Copan, Honduras – Rio Dulce, Guatemala
Woensdag 30 november
Om er zeker van te zijn dat wij vandaag op tijd konden vertrekken, had Igor een ontbijtbuffetje voor ons geregeld bij Via Via. Een lekker ontbijtje met ‘gewoon’ brood en kaas en natuurlijk veel vers fruit. Vandaag een reisdag naar Rio Dulce in Guatemala. Voor de grensovergang naar Guatemala hoefde er vandaag niets geregeld te worden, officieel zijn wij Honduras nooit in geweest. Copan wordt voor het gemak bij Guatemala getrokken, wel moet je dan gebruik maken van een bepaalde grensovergang en daar moet je bij vertrek er ook weer uit.
Al snel zaten wij weer op de hoofdweg, ditmaal niet de highway No 1 maar de No 10, naar Rio Hondo en vervolgens de No 9 richting Rio Dulce. Wij zijn in één keer doorgereden naar de steiger waar onze boot naar ons jungleresort Hacienda Tijax ligt. De bagage werd in de ene boot geladen en wij mochten met zijn allen in de andere boot. In no time waren wij aan de overkant. Spullen naar onze gezellige, goed dichtgemetselde, stenen, witte hutjes met vogelnamen en hop door naar de lunch in het restaurant.
Na de lunch de hele middag aan het verkoelende zwembad gelegen en een beetje door het resort gewandeld. Allemaal houten steigers en verschillende soorten, stenen en houten, huisjes tussen de weelderige begroeiing. ’s Avonds ook in het restaurant gegeten, je kunt er niet echt weg naar een dorpje. Omdat wij met zijn allen tot een groep behoorde, moesten wij van een apart en beperkt menu bestellen. Gelukkig stond er verse vis op de kaart, dus voor mij was het al snel goed! Nog even blijven plakken in het gezellige barretje en daarna ons klamme bedje onder de klamboe in.
Rio Dulce, Guatemala
Donderdag 1 december
Vrije excursie dag aan de Rio Dulce. Met een groot gedeelte van de groep kozen wij voor de boottocht naar Livingston, een dorpje aan de Caribische kust, waar de oud Spaanse slaven wonen.
Rond acht uur stapten wij in de boot, eerste even naar en onder de brug door en langs het verdedigingsfort, El Castillo de San Felipe. Na het fort begint het grote meer van Lago de Izabal. Leuk rondje extra en dan nu op naar Livingston, over de Rio Dulce!
Onderweg naar Livingstone veel mooie flora en fauna gezien. Aparte bloemen en vooral veel vogels en een chagrijnige leguaan. In een zijtak van de rivier kwamen wij een leuk bootje met twee dames en gezellige koopwaar tegen. Zij waren kennelijk op de terugweg want niet veel verder werden wij bestormd door allemaal bootjes met koopwaar. Helaas veel dingen gemaakt van schelpen en wij mogen dat niet allemaal invoeren, jammer! De boot ging verder langs de mooie kloof en niet veel verder stopten wij bij een restaurant, even een plasstop. Hier gaan wij op de terugweg ook lunchen en dat mochten wij nu alvast bestellen. Igor raadde de vissoep aan, nou dan ga ik die maar even proberen.
De lengte van de route naar Livingstone is ongeveer 42 kilometer, de boot raast met een goede 30 kilometer per uur over het water, heerlijk die frisse wind in je haren! Na een dik uur heerlijk varen kwamen wij aan in het kleurrijke Livingston.
De muziekschool in het dorp was net bezig met een leuk reggaestuk, een leuke binnenkomer en de Caribische sfeer zit er meteen goed in. Wij kregen ruim de tijd om Livingston te bekijken. Samen met Lidewij en Anja ging ik op pad. Op zoek naar leuke kerkjes en andere kleurrijke gebouwen. Als eerste kwamen wij een kerkje tegen, de binnenkant gezellig aangekleed maar weinig muurschilderingen. Bijzonder was wel de zwarte Jezus. Aan het eind van het dorpje kwamen wij aan bij een grote begraafplaats. Niet heel goed onderhouden en ondanks dat het pas Allerzielen was geweest, weinig bloemen op de graven. Het is een simpele maar kleurrijke begraafplaats.
Langs de kust en vrolijke muurschilderingen op de huizen en gebouwen, liepen wij terug naar de hoofdstraat en de haven. Weinig traditioneel geklede mensen gezien, wel hangt er een relaxed en laidback sfeertje, trangilo! Na een dik uur heerlijk rondslenteren hadden wij het meeste wel gezien en was het tijd voor wat verkoeling, een lekkere bel verfrissende soda. Het was dik over de 35 graden en over mijn rug stroomde inmiddels ook een Rio Dulce.
In de haven lag de boot op ons te wachten en vol gas scheurde wij over de Rio Dulce naar onze lunch. Buiten op de veranda stond een lange tafel voor ons klaar, vanaf hier heerlijk uitzicht over het water. De vissoep werd geserveerd met lekker vers brood rijst en de krab en de vis nog in hun jasje. Dat wordt even peuteren…. In de soep zelf dreven ook nog garnalen en stukken banaan, de basis van de soep was kokos. Igor had niets gelogen, het was echt verrukkuluk! Het was hard werken voordat je al het lekkers te pakken had, maar het was het meer dan waard en letterlijk om je vingers bij af te likken (moest ook wel want de servetjes waren even op).
Na de lunch nog even uitbuiken en niet veel later stoven wij weer vol gas door de mooie kloof het kleine meer op. Nog even genieten van de mooie natuur en de wind in de haren. Ai, jammer daar is de steiger van onze lodge alweer, het einde van een leuke excursie naar het levendige Livingston.
De rest van de middag lekker aan het zwembad doorgebracht, de tas ontmierd en genoten van de ondergaande zon. Het avondeten was weer in het restaurant van de lodge, dit keer een ander keuze menu en weer voor de vis gegaan. Nog lang nagetafeld en toch ook best wel weer op tijd in ons mandje, morgen een lange reisdag.
Rio Dulce, Guatemala – Caye Caulker, Belize
Vrijdag 2 december
Whoepie, kwart over vier de wekker! Snel even douchen, shittie koud water voordeel is wel dat ik meteen wakker ben. Wakker genoeg om alle miertjes te zien die zich weer lekker in mijn tas en daarmee mijn ontbijt (tacochips en chocoladekoekjes) hebben genesteld. De chips kan de prullie in, de zak was open en de mieren vermaken zich er iets te goed. De koekjes zitten gelukkig dicht en nadat ik de mieren er vanaf had geschoten konden die weer lekker mee in de tas. In het donker vertrokken wij met de boot naar de overkant van het meer, waar onze bus al stond te wachten. De tassen werden op de bus gebonden en al snel waren wij onderweg. Al snel kwamen wij “echte” cowboys tegen, vaders en (jonge) zoons die de koeien naar een andere wei aan het leiden waren. Wij kwamen met de bus midden in hun kudde koeien terecht, de cowboys en de chauffeur manoeuvreerden beide behendig en in no time waren wij elkaar gepasseerd.
Tot aan de grens gebeurde er, behalve de fruitcontrolestop in Poptun, verder weinig en heb ik lekker zitten doezelen. De grensovergang aan de kant van Guatemala was zo geregeld. Pancho, onze chauffeur, kreeg het ook nog eens voor elkaar om ons gratis met de bus onder de ontsmettingsdouche door te laten gaan en ons daarmee 30 meter dichterbij het grenskantoor met Belize te kunnen afzetten. Goed geregeld, maar helaas waren er net 2 busladingen met toeristen gearriveerd, dat wordt toch nog even wachten. Het is lastig om de bus papier technisch Belize in te krijgen en dus mochten wij lopend de grens oversteken. Dik anderhalf uur met tas en al weg staan fikken in de snikhete zon. Er waren maar twee balies open en alles gaat op de “trancilo’ manier. Eindelijk was ik aan de beurt, mijn tas hoefde gelukkig niet open, dat scheelde weer. Snel de tas in de personenauto en wij de bus met airco in, lekkur!!! De groep was nu verdeelt over de personenauto en het airco busje met aanhanger met nog wat bagage. De rit door Belize was leuk maar ook hels. Leuk omdat het uitzicht en landschap compleet anders was, veel meer Caribean style en de mensen zijn er behoorlijk gelovig. Veel kerken en spandoeken met “heilig de heer” of het gezicht van een dominee of predikant van het betreffende dorp. Bij onze pitstop heette de dominee Nick Simon, tja! Hels was de rit omdat de chauffeur reed als een malle. Hard optrekken, plakken en op het laatste moment stoppen voor de hoge drempels. De stang van de aanhanger met bagage klapte er met enige regelmaat bovenop en angstvallig werd er af en toe door groepsleden achteruit gekeken of de aanhanger er überhaupt nog wel hing.
