omdat er nog wel voor het leven van de twee kopstukken van de FMLN werd gevreesd leverde zowel Mexico als Frankrijk een gepantserde auto voor beide heren. Beide auto’s zijn in het museum te bewonderen.
In het museum vindt je ook de helikopter van kolonel Monterrosa. Hij dacht de communicatieradio van de FMLN te pakken te hebben, dit was ook zo, alleen was de radio een list. In de radio had de FMLN een bom verborgen, deze ging af zodra Monterrosa met zijn helikopter in de lucht was. Het was voor de militaire macht belangrijk om de radio in handen te krijgen, de FMLN gebruikte deze veelvuldig om met het volk te communiceren. De “studio” verplaatste zich ook steeds. Na de vredesonderhandelingen zond de FMLN nog steeds radio uit, alleen nu vanaf een vaste plaats in het huidige museum. Tot en met 2009 kende El Salvadro nog een gekozen president, geleverd door de (voormalige) militaire macht. De FMLN was na de vredesonderhandeling nog niet klaar als politieke partij en hadden dus ook nog geen goed programma. In 2009 waren zij er klaar voor en werd de eerste president vanaf de FMLN zijde geleverd. Tot op heden is er een FMLN president aan de macht.
In het museum hangen vele, vele foto’s, het is enorm indrukwekkend. Met het museum willen de mensen laten zien dat zoiets zich niet meer mag herhalen. Ik hoop ook dat de Salvadorianen hun weg hebben gevonden en nu samen kunnen werken om de economie en welvaart in het land bloeiend te kunnen krijgen.
Tijd om terug te gaan naar het hotel, even een lekker bakje thee en even alle heftige verhalen en foto’s laten bezinken. Niet veel later gingen wij op weg naar Suchitoto, naar een leuk hotel met zwembad. Bij aankomst lag het zwembad nog vol met lokale badgasten, maar toen wij terug kwamen uit onze kamer, met fantastisch uitzicht, was iedereen weg. Hopelijk zijn ze niet weggestuurd! Heerlijk even gerelaxt bij het zwembad en ’s avonds supergoed gegeten in het restaurant van het hotel. Na het eten het dorpje ingelopen, er was een Miss-verkiezing op het centrale plein. Een show en dansronde, een voorstelronde en een galaronde. De rondes werden afgewisseld door zang en dans van Suchitoto’s bekende inwoners. Na drie rondes was de Miss nog niet gekozen, wel waren er drie andere kleine prijzen uitgereikt. Er kwam nog een lange vragenronde en toen waren wij er wel een beetje klaar mee, dikke twee uur verder en nog geen uitslag. Ja, ja, het gaat hier echt op zijn Midden-Amerikaans, trangilo!
Over de leuke kinderkopjes terug naar het hotel gelopen, bedje in, het was weer een enerverende, interessante en verrassende dag.
Suchitoto, El Salvador
Zondag 27 november
Lekker ontbijtje van de kaart en daarna met zijn zevenen en Igor op weg voor een boottocht over het mooie meer van Suchitlan. Wij werden ingeladen in een achterbak van een pick-up. Even klimmen en daarna hobbelend en glijdend door de acherbak naar de haven. Onderweg langs een paar checkpoints met bewakers en toen niet naar de haven, maar naar een veldje met hele vervelende rode, prikkende mieren. Wat bleek nou, de president van het land was in de haven aanwezig. Daarom was alles er om heen afgezet en daarom moesten wij langs zoveel controleposten.
De boot was lekker ruim en iedereen had genoeg ruimte om aan beide kanten te genieten van het mooie meer. Het meer ligt vol met drijvende planten en onkruid, oppassen voor de kapitein want de motor kan gemakkelijk in de planten en het onkruid verstrikt raken. De snelgroeiende vegetatie is mooi maar tevens dus ook een groot probleem voor de bevaarbaarheid van het meer. Hoe later op de dag je gaat, hoe dichter begroeid het meer is. Gelukkig waren wij vroeg! Qua dieren is er niet veel reuring op het meer, een eiland met koeien en dan houdt het wel een beetje op. Stiekem vond ik dat niet heel erg, mijn beide batterijen waren leeg en ik kon geen foto’s meer maken. Een dikke anderhalf uur lekker genoten van het uitzicht en het zonnetje, een heerlijk relaxt tochtje! 
Op de terugweg konden wij wel in de kleine haven uitstappen, de president was alweer vertrokken. Mogelijk dat hij later op de dag in het restaurant in ons hotel zou komen eten, het was nog niet zeker, maar ik vind het best! Weer hobbelend achter in de pick-up terug naar het hotel, lekker eerst even een uurtje aan het zwembad gelegen en de batterijen opgeladen. Daarna met Lidewij en Anja het stadje ingelopen. Leuk maar klein stadje, veel kleurige huisjes, smalle straatjes, kerkjes en gezellige winkeltjes. In de grote kerk werden een aantal kinderen gedoopt, het was er gezellig rumoerig. Bij een koffietentje op het plein bij de kerk een kopje thee gedronken met een echte typische Salvadoraanse warme muffin.
In de namiddag weer heerlijk rond het zwembad gehangen, gelezen, gezwommen en gedoezeld. Tijdens onze rondtoer door het stadje niet heel veel leuke restaurantjes gezien, ’s avonds maar weer lekker makkelijk en heerlijk gegeten in het hotel, dit maal een “Pollo al la Casa”, kip met gekarameliseerde ui, paprika en stukjes spek, mjam!