Bij restaurant Cheers langs de highway hadden wij onze lunch, een echte vreetschuur met dikke Amerikanen, maar leuke T-shirts aan het plafond. Het eten was niet echt super en helemaal goed ging het ook niet, het duurde lang en de helft van de gerechten is nooit volledig op tafel gekomen.
Na de lunch scheurde onze chauffeur weer door, oef, Belize City, onze overstapplaats op de taxiboot naar Caye Caulker, kwam in ’t zicht. Om 16:00 uur gaat onze boot en het verkeer in Belize City liep helemaal vast en zo langzaam kropen de getallen op de klok naar 16:00 uur. Igor zat in de personenauto en die was al lang en breed in de haven, maar wij voorlopig nog niet. Tien minuten te laat kwamen wij aan bij de haven, gelukkig ging er een twintig minuten later weer een boot. Het taxischema bleek inmiddels behoorlijk uitgebreid van elke twee uur een boot naar elk half uur.
Tassen ingeleverd en lekker even de benen gestrekt en rondgehangen in de terminal van de taxiboot. Niet veel later mochten wij aan boord, bij een raampje in de punt van de boot vond ik nog een leuk plekje. Anja en Lidewij vonden aan de overkant bij een raampje nog een vrij plekje. De boot vertrok mooi op tijd. He, wat een leuk idee, een foto maken door de raampjes in de punt van de boot! Anja aan de ene kant en ik met mijn toestel aan de andere kant door het raampje. Oeps, dat vindt de matroos dus niet zo leuk en wij kregen flink op ons donder. Pruttel, pruttel, wat is dat nou???? Sjee de motor stopt ermee….. en hoe er ook geprobeerd werd, de bemanning kreeg de motor met geen mogelijkheid meer aan. Daar lagen wij te dobberen, gelukkig niet al te ver uit de haven vandaan. En om dit ongemakje toch wat leuks te geven kwam er een dolfijn voorbij springen. De reactie van de locals deed ons vermoeden dat dit toch best bijzonder was. Stationair zijn wij teruggekomen in de haven, waaronder luidgelach door de luidsprekers klonk “Welcome in Belize City”.
Wij moesten de boot af en de reserve boot werd snel klaargemaakt, zo snel dat ik het niet eens doorhad dat de bagage ook al was overgeladen. De boot was veel minder luxe, maar deed het tenminste. Opnieuw gingen wij op weg naar Caye Caulker. Al beukend over de woeste golven kwamen wij een flinke tijd later dan gepland aan op Caye Caulker. Igor ging meteen op pad om het snorkelen voor de volgende dag te regelen en wij namen de tassen in ontvangst. Ons hotel, Caye Caulker Plaze Hotel, ligt midden op het eiland. Het eiland is niet groot, op zijn breedst zo een 300 meter en lang zo een 1.200 meter. Vroeger was het eiland langer, maar een orkaan brak het in twee, dat stuk heet nu de “split”. Het andere deel van het voormalige eiland wordt eigenlijk niet bewoond en is nu natuur gebied.
De tassen in het hotel geparkeerd en met Igor door de hoofdstraat zodat hij kon uitleggen waar alles zo een beetje is, de wasserette, de snorkelshop en de lekkerste eettentjes. Na de snelle tour een welverdiende cocktail genomen op de lange en ietwat aparte reisdag genomen. Bij Rosa’s met Lidewij en Anja vis van de BBQ gegeten. Beetje vermoeide en ongeïnteresseerde serveerster, maar het eten was er vers en prima.
Snel daarna mijn lekkere frisse bedje ingedoken, het was een lange dag!
Caye Caulker, Belize
Zaterdag 3 december
Vrije dag, maar uitslapen? Nee, hoor! Om zeven uur de wekker, op tijd naar het ontbijt op dit “go-slow” eiland. Om even voor acht uur zaten Anja, Lidewij en ik aan tafel bij Mica, een voormalige Nederlandse reisbegeleidsters van Sawadee. Zij runt nu een ontbijt- en lunchtentje Amor y Cafe. Een getoaste bruine boterham met kaas en ananas en een kop groene thee, dat ging er wel in! Weer even snel terug naar het hotel om de belangrijke spullen in de kluis te leggen. Wilde zo min mogelijk mee, de natheid garantie op de snorkelboot is erg hoog. In sexy korte legging en goedkoop shirtje over mijn badpak oftewel mijn “snorkeloutfit ook bestand tegen verbranding” ging ik op weg. Iedereen was mooi op tijd bij het snorkelkantoortje en al snel waren de flippers, snorkels en duikbrillen aangemeten. Gewapend met onze snorkelspullen en een geleende onderwatercamera van de snorkelshop gingen wij op weg naar de speedboot. Leuk een shorcut tussen de huizen en de privétuinen heen, even langs iemand zijn schone was en daar ligt de boot. De speedboot had plastic bankjes aan de zijkant en was lekker ruim, het was een Sawadee privé boot geworden, fijn! Er gingen verder nog een kapitein en matroos mee, zij begeleiden ons ook met het snorkelen. Het vertrek ging uiteindelijk allemaal best wel gejaagd en al snel werd de reden duidelijk, er was een zeekoe gespot en deze wilde ze natuurlijk graag aan ons laten zien. Nu nog wel even de vingers gekruist houden, het kan natuurlijk zijn dat hij al is weggezwommen. Al snel kwam er een klein lachje op het gezicht van de kapitein en niet veel meters verder werd de glimlach dubbel zo groot en moesten wij ons klaar maken voor een duik naar de zeekoe.
Op gepaste afstand konden wij de zeekoe bekijken. Eigenlijk is het maar een raar en log beest, maar wel lief met een hoog knuffelgehalte. Bijna twintig minuten hebben wij om de zeekoe heen kunnen dobberen, af en toe ging zij (in dit geval) naar boven om even adem te halen, leuk alleen zo een neusje boven water.
Weer terug naar de boot, bij het instappen was het een beetje klungelen met de flippers, de volgende keer in het water toch maar even uit doen…… Wij gingen op weg naar het Hol Chan Marine Reserve voor de mooie onderwaterwereld van Belize. Wij kregen bandjes om onze pols zodat de “bewakers” konden zien dat wij betaald hadden en bij een begeleide groep hoorde. Plons, daar gingen wij op zoek naar het wild life in de zee. Als eerste zag ik een enorme schildpad, wat een prachtdier! Op zijn schild liften een paar vissen mee. Een stukje verder zwom een grote rog, ook supermooi om te zien, zo vredig “zwevend” in het water. Verder veel grote en kleinere soorten vissen. Het was er overigens niet heel diep en voor mijn gevoel was het af en toe wel oppassen dat je niet op een rog ging staan, hoewel die beesten natuurlijk ook niet gek zijn en hem waarschijnlijk al lang gesmeerd zijn voordat ik mijn lompe voetjes op de bodem neerzet.
Na een ruime drie kwartier ronddopperen en genieten van de onderwaterwereld was het tijd om een stukje verder te gaan. Op naar het Hol Chan Channel, een diepe geul in de zeebodem. Hier zag je mooi, over het algemeen bruinkleurig koraal. Raar, eerst zwem je op zo een één meter twintig boven de grond en vervolgens is het ineens zo een dertig meter diep. Het water is er ook een stuk koeler. Hier zwommen meer gekleurde maar ook kleinere vissen. De kapitein joeg nog even een grote aal op, met snorkel en al even een grotje in, best knap. Op de terugweg naar de boot nog een steur en een kleine haai gespot. Pfff, dat was wel even een intensief snorkelrondje. Niet kunnen staan en best wel een stuk gesnorkeld. Ondanks de flinke sloot zout water in mijn maag, begon deze toch al aardig te knorren. Kennelijk had de kapitein het knorren ook gehoord, want hij toverde de vis- en hamburgers uit de coolbox te voorschijn. Huh, 5 keer kip? Nou ja, vooruit dan maar, het voelt op dit moment eigenlijk niet goed om een visburger naar binnen te knabbelen en vervolgens vrolijk verder te snorkelen met de nog levende zeevriendjes.
De kipburger was lekker en precies genoeg om de trek te stillen. Niet snel na de lichte lunch gingen wij vol gas op weg naar Shark Alley. Een stuk zee waar veel zusterhaaien zwemmen. Best wel even spannend die grote vissen, gelukkig zijn het geen Hollandse meisjes eters. In no time zwommen er een stuk of tien haaien rond onze boot. Ook andere grotere, gelukkig ongevaarlijke, vissen kwamen op het geronk van de motor af. Op gepaste afstand genoten van de grote beesten en mooie foto’s kunnen maken. Heel dichtbij durfde ik niet te gaan, de staarten zien er best krachtig uit en straks krijg je een zwieper voor je bipsje! Wat een beleving!
Op naar de laatste snorkelstop, een gezonken scheepswrak oftewel een ponton. Leuk om langs te snorkelen, maar weinig wild life. Vond het wel spannend om langs de gaten te snorkelen, je weet nooit water nog uit dit wrak komt drijven, heb te veel naar Jaws met half opgegeten lichaamsdelen gekeken. Was redelijk snel klaar met het wrak.
Aan de leuke snorkeltrip kwam alweer een eind en de kapitein stuurde de boot weer terug richting het vaste land. Onderweg bij de mangrove bossen is de kapitein naar zeepaardjes gaan zoeken. Het duurde even maar hij had er toch eentje te pakken. Hij was kleiner dan ik had verwacht en leek ook iets anders van vorm. Gelukkig nam het zeepaardje op een gegeven moment zijn juiste pose aan en leek hij op de bekende zeepaardjes die ik vooralsnog alleen kende van afbeeldingen.
Een stukje verder zwommen nog grote tarpons. Wij mochten ze kleine visjes voeren, visje in de hand en dan springt de tarpon er naartoe. Ik heb vooral leuke foto’s gemaakt…..
Pfoei, weer terug op het eiland, het is er inmiddels bloedje heet! Bij het gezellige Barrier Reef Sports Bar & Grill met Lidewij en Anja een cocktail genomen op de zeer geslaagde snorkeltocht en de goede afloop met de haaien. Alledrie op de goede afloop een leuk armbandje met houten bloemetjes gekocht, de charmante verkoper bleef maar aandringen en stiekem waren ze toch te leuk om te laten liggen…..
’s Avonds bij Wish Willy Bar & Grill in de tuin gegeten. De menukeuze was beperkt, kip, vis , lobster of varkensvlees. Maar de sfeer was er leuk en echt laidback. Ik ging voor de vis met rijst, goed te eten. Biertjes erbij en ons BBQ-feest was compleet.
Caye Caulker, Belize
Zondag 4 december
Jaaaaaah, lekker uitslapen! Om acht uur toch al wakker, rustig aan douchen en om negen uur met Lidewij en Anja ontbeten bij Amor Y Cafe. Dit keer getoast bruin brood met kaascreme en tomaat. Zaten er prima, lekker in de schaduw en met uitzicht op de levendige straat. Ook nog maar even een latte gedronken, heerlijk alles op de relaxstand.
Beetje gedwaald over het eiland door de leuke straatjes met vriendelijke mensen. Geprobeerd om langs het strand naar het puntje van het eiland te komen. Helaas woont er op het eiland ook één boze man en die moesten wij net tegenkomen. Hij liep ontzettend te schelden en met zijn armen te zwaaien, wij besloten maar weer veilig terug te lopen naar de straat.
Anja liep terug naar het hotel, zij ging nog een middagje snorkelen en wilde nog even lunchen, dat zat er bij de middagtour niet bij. Lidewij en ik gingen op zoek naar een leuk tentje om wat te drinken, bij voorkeur aan de hoofdstraat zodat wij ondertussen lekker mensen konden kijken. Aan de hoofdstraat zat genoeg, maar helaas was alles wat ons leuk leek nog dicht. Uiteindelijk vonden wij een leuk tentje aan het strand, Bambooze, allemaal gezellige kleuren en fijne, chille schommelbankjes. Wij zaten er prima en besloten er ook maar te lunchen, ik ging voor de chicken tostades, heerlijk!
Na twee uur schommelen wilden wij wel weer even de benen strekken. Nu dan maar naar de andere kant van het eiland, naar de split. Daar waren wij snel. Beetje boel een “gezien en gezien worden” plek en een enorme bouwput. Het gezien worden is niet echt ons ding en de bouwput om de bar heen maakte het ook niet echt uitnodigend. Via de andere kant van het eiland probeerden wij terug te lopen, slingerend door de straatjes en deels langs het ruigere strand. Leuke bordjes met aparte teksten gefotografeerd.
Op onze relaxwandeltocht kwamen wij langs een voetbalveldje waar een officiële voetbalwedstrijd bezig was. Achteraf hadden wij de voetballers al op de boot gezien, grappig! Het eiland is zo klein dat je op verschillende plekken toch steeds dezelfde mensen tegenkomt. Marga en David, van onze groep, een rimpelig Tarzan & Jane stel in bijna niet verhullende kleding, het in-elkaar-gevlochten stel en de man met de bananenbladeren Napoleon muts.
Tijd voor een verfrissende cocktail, wij hadden met André bij de sportbar afgesproken en besloten er alvast heen te lopen. Bij de sportbar was het behoorlijk druk, dus dat werd weer schommelen bij Bambooze, de buren. Daar vielen wij met onze neus in de boter, happy hour! Lidewij en ik gingen allebei voor een cocktail, eentje wisselden wij er uit zodat wij toch nog twee verschillende hadden. De cocktails waren mierzoet en hadden nog het meest weg van de tweelingijsjes van vroeger. David en Marga schoven ook nog even aan en niet veel later kwam André ook binnenwandelen.
De zon begon onder te gaan en de snorkelaars waren inmiddels ook teruggekeerd. Het was weer een leuke middag, maar wel minder gezien dan gister, ze waren nu naar de andere kant van het eiland geweest. Tijd om op te frissen en wat te gaan eten, ondanks de heerlijke relaxdag, knorde mijn maag alweer vriendelijk. De meeste mannen gingen voor vlees en lobster van de BBQ. Wij, de dames, gingen aan tafel bij Restaurant Enjoy. Een smakelijke viscurry met groenten en kokosrijst. Ook hier happy hour en dit keer met een frisse Mojito nog even gezellig nagetafeld.
Caye Caulker, Belize – Tikal, Guatemala
Maandag 5 december
Go slow……, rustig aan begonnen aan ons ontbijt en om even na half acht waren wij alweer relaxed begonnen aan onze reisdag naar Tikal, Guatemala. Te voet liepen wij naar de taxiboot naar Belize City, dit maal wederom een erg volle boot, maar verder geen rare fratsen, ook geen dolfijnen jammer genoeg. Oei, in Belize City stond onze kamikaze chauffeur van de heenweg ons weer op te wachten, snel maar even een reistabletje erin! Onze tassen werden in de personenauto geladen en in de aanhanger van de bus gekwakt. Het gas zat er meteen weer goed op. De rit was dit keer zo heftig (flink optrekken, vol in de remmen) dat met aankomst bij de grens met Guatemala de remmen zo heet waren dat de rook er vanaf kwam, bizar! Snel de bus uitgesprongen en wij hebben nog nooit zo snel onze spullen gepakt.
Bij de grens mochten wij deze zelf weer met de bagage oversteken, voordeel dit keer want nu weten wij zeker dat wij niet meer in hoefde te stappen bij onze Kamikaze chauffeur. Igor had voor iedereen de uitreisfee al betaald, maar wij moesten ons zelf ook nog even melden. Ik was als laatste en ondertussen waren er ook een paar locals tussendoor geglipt, een dikke tien minuten na de laatste groepsgenoot mocht ik gelukkig ook verder.
In de bus had iedereen zijn plekje al gevonden, helemaal achterin was er nog een gaatje, ach met mijn reistabletje moet het gaan lukken. Heerlijk zitten suffen en genoten van het landschap van Guatemala dat aan ons voorbij trok. Bij een gezellig restaurantje, met heel veel leuke souvenirs, hadden wij onze lunchstop. Gekozen voor een ceasar salade met bacon, bord vol en erg lekker. Van de souvenirs buiten werd ik erg hebberig, maar ik heb het weten uit te stellen. Chichicastenango is in het zicht en daar kun je helemaal los, zeggen ze.
Tegen het einde van de middag kwamen wij aan in het bloedhete Tikal. Snel even omjurken in de leuke maar klamme huisjes van het Jaguar Inn Hotel en op naar de zonsondergang boven de tempels van Tikal. De hoogste tempel ligt aan de andere kant van het archeologische park, leuke wandeling erheen met onze gids Samuel. Na ongeveer 40 minuten stevig doorstappen in het nog steeds warme Tikal, kwamen wij bij de tempel. Slik, ook nog even paar honderd treden naar boven op de houten trap! Het is het allemaal dubbel en dwars waard, vanaf boven heb je een mooi uitzicht over het groen van het park en de omliggende tempels die met hun toppen boven de bomen uitsteken. Eerst zaten wij aan de voorkant bovenaan de stenen steile trap (die ook nog maar even meegepakt, nu we er toch zijn), maar niet veel later hoorden wij van Igor dat er een “secret spot” was. Nou heel secret is hij dus niet, je mag er alleen officieel niet komen. Maar de bewaker liet ons er na de betaling van een beetje “smeergeld” vrij makkelijk langs. Aan de andere kant van de tempel bij de secret spot is de zonsondergang inderdaad een stuk mooier alleen liggen daar geen tempels. De lucht kleurde mooi rood en al vrij snel was de zon verdwenen. Aan de voorkant viel de rood/roze gloed inmiddels mooi op de tempels. Voordat wij naar beneden wilden gaan nam Igor ons nog één keer mee naar de achterkant, hier was de lucht nu echt supermooi gekleurd met roze, rood en geel. Het was het smeergeld helemaal waard. Later vertelde Igor dat je voor de zonsondergang normaal gesproken sowieso iets van Q100 moet betalen, hij had Q20 betaald en de bewaker was er akkoord mee gegaan, tja.
Met het ondergaan van de zon werd het ook ietsje koeler in het park, maar mijn zweetafveegdoekje was nog steeds niet overbodig. Het werd ook vrij snel echt goed donker en niet veel later liepen wij met onze hoofd- en zaklampen door het park te schijnen. Beetje blubber scheet ik wel, in het park leven genoeg wilde en enge dieren, de jaguar, poema’s, grote spinnen en vele soorten slangen, brrrr. Ineens hield onze gids stop, net voordat wij de veilige uitgang van het park hadden bereikt, sloop er een enorme spin het voetpad op. Geen giftige Tarantula gelukkig, maar wel eentje met van die knieën. Iedere keer dat ik flink ingezoomd een foto wilde maken, besloot de spin zich te bewegen en schrok ik mij een ongeluk want die beweging was uitgerekend ieder keer in mijn richting. De spin moest kennelijk even aan de mensen en camera’s om zich heen wennen, want niet veel later werd hij rustiger en liet hij zich goed fotograferen. Lang leven de zoom!
Wij liepen het park weer uit, zonder verder andere enge beesten gezien te hebben. In het restaurant van ons hotel eerst een lekker verfrissend biertje genomen op de goed verlopen reisdag en de mooie zonsondergang. Meteen ook maar blijven plakken, letterlijk door het klamme weer, voor het avondeten. Een kipburger met quacomole, simpel en erg lekker, dat ga ik thuis ook eens proberen. Over de spannende paadjes tussen de planten en beestjes door liepen wij naar ons huisje, het is bijna negen uur en dan gaat de stroom op nul en heb je alleen nog beperkt licht aangedreven door een generator. Gelukkig bleef de vin het wel doen en konden wij toch in ons ietwat koelere huisje ons klamme bedje in.
Tikal, Guatemala
Dinsdag 6 december
Hopla, kwart over vijf de wekker. Gaan vandaag om zes uur het park in om de grote meute en de warmte voor te zijn. Ondanks dat het vroeg was, liep er al weer snel een Rio Dulce over mijn rug. Bij het koffiebarretje aan het begin van het park had Igor een ontbijt voor ons geregeld, thee, koffie en een sandwich. Zo snel als het gister donker was, zo snel wordt het nu alweer licht. Even over zes uur vertrokken wij het park in. De eerste stoop was Aguada Tikal een wateropslagplaats van de Maya’s, vroeger een groot en mooi meertje nu meer een grote vijver. In de vijver wonen ook kleine kaaimannen, zij vonden het nog even te vroeg en lieten zich niet zien. De gids vroeg ons om goed bij elkaar te blijven zodat wij ook nog even wat wild life konden spotten, als snel liepen wij te banjeren door de redelijk dichtbegroeide jungle. Een stukje verder, zonder wild life, kwamen wij uit bij een tempel met stenen die nog het meest weghadden van grafstenen, dit bleken echter mededelingen borden te zijn. Bij de tempel zijn ook offerplaatsen, deze worden door de Maya’s van nu nog steeds gebruikt.
De Palacio de los Murcidogos zijn wij alleen gepasseerd, deze is nog niet volledig opgegraven en kennelijk is de tempel niet zo bijzonder. De gids liet hem letterlijk een beetje links liggen. Yeah, eindelijk wat wild life, een toekan die een beetje te fotograferen valt, mooi hoor al die kleuren. Ook eindelijk een kikker gespot, hij leek alleen wel heel veel op onze huis-tuin-en keuken kikker.
Plaza de los Siete templos, een mooi gerestaureerd complex met uiteraard zeven tempels. Voor de Maya’s was dit een soort sociale en politieke ontmoetingsplaats. De hoofdtempel kon en mocht je beklimmen, er bevindt zich daar nog een origineel stuk dak. De trappen zijn erg steil en de treden verschillend qua hoogte, het was best oppassen. Maar het dak was interessant en het uitzicht op het complex super.
Bij een altaar stopten wij voor wat uitleg over de offers. De (huidige) Maya’s branden er verschillende kleuren kaarsen, met elk een eigen betekenis, vervolgens wordt er met name voedsel (chocolade) geofferd. De Maya’s bedanken met de offers Mother Earth en Heavenly Father (vuur en rook).
Via de Grande Pyramide en de Temple Talud-Tablero kwamen wij weer uit bij de hoogste tempel (die van de zonsondergang). Eerst even een neusbeer achterna gezeten en daarna opnieuw de houten trappen beklommen. Jammer genoeg gaf de gids boven geen uitleg, wel weer op de trappen genoten van het uitzicht, dit keer in de brandende zon. Op weg naar het centrale plein spidermonkey’s gespot en langs een mooie stenen altaar gekomen.
Op het centrale plein was het ‘drukker’ dan in de rest van het archeologische park. Kennelijk nemen niet veel mensen de moeite om ook de andere plaatsen en tempels in het park te zien, zonde! Op het centrale plein staan twee grote tempels tegenover elkaar. De Templo del Gran Jaguar en de Templo del Mascaras. De Templo del Gran Jaguar is een van de grotere in Tikal, diep in de tempel bevindt zich de tombe van een oude Maya koning, Jasaw Chan K’awiil. De tempel bestaat uit negen lagen en is qua bouw ook erg bijzonder. Helaas kun je deze tempel niet (meer) op. De Templo del Mascaras ligt tegenover de Templo del Gran Jaguar en is een mausoleum voor Lady Kalajuun Une’ Mo’, de vrouw van de grote Jasaw Chan K’awiil. Deze tempel mag je wel op en vanaf hier heb je een mooi uitzicht op het centrale plein en de Templo del Gran Jaguar. Vanaf dat punt konden wij ook zien dat man zijn vriendin bovenop de centrale Acropolis ten huwelijk vroeg, zo romantisch……zucht, zwijmel, lijkt mij ook wel wat!
Na dit bijzondere moment en mooie uitzicht, zelf ook even de centrale Acropolis beklommen, vanaf hier ook veel mooie uitzichten over het centrale plein. De Acropolis heeft vroeger bestaan uit kleinere kamers, dat is nu nog wel goed te zien. Men is er nog niet echt uit of hier nu de notabelen van Tikal hebben gewoond of dat dit kleine offerkamertjes waren voor verschillende ceremonies.
Het centrale plein overgestoken naar de noordelijke Acropolis, ook deze mag je beklimmen. Het bijzondere aan deze Acropolis is dat hij bestaat uit 100 verschillende structuren, hier werden o.a. de vroegere heersers van Tikal begraven. De latere koning Ah Cacao liet er twee grote maskers inbouwen, ter ere van de grote daden van de koningen van Tikal.
Bovenop de Acropolis genoten van de meegebrachte pepernoten van Linda en Rita en de locals op het centrale plein, druk doende met van alles.
De zon stond inmiddels op zijn hoogste punt en wij hadden nog maar weinig droge draadjes op ons lijf, tijd om terug te keren naar de koelheid van de vin in ons hutje, een verkoelende douche en een welverdiende lunch. Ik liep terug via het achter de Acropolis gelegen oostelijke plein en Lidewij en Anja via de voorkant. Het oostelijke plein was ook zeker een kort bezoekje waard. De gebouwen, hebben het meest weg van grotere huizen, zijn nog in goede staat. Al met al was het nog een dik half uur lopen naar ons hotel. De gedachten om met zonsondergang weer terug te gaan naar het centrale plein liet ik dus maar snel los.
Bij het naastgelegen hotel met zwembad een Nachos Lambada gegeten, erg lekker en een behoorlijk vol bord. Anja en Lidewij bleven achter bij het zwembad voor een verfrissende duik, ik had geen zin in een nat pak en besloot te gaan lezen in de hangmat voor ons hutje. Al snel was ik de controle over mijn e-reader kwijt en werd ik weer wakker omdat er inmiddels wel heel veel muggen van mij aan het proeven waren. Snel naar binnen voor een verkoelende douche, de vin en weer verder in mijn boek en mijn reisverslag weer een beetje bijgeschreven. Heerlijk even zo een middagje vrij. Rond 1900 uur was er voor een groot deel van de groep gereserveerd in het hotel van het zwembad. De service is hier beter en sneller, het eten net zo goed. Vroeg ons plakkerige bedje ingedoken, morgen weer een reisdag met een vliegtuig dat vroeg vertrekt.
Tikal, Guatemala – Lago de Atitlan Panajachel, Guatemala
Woensdag 7 december
Even over half twee werd ik wakker van de vin die stopte met draaien. Ai, volgens mij is er geen stroom meer….. Om kwart over vier wakker van het gezellige muziekje op de telefoonwekker. Toiletbezoekje, oei geen stroom, maar ook geen water! Douchen dus maar overgeslagen en met de hoofdlamp de tas verder ingepakt. Om even over vijven lieten wij de mooie tempels van Tikal achter ons en gingen wij op weg naar het vliegveld bij Flores, een klein uurtje rijden verder. Onderweg al veel bedrijvigheid langs de kant van de weg. Vroeger dan gepland kwamen wij aan bij de luchthaven. Het koffietentje voor het ontbijt was net open. Ontbijtje bestond dit keer uit een latte met een muffin met stukjes chocolade. Igor regelde ondertussen de tickets voor ons. Dit bleken een soort kassabonnetjes te zijn. Zelf konden wij de tassen gaan inchecken, die van mij (en de rest van de groep) mocht na een kleine routine controle snel door. Nog even langs de paspoorten controle en de handbagagecheck. Hier kon ik mijn spuitdeo en lucifers inleveren, snap het wel maar al die verschillende regels maken het wel lastig. Na deze laatste check kwamen wij in de kleine vertrekhal met uitzicht op de landingsbaan. Ons vliegtuig, een klein exemplaar, landde stipt om acht uur. Snel iedereen uitladen, de bagage eruit en onze bagage erin. Linda haar tas kwam voor verder onderzoek toch nog even terug, er trilde iets in haar tas……. Het bleek haar elektrische tandenborstel, deze was aangegaan, best even hilarisch.
In het vliegtuig heb je geen vaste zitplaatsen, bij Igor nog wel even nagevraagd wat de beste kant is om te zitten qua uitzicht. Hij gaf aan dat het niet zoveel uitmaakte. Aan de linkerkant van het vliegtuig was een rij met twee stoelen en aan de rechterkant met één stoel. Ik gokte op de linkerkant. Er waren in totaal 34 zitplaatsen maar deze waren niet allemaal bezet. Even de veiligheidsinstructies en daar gaan we! De propellers gingen flink tekeer en al snel zaten wij op de juiste hoogte. De enige stewardess aan boord kwam ook nog eens langs met een drankje en een klein bakje Pringels, wat een fijne service! Ik had mooi uitzicht over Guatemala en op het laatst ook op de drie vulkanen rondom Antiqua. De actieve vulkaan had net een wolkje as uitgestoten.
De landing op Guatemala City Airport was voor zo een klein vliegtuigje best zacht. De bagage werd al snel uitgeladen op een karretje en wij gingen via de eigen gate van de vliegtuigmaatschappij naar binnen. Tas van de kar en na de volgende deur stonden wij al weer buiten, waar Pancho op ons stond te wachten. Vanaf het vliegveld zit je zo in het drukke Guatemala City, waar de chicken bussen rijden als een malle. De chauffeurs en helpers moeten per dag een bepaald bedrag betalen om de bus te mogen besturen, alles wat zij op een dag meer ontvangen is voor hunzelf. Ze moeten dus eerst een bepaald aantal passagiers halen voordat ze er aan verdienen. Ze willen er dus zoveel mogelijk verplaatsen en rijden zo hard als ze maar kunnen. Vanavond is het feest van de duivelsuitdrijving in Gautemala. Er worden Pinatas in brand gestoken en er wordt vuurwerk de lucht ingeschoten. Overal stonden rijen met Pinata en vuurwerkkraampjes en één bordje dat je er niet mag roken.
Na het drukke Guatemala City kon de Pancho een gas geven tot aan het dorp Chimaltenango. Op de één of andere manier staat daar altijd een lange file en is het stapvoets rijden. Ze zijn er al even bezig met een rondweg maar volgens Igor gaat dat ook nog wel even duren. Het duurde een uur om door he dorpje heen te komen. Via Solola kwamen wij aan in Panajachel, hier lopen veel vrouwen in traditionele kleding en er staan heul veul kraampjes met souvenirs en ander koopwaar.
Snel de tas in ons gezellige, leuke kamerhuisjes hotel K’amol B’ey gedumpt en op naar het dorpje voor een drankje en de duivelsuitdrijving. Igor had aangegeven dat je dit waarschijnlijk wel op elke hoek van de straat kon zien en had ons ook op het hart gedrukt om niet alleen terug naar het hotel te lopen in verband met de gewelddadige dronkenlappen. Via de markt kwamen wij aan bij de sportsbar. In afwachting van het “feest” namen wij een biertje aan een tafeltje bij het raam, wij zaten er echt klaar voor! Lidewij had aan verschillende lokals gevraagd hoe laat het zou beginnen, iedere keer kreeg zij een ander antwoord. Het laatste antwoord klonk het meest logisch, de bewoners van het dorp zouden zich verzamelen bij de kerk op het plein zo rond de klok van 19:00 uur. Het was inmiddels al tegen zevenen en dus op een holletje naar het plein, onderweg op de straat geen activiteiten gespot. En op het kerkplein was het al even leeg, de kerk was wel al mooi versierd. Nog één keer vragen dan maar, huh morgenochtend om 8:00 uur….. Geen duivelsuitdrijving dus vandaag, dan maar wat eten. Bij restaurant Casablanca namen wij een tafeltje, steeds meer groepsgenoten schoven aan en de tafel werd steeds groter. De bediening was erg vriendelijk en bleef ruimte voor ons creëren. Het eten was superlekker! Na het gezellige etentje braaf met zijn allen naar huis gelopen, onderweg gelukkig geen dronken mafkezen gezien.
Lago de Atitlan Panajachel , Chichicastenango, Antigua Guatemala
Donderdag 8 december
Rumoerig nachtje met blaffende honden, kraaiende hanen en vuurwerk. Kennelijk was ’s morgens vroeg ergens de duivelsuitdrijving toch begonnen. Na een stevig ontbijtje gingen wij eindelijk op weg naar de leuke, kleurrijke en souvenirshopgevoelige indianenmarkt van Chichicastenango. Bij een mooi uitzicht op Lago de Atitlan mochten wij de bus even uit voor een paar mooie foto’s. Niet veel later kwamen wij weer langs Solola, hier was nu een optocht aan de gang. Igor liet de bus stoppen en wij sprongen eruit. Het was een optocht van allemaal Amerikaanse figuren, Hillary, Donald Trump, Walt Disney figuren, Halloween engerds en Rocky. Grappig, maar het lijkt mij wel erg warm in die dikke pakken!
De bus kon niet op ons blijven wachten en was een rondje gaan rijden, toen hij weer langs kwam moesten wij op de chickenbus manier (al rijdend) instappen, hilarisch! Na dit leuke oponthoud gingen wij weer op weg en een klein uur later kwamen wij aan in Chichicastenango. Igor nam ons eerst mee naar de kleurrijke begraafplaats. Veel familiegraven. Op de stenen staat over het algemeen alleen de datum van overlijden vermeld. Voor de Indiaanse gemeenschap is de verjaardag, de dag van de geboorte minder belangrijk. Ook geloven de Indianen in wederopstanding, de dood is voor hen dus niet het einde, er wordt minder zwaar over gedacht.
Op de begraafplaats waren enkele sjamanen bezig met hun ritueel. Zij branden een vuur en spreken in een eigen taal een gebed. Meestal wordt er gebeden voor een goede oogst of de gezondheid van familieleden. Bij één sjamaan werden blikjes in het vuur geofferd en die klapte met een luide knal uit elkaar. Eentje ging zelfs zo hard dat wij bijna werden geraakt door de rondvliegende onderdelen. Het was lastig om weg te komen bij de o zo interessante en kleurige begraafplaats, maar er wacht ons nog veel meer moois in Chichicastenango! Gelukkig konden wij via de begraafplaats richting de markt wandelen, bij een klein wit kerkje stopten wij nog even. De Indiaanse invloeden zijn in de kerk goed te zien. Voor in de kerk zijn kleine offeraltaartjes, hier zaten veel mensen te bidden. Het grote altaar is, net als de rest van de kerk, vrij simpel.
Whoepie, de markt op! In een kraampje naast het kerkje was ik al snel om voor mijn tweede Maya masker. De eerste had ik al gekocht onderweg naar de begraafplaats, een mooi gekleurd masker van hout. Het tweede masker was van steen. Heb heel flink moeten onderhandelen, maar het is gelukt, van 150 naar 50! Het eerste masker is een souvenir voor zuslief en het stenen exemplaar is voor tussen de souvenirs op de WC. De markt is groot en echt overweldigend, wat een kleurenpracht en wat een mooie, vriendelijke en fotogenieke mensen. Er zijn er echter weinig die echt op de foto willen, ze geloven dat een foto de ziel wegneemt. Af en toe een mooi plaatje op afstand kunnen schieten, maar over het algemeen was het gewoon genieten!
Op het centrale plein staat, uiteraard, ook een grote kerk. Op de trappen worden veel bloemen en andere offerwaren verkocht. Van buiten is de kerk helemaal wit, maar van binnen is hij behoorlijk zwartgeblakerd. In het middenpad zijn allemaal kleine offerplaatsjes. Er zat ook een groep bleekscheten te offeren, dat was wel een vreemd gezicht. Persoonlijk vind ik het ook een beetje raar om uitgebreid te gaan zitten “offeren” als je de rituelen niet eens goed weet.
Via de lokale markt en via een stukje “touristen”markt kwam ik aan bij de zalmroze markthal. Hier wordt voornamelijk groente en fruit verkocht. Het lijkt er een grote chaos, maar de bewoners vinden er feilloos hun weg. Buiten op de markt, na vele rondjes, ook het perfecte souvenir gevonden voor paps en mams, een kerstgroepje, weer stevig kunnen onderhandelen. Het Maya masker van zwart hout was wat lastiger te bemachtigen, een paar keer weggelopen maar de prijs bleef hetzelfde. Beetje prijzig maar broerlief is het waard.
Een klein kwartiertje voor vertrek was ik in het afgesproken restaurant. De meeste van de groep zaten al te eten. Voor mij was er geen tijd meer om te bestellen, buiten een pakje chocoladekoekjes opgegeten, ik had er al rekening mee gehouden, de markt vond ik veel leuker! Al snel gingen wij weer op weg naar de bus, nog een laatste blik vanaf het balkon over de markt, wat een leuke plek is dit! De bus brengt ons nu naar Antigua, onze laatste stop voordat wij weer naar huis “moeten”. Onderweg kwamen wij in een flinke file terecht. Op de heenweg naar Chichicastenango was een vrachtwagen met lesboeken van de weg geraakt en deels gekanteld. Militairen waren toen al bezig met het verzamelen van de boeken en nu waren ze bezig om de vrachtwagen weer op zijn wielen te zetten, een hele operatie. Al met al een dik uur stil gestaan. Belangrijkste was dat er niemand gewond is geraakt, een groot deel van de lesboeken is wel verloren gegaan en dat is in een tweede wereldland als Guatemala erg zonde.
Een uurtje weer redelijk door kunnen rijden. Het was inmiddels al donker en weer kwamen wij in een file bij Chimantenango. Nu werd het ook wel duidelijk waarom hier vaak files staan, aan beide kanten van de weg zijn allemaal bordelen, sexclubs en peeskamertjes. Tja of die rondweg de file dan gaat oplossen….? Niet veel later reden wij Antigua binnen en stopten wij voor ons leuke en best sjieke hotel Posada Los Bucaros. Met Igor nagenoeg meteen het stadje ingegaan zodat hij de belangrijkste (herkennings) punten en de leukste restaurantjes kon aanwijzen.
Lidewij, Anja en ik besloten Igor mee te vragen met het eten. Uiteindelijk sloten Trees, Renee en Marc ook aan en belanden wij in het lekkerste crêpes restaurant van Antigua Luna de Miel. Ik nam een hartige variant met spicey kip, mjam! Naast het heerlijke eten liepen er ook dito obers rond, toptentje!
Antigua, Guatemala
Vrijdag 9 december
Tja het gaat nog steeds hard die laatste dagen. Wel rustig aan opgestaan. Rustig aan ontbeten met Anja en Lidewij in het hotel, het ontbijt is niet zoveel bijzonders en veel was al op. Rond negen uur gingen wij met Igor en de rest van de groep naar het Jade museum. Jade wordt onder andere in Guatemala gevonden. Er schuiven drie aardplaten over elkaar heen en de stenen met Jade erin “ploppen” zo naar boven. Door de verschillende andere grondstoffen in het aardoppervlak krijgt Jade zijn kleur. Wit, zwart, lichtgrijs gemêleerd en groen. De groene Jade is de meest sterke steen en wordt alleen hier en in Myanmar gewonnen. De verkoper was eigenlijk vrij snel klaar met zijn praatje over Jade, tja dat hadden wij wel veracht, er moet natuurlijk wel gekocht worden! Gelukkig had Igor nog veel aanvullende info, hij nam ons ook mee door de werkkamer / fabriek en vertelde daar ook nog het één en ander over de productietijd en de gebruikte gereedschappen. De Maya’s gebruikten vroeger ook veel Jade en waren vaak maanden bezig met het vervaardigen van een beeld. In deze tijd met de diamanten boortjes duurt het vervaardigen van hetzelfde beeld een kleine twee weken. De beelden, voornamelijk dieren uit de Maya tijd, worden in zijn geheel door dezelfde “artiest” gemaakt. Het restafval wordt gepolijst en verwerkt in sierraden die wij natuurlijk mogen kopen.
Bij het museum was een enorme winkel, even een rondje gelopen maar ik ben toch niet zo van de sierraden met steentjes. Buiten in de zon lekker aan mijn reisverslag gewerkt, terwijl de rest zich binnen vergaapten aan de sierraden. Gatver, een stinkende straathond dacht mij wel even gezelschap te komen houden, toch maar weer snel naar binnen! Even geneusd in het sterrenbeeldenboek van de Maya’s, ik ben een B’atz oftewel een aap. De bijbehorende beschrijving was zo passend dat ik toch overstag ging en een mooie zwarte Maya (Jade) hanger met een B’atz afbeelding heb gekocht. Niet om te dragen, maar als aandenken aan deze mooie reis en de Maya culltuur waarmee wij kennis hebben mogen maken.
Gister in een gekke bui met Anja en Lidewij besloten om vandaag een chocolade en kerktour te houden in Antigua. Dus op naar de cacao! Wij vonden dezelfde organisatie als in Granada, ChocoMuseo voor onze chocoladeshot. Bij binnenkomst mochten wij al meteen een paar soorten chocolade en de chocolade thee proeven, ik was na de eerste al om, maar gratis een paar klein bakjes thee is altijd oké. Achter de winkel was nog een leuke patio, waar wij hebben genoten van een superlekkere brownie en ik had zelf mijn Maya chocolade “melk” gemaakt, lekker pittig met chilikruiden.
Inmiddels was het al na de middag, tijd om te beginnen aan de rest van onze tour. Dwalen door straatjes met kinderkopjes en gezellig gekleurde huizen. Naar het centrale plein met de gele Merced kathedraal, het mooie witte gemeentehuis en gezellig zitjes. Op het plein veel volk en kleine schoenenpoetsertjes die zelfs met onze open Teva’s wel raad wisten, toch maar even vriendelijk bedankt. Onder de beroemde boog door en langs de opslagplaats voor de praalwagens voor Pasen kwamen wij uiteindelijk aan bij het busstation van Antigua. 
Op naar de grote markt. Onderweg werden wij aangesproken door een jonge vrouw uit de USA. Zij had een raar verhaal en uiteindelijk kwam het er op neer dat zij geld moest hebben voor een nieuw paspoort. Door de staat van haar gebit en de blik in haar ogen hadden wij niet het idee dat het verhaal echt klopte. Wij weigerden haar geld te geven…… Oeps, de “aardige jonge vrouw” veranderde ineens in een geflipte heks zonder bezem! Ze begon op ons te schelden en haar ogen schoten vuur. Wij begonnen van haar af te lopen richting de markt, de geflipte heks liep gelukkig al scheldend de andere kant op. Oef!
De markt was groot, buiten stonden al verschillende kraampjes. Op een gegeven moment keek Anja even om en daar was onze geflipte vriendin weer, was ze ons gevolgd? Ze kwam in ieder geval snel dichterbij en tussen al die mooi gekleurde mensen vallen wij redelijk lange bleekscheten natuurlijk ook nog eens lekker op, shittie! Snel een hoekje om, de binnenhal in, nog een paar snelle hoekjes om en toen zagen wij haar niet meer. Door onze James-Bond achtige verdwijntruc waren wij haar kwijtgeraakt en de weg ook! Na een half uurtje onrustig dwalen over de markt kwamen wij bij de uitgang. Helaas wel weer aan dezelfde straat als waar wij onze geflipte vriendin hadden ontmoet, maar nu wel een flink stuk verder. Ze was in geen velden of wegen meer te bekennen en dus liepen wij weer rustig verder.
De markt hadden wij nu wel even gehad en wij wilden nog even naar het buststation. De weg erheen was langs vervallen gebouwen, smoezelige fabriekjes en houtbedrijfjes. Wij snapten meteen waarom Igor had gezegd dat je er beter niet alleen en zeker niet ’s avonds heen kon gaan. De lelijke route werd al snel weer goed gemaakt door de parkeerplaats van het busstation met de vrolijk gekleurde chickenbussen. Leuke plaatjes geschoten en de vreemde figuren die daar rondhingen even goed geobserveerd.
Wij hadden voor de terugweg de keuze, of langs dezelfde lelijke route terug of over de markt. Hmmm…. dan toch maar liever de lelijke route. Een stukje verder kwamen wij langs één van de 31 kerken die Antigua rijk is. Dit is wel een vervallen exemplaar, eigenlijk een ruïne. Jammer genoeg was de entreeprijs erg fors en dat voor een hoopje stenen, maar goed wij hebben de kerk gezien en mogen hem afstrepen. Genietend van de inmiddels weer leuke straatjes kwamen wij weer aan bij het plein en de Merced kerk. Zowel van buiten als van binnen is de kerk mooi gedecoreerd. Buiten met witte beelden en ornamenten, binnen met kleine nisjes in de muur met daarin gekleurde beelden van Maria, Jozef, Jezus en (aarts) engelen. In het middenpad was een oude vrouw op haar knieën naar voren aan het schuifelen, best aardig eindje nog. Mooi om die toewijding aan het geloof te zien.
De zon begon onder te gaan en het begon best frisjes te worden. Even terug naar het hotel voor een vestje en daarna op zoek naar een leuk eettentje. Weer terug op het gezellige en nu mooi verlichte plein bij de Merced kerk, vanaf daar naar de boog moet in dat straatje een leuk eettentje zitten. Ja hoor, gevonden Los Tres Tiempos. Het was er niet druk, maar oogde wel erg knus en gezellig. Wij gingen aan een hoog tafeltje bij het raam zitten, nou het raam kon meteen dicht, het was ons nog steeds te fris! Over het eten hadden onze aanraders Rita en Linda zeker niet gelogen, het was superlekker. Ik had een kipfilet, lekker mals en in een heerlijke saus met cocosrijst. Mjam echt om je vingers bij op te eten. Als toetje de bijna vergeten Malaria pil en een warme kop thee om de gezellige dag af te sluiten. Score: één keer chocolade, twee kerken en één geflipte heks.
Antigua, Guatemala
Zaterdag 10 december
Slik, de laatste echte dag van deze mooie reis is aangebroken. Met weemoed de tas maar alvast reisklaar gemaakt. Souvenirs ingepakt en spullen die ik niet meer nodig heb weggedaan. Met Anja, Lidewij, Andre en Ludo ontbeten bij één van de vele eettentjes in één van de vele straatjes van Antigua. Helaas geen echte traditionele gerechten, dan maar een omelet met kaas en ham kan ik alvast weer even gaan wennen aan ons Westerse voedsel. De omelet was heerlijk van smaak en gelukkig kreeg ik er toch ook nog een bonenprutje bij geserveerd, mjam! Een goede bodem voor onze laatste dwaaltocht door Antigua. Er was één plek die wij alle drie graag wilden zien, door verhalen van groepsgenoten, de gouden tip van Igor en de aanbeveling in de Lonely Planet, het Santa Domingo hotel. Een hotel gebouwd in en om een oude kerk en klooster ruïne. Daar probeerden wij eerst gericht heen te lopen. Hoewel het met al die rechte straten en blokken vrij makkelijk moet zijn, waren wij toch goed aan het dwalen geslagen. Wij kwamen aan bij het centrale plein, terwijl het hotel aan de buitenkant van de stad ligt….. Enfin, op het centrale plein was een leuke braderie en een live radio uitzending. Op de braderie voor Anja, Lidewij en mijzelf een spekkie met chocolade op een stokje gekocht. Mierzoet, maar wel mooi weer even lekker een chocolade shot.
Wij zijn nu toch op het plein, dus ook maar meteen even de kathedraal meegepakt, van binnen wit en mooi bekleed met roze en paarse doeken maar verder erg saai. Via de achterkant liepen wij de kathedraal weer uit, leek ons voor de route naar Santa Domingo wel handig. Het duurde even een paar straatjes voordat wij onszelf weer terugvonden op de kaart. Stonden nu in de buurt van de San Francisco kerk, nou laten wij daar dan ook meteen maar even kijken. Leuk pleintje met een schattig souvenirkraampje. De kerk konden wij alleen van buiten bekijken en hoewel het in Midden America vrij gebruikelijk is om tijdens een mis een kerk in en uit te lopen, besloten wij toch buiten te blijven.
Vanaf de San Francisco kerk was de weg naar Santa Domingo vrij simpel, gewoon rechtdoor…… Maar dan moet je wel de goede kant op lopen. Wij liepen weer lekker te dwalen en echt hoor, geen straf met alle leuke en gezellig gekleurde straatjes. Je blijft foto’s schieten! Yeah, eindelijk, een paar uur later dan gepland kwamen wij aan bij Santa Domingo. Een klein deurtje in een lange muur was de ingang naar het complex. De oude kloostertuin is er nog en her en der staan mooie beelden. Op de grote binnenplaats was een klein subtiel aangelegd zwembad en een gezellig zitje in een papegaaientuin. In het zitje gaven wij onze voeten even rust en bestelden wij een relatief duur maar supervers vruchtensapje, genieten!
Naast de binnentuin ligt de ruïne van de kerk, hierin was een kunstexpositie en daar mocht je flink voor betalen. Binnen de muren van het oude klooster, gelden West Europese prijzen. Wij zijn alle drie niet zo van de kunst dus de keuze was snel gemaakt, wij liepen via een mooie fontein weer terug door het deurtje in de muur naar buiten. Oei een stukje verder in de straat vonden wij een heel leuk souvenirwinkeltje, de spulletjes worden gemaakt door mensen met een beperking (voornamelijk zicht), dan ben je helemaal zo overstag, mooi concept! Ik vond er een Guatemaleese worry-doll, echt iets voor zuslief. Bij de aankoop van de worry-doll kreeg ik ook nog een kleine mini worry-doll, voor shopproblemen en die kan ik op het moment goed gebruiken :).
Slentertijd! Alle must-sees hebben wij nu wel gehad, dus begonnen wij Antiqua te doorkruisen. Uiteindelijk toch veel straatjes nog niet gezien. In het parkje bij de vijf bogen werd een bruidje met haar bruidsmeisjes gefotografeerd. Bijzonder hoe snel de meiden de fotogenieke poses aannemen. Bij het kerkje aan de andere kant van het parkje stond een tweeling van een jaar of 15 te poseren in prachtige jurken. Wat er precies met die meiden van die leeftijd aan de hand is hebben wij niet kunnen ontdekken, maar onderweg naar het plein kwamen wij er nog veel meer tegen, allemaal even mooi uitgedost.
Bij een plaatselijk bakkertje een chocolade muffig gekocht en deze op het plein bij de La Merced kerk opgegeten, genietend van alle levendigheid om ons heen. En weer even, slik, het besef dat dit onze laatste uren in het mooi Guatemala zijn. Tijd om terug te gaan naar ons hotel, omjurken voor het groepsdiner in Tres Tiempos. Igor , zijn vrouw Angie en hun dochtertje Hazel schuiven ook aan. Leuk dat zij erbij kunnen zijn!
Het was een leuke en gezellig laatste avond. Bedankje voor Igor, leuke woorden van Bert, uiteraard een groepsfoto en wederom natuurlijk lekker gegeten. Dit ga ik allemaal best weer even missen in ons koude Kikkerlandje…….
Guatemala – Kudelstaart
Zondag 11 en maandag 12 december
Ah, nee, 3:15 uur en de wekker gaat. Het is nu echt tijd om naar his te gaan. Om vier uur stond Poncho voor de laatste keer voor ons klaar met zijn bus. Alle bagage dit keer in de bus, het is maar één uur rijden en het scheelt veel tijd. Igor reed met zijn eigen auto en zijn gezin achter ons aan. Er stond op het vliegveld al een flinke rij voor de incheckbalie, maar wij waren goed op tijd dus het was geen probleem dat wij even moesten wachten. Er waren nog twee plekken bij het raam vrij. Zit nu ietsje bij de rest van de groep vandaan, maar kan wel lekker met mijn hoofd tegen de muur aan slapen en genieten van het laatste uitzicht op Guatemala. Bij de security check was wederom een lange rij, maar wederom geen haast gevoel. Waarschijnlijk omdat de hele vakantie zo relaxed gelopen is. Ontbijtje bij de Mac, een wrap met bonen, rijst, ei en spek aangevuld met natuurlijk een latte machiato, erg lekker! Uiteindelijk zat de hele groep bij de Mac want heel veel meer was er op dit vroege tijdstip nog niet open. Even naar de WC en op naar de gate. TIcket even checken voor de gate en boardingtijd, einde boardingtijd 7:34 uur. Lidewij, hoe laat is het eigenlijk? Het is 7:32 uur, oeps! Echt net op tijd kwamen wij aan bij de gate, ze waren al aan het afsluiten. Nagenoeg de hele groep was bijna te laat. Oei en wij missen Ludo en Andre nog! Ze werden al omgeroepen in het vliegtuig, maar daar waren ze nog niet. Ze waren toen wij naar de WC waren nog even een winkeltje ingeschoten. Gaan ze het nog halen? Ja, gelukkig daar zijn ze. Officieel waren ze al uitgecheckt maar United Airlines liet ze gelukkig, na een standje van de stewardess, toch nog toe. Precies op tijd gingen wij de lucht in en keek ik voor de laatste keer neer op het laatste land van onze mooie reis, Guatemala. Zucht……
De vlucht was goed verzorgd, de landing op Houston Airport iets minder, wederom een flinke klapper. Op Houston mogen wij nog een dikke zes uur wachten op onze vlucht naar Schiphol. Ondanks dat wij een transfervlucht hebben, moeten wij toch langs de douane. Dit keer mogen wij elektronisch, even pielen, maar leuk om zelf te doen. Alleen stond onze vlucht er nog niet tussen, volgens de paspoortcontrolepalenbegeleidster gelukkig geen probleem. Kregen een geprint bonnetje met foto voor de latere controle. Eerst even een paar vragen beantwoorden en een check van ons bonnetje met foto. In de United States willen ze graag alles van je weten. Whoepie, geslaagd! Door naar de douane. Ik was liep voorop en volgde de bordjes naar beneden, een paar gingen er nog even plassen. Beneden bij de roltrap op de rest gewacht, maar er kwam maar niemand. Boven aan de trap zag ik ook niemand meer. Nu ja, dan zelf maar op pad. Bonnetje afgegeven en verteld dat ik niets had aan te geven. En vervolgens het hele gebeuren weer opnieuw. Controle, security check, hee daar is de rest weer! Iedereen was kennelijk uiteindelijk naar links gegaan en ik naar rechts. Ik ging onderlangs en de rest bovenlangs, verder was alles gelukkig hetzelfde.
Sjee, waar blijft mijn tas nou? Moest voor het bodyscanapparaat wat lang wachten en was de zicht op mijn tassen verloren, mijn handtas met alle echt belangrijke dingen was er gelukkig wel , maar de bak erna was toch echt leeg. Het duurde even maar toen hield iemand van de security check mijn tas omhoog, ze wilden hem even checken. Oef, gelukkig ik dacht dat hij gestolen was. Uiteindelijk bleek het te gaan om de twee beelden die ik nog even op Guatemala airport had gekocht, Natuurlijk was alles oké en kon ik even later weer gezellig verder met Lidewij en Anja. Wat nu? Nog een dikke 5 uur te gaan. Het is eigenlijk pas half elf maar ik heb eigenlijk wel trek in een dikke vette hamburger. Lidewij had hetzelfde en Anja twijfelde nog. Huh, geen Mac of Burger King, wij zijn toch in de United States? Aha ze hebben wel een Whatsaburger, whateverthatmaybe. Met de skyline gingen wij naar de andere pier en de Whatsaburger. Het duurde allemaal even, het ligt allemaal niet klaar, maar dan heb je ook wel wat. Een lekkere vers gebakken hamburger met rozemarijn frietjes. Mensen gekeken en lekker rustig gegeten. Met de skyline weer terug naar onze pier, wat rondgesjokt en twee uur voor boardingtijd toch maar bij onze pier gaan zitten om te lezen, te schrijven en vooral rare Amerikanen te spotten. Zaten overigens ook een aantal fantastisch geklede Europanen tussen, tja smaak!
Al met al vloog de tijd toch nog om en voordat wij het wisten was het alweer boardingtime. k had mazzel, de stoel naast mij was vrij en aan het gangpad zat een aardige Nederlander. Filmpje aan, dit keer was ik in de nostalgische stemming en daarom Jaws I. Tussendoor een smakelijke avondmaaltijd en heel veel drinken. Als toetje een zalig vanille-ijsje. Mjam! Na Jaws de Bodyguard gekeken, daarna slaaptijd! Kleine twee uur liggen dommelen en toen ging het licht in het vliegtuig weer aan. Over iets meer dan een uur landen wij op Schiphol en er moet nog wel een ontbijtje geserveerd worden. Een warm croissantje!
Ja hoor, dikke wolken en mist, wij zijn weer boven Nederland. De landing was super soft, er was alleen helaas geen gate vrij. Met een trap moesten wij de grote Boeing uit, dat duurde even. Bij de WC stond een flinke rij, dat duurde even. Bij de paspoortcontrole was het lekker druk en maar twee balies open, dat duurde even. Jippie, toch weer blij dat ik Nederland weer in mag! Bij de bagageband stond iedereen van de groep al te wachten en lag mijn tas al klaar, lief!
Afscheid van elkaar genomen en op naar mijn private taxi. Ja hoor, daar staan de grijze tortelduifjes! Fijn om ze weer te zien en dat was zo te zien wederzijds.
Met een rugzak vol verhalen, een camera met mooie foto’s en een hoofd vol fantastische herinneringen kwam ik weer thuis